Book Review: ΚΑΘΕ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΟΥ, του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΜΤΣΙΟΥ, από εκδόσεις BELL

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ξύπνησε. Ο Ένα. Ανακαλύπτει ότι βρίσκεται σε άγνωστο χώρο. Τον βλέπουμε να παρατηρεί σπονδυλωτά τα επιμέρους στοιχεία του χώρου. Σα να πυροβολεί: Μπαμ, μπαμ, μπαμ! Ξύπνησε. Ο Ένα. Η συνειδητοποίηση έρχεται με μια έκρηξη μέσα στο μυαλό του… ΜΠΑΜ!!!  Ένα κελί. ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ! Και δεν είναι μοναχός του. Γύρω του υπάρχουν άλλοι 5 άνθρωποι, μέσα σε παρόμοια κελιά. Τρεις γυναίκες και τρεις άντρες. Διαφορετικών ηλικιών και όψης. Έξι άνθρωποι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους. Ή μήπως όχι; 

Το Γιώργο Δάμτσιο το γνώρισα συγγραφικά μέσα από το πρώτο βιβλίο (Σκοτεινό πέπλο) της σειράς «Ευγενείς άγριοι»,  το οποίο δε μπορώ να πω ότι με είχε ικανοποιήσει. Είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, όπως άλλωστε κάνω κάθε φορά, με το "Κάθε μυστικό σου". Και δικαιώθηκα. Και να’ μαι τώρα να θέλω να διαβάσω και την "Εξημέρωση", το δεύτερο βιβλίο της σειράς :-D. 

Το «Κάθε μυστικό σου» δεν ανήκει ξεκάθαρα σε κάποια κατηγορία. Ενώ ξεκινάει σαν θρίλερ τρόμου/φρίκης (τύπου Saw, The cube κτλ), στην πορεία αποκτά χαρακτηριστικά κυρίως ψυχολογικού θρίλερ με προεκτάσεις αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι όμως ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα που το ολοκλήρωσα σε μόλις μερικές ώρες, μη μπορώντας να το αφήσω λεπτό από τα χέρια μου.

Οι ιστορίες που τρέχουν παράλληλα είναι δυο. Από τη μια οι έξι άγνωστοι που βρίσκονται κλειδωμένοι σε σιδερένια κλουβιά σε ένα υπόγειο, με κάποιον παρανοϊκό, ο οποίος αποφάσισε να τους εξαγνίσει από τα αμαρτήματά τους κι από την άλλη, η έρευνα για εκβιασμό που πραγματοποιεί ένας ιδιωτικός ερευνητής. Οι δυο ιστορίες αυτές θα έρθουν να συναντηθούν στην πορεία, με μία μεγαλοπρεπή ανατροπή, ενώ στις τελευταίες αράδες μας κερνάει και μια… πικάντικη μπουκίτσα.

Στο «Κάθε μυστικό σου», η αλήθεια είναι έχουμε θέμα που έχει ξαναπαίξει πολλάκις στο παρελθόν. Το έχουμε δει ακόμη και σε ταινίες. Ωστόσο, διορθώστε με εάν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε κάτι τέτοιο στα ελληνικά εκδοτικά χρονικά. Πλέον αυτού η απόδοση της ιστορίας είναι άρτια και η πλοκή ξετυλίγεται όμορφα, ομαλά και, κυρίως, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς! Μέσα από πολύ σύντομα κεφάλαια, μερικά μόλις μερικών αράδων μας ταξιδεύει μπρος πίσω στο χρόνο. Οι χρονικές αυτές λούπες, δεν κουράζουν καθόλου, αντίθετα αφήνουν το χρόνο στον αναγνώστη να «αναπνεύσει», μετά από έντονες σκηνές. Τον Δάμτσιο διακρίνει και εικονοπλαστική δεινότητα. Με τις λέξεις του δημιουργεί εικόνες για τον αναγνώστη. Διαβάζουμε σα να παρακολουθούσαμε ταινία. Ιδίως στις σκηνές του μπουντρουμιού, ακόμα κι εκείνες όπου δεν γίνεται τίποτα το συνταρακτικό, τις ευχαριστήθηκα πολύ. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο δυνατές από αυτές της αστυνομικής έρευνας.

Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, βάζοντάς μας στην «πρώτη γραμμή του πυρός». Να βλέπουμε τα πράγματα όπως τα βλέπει ο αφηγητής. Με τα δικά του μάτια. Παρακολουθούμε τις σκέψεις να τρέχουν. Ακούμε τα γρανάζια του μυαλού του να γυρίζουν τρίζοντας και να αναπηδάνε κάθε φορά που δύο σκωροφαγωμένα δόντια συναντώνται. Ακούμε τους νοητούς διαλόγους. Νιώθουμε το φόβο που του δηλητηριάζει το αίμα, να εξουδετερώνεται αυτοστιγμεί από ψήγματα ελπίδας. Τον βλέπουμε να φτάνει στα όρια της ανθρωπιάς και της υπομονής. Κάποιες φορές να τα ξεπερνάει και μετά να σιχαίνεται τον εαυτό του. Να μην τον αναγνωρίζει καν. Να μην αναγνωρίζει το «τέρας» που στέκεται μπροστά του. 

[…] Αυτό που με είχε αναστατώσει περισσότερο, όμως, ήτα ο τρόπος που με κοιτούσαν όλοι. Είχαν βάλει το κεφάλι τους ανάμεσα σε δυο κάγκελα ενώ έπιαναν σφιχτά τα αμέσως επόμενα. Ήταν σαν να με περίμεναν να συνέλθω με την ελπίδα ότι θα τους έλυνα όλες τους τις απορίες. Η κατάστασή μου όμως δε διέφερε από τη δική τους. Είχα μόνο ερωτήσεις […]

Στα υπέρ του βιβλίου και το χιούμορ. Γέλασα μόλις διάβασα το ευφάνταστο όνομα του δικηγόρου. Πολύ πετυχημένο πραγματικά! Και γενικά συναντάμε πολύ από το χιούμορ του Γιώργου, στις σελίδες του βιβλίου. Ίσως όμως, κάποιες φορές να του ξεφεύγει λίγο και να γίνεται κοινότυπο. Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν παύει να είναι χιούμορ, κάτι που προσωπικά εκτιμώ ιδιαιτέρως, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. 

Αγάπησα πολύ και το συμβολικό εξώφυλλο, που μας διηγείται μια ιστορία από μόνο του. Η πεταλούδα Μονάρχης (τυχαίο;), με το μαύρο σώμα και τα χρυσοκίτρινα φτερά, που προσπαθεί να αποδράσει από το καγκελόφρακτο παράθυρο. Απ' έξω ένας δυσοίωνος, σκοτεινός ουρανός, δεν προμηνύει τίποτα καλό. Στο άγγιγμα του ψυχρού μετάλλου, τα λεπτεπίλεπτα φτερά γίνονται στάχτη. 

Πριν κλείσω θα ήθελα να σχολιάσω κάτι το οποίο συναντάμε συχνά στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία όλων των ειδών . Δεν κατανοώ ακριβώς το λόγο για τον οποίο επιλέγει ένας συγγραφέας να κάνει τους βασικούς του πρωταγωνιστές  Ελληνοαμερικανούς, Ελληνοϊταλούς κτλ κι όχι σκέτους Έλληνες. Προσωπικά δε μου δίνει το κάτι παραπάνω αλλά αντίθετα με κάνει και νιώθω σαν οι αμιγώς Έλληνες να μην είναι «άξιοι» να συνδράμουν σημαντικά στην πλοκή μιας ιστορίας και μόνο η επιμειξία τους με άλλους λαούς τους καθιστά ικανούς. Ποια είναι αλήθεια, η δική σας γνώμη επ’ αυτού;

Ανεξάρτητα όμως από την παραπάνω γενική παρατήρηση, το «Κάθε μυστικό σου» είναι μια περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις κι αγωνία, που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας αμείωτο, μέχρι την τελευταία αράδα. Θα περάσετε καλά μαζί του!

Καλή ανάγνωση!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράστε το βιβλίο εδώ.