Book Review: Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, του Chris Carter

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Πως γίνεται, ενώ ένας κατά συρροή δολοφόνος έχει εκτελεστεί για τα εγκλήματά του, ξαφνικά να γεμίσει ο τόπος πτώματα, τα οποία φέρουν πάνω τους την ιδιαίτερη υπογραφή του, έναν ιδιόμορφο διπλό σταυρό; Πρόκειται για έναν επίδοξο μιμητή ή μήπως θανατώθηκε ο λάθος άνθρωπος; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, καλούνται να δώσουν ο ντετέκτιβ στο τμήμα Ανθρωποκτονιών του  Λος Άντζελες, Ρόμπερτ Χάντερ και ο νέος του συνεργάτης, ο Κάρλος Γκαρσία, ο επονομαζόμενος και «στραβάδι». 

Με το «Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού» κάνει το ηχηρό του ντεμπούτο, ο ιταλικής καταγωγής μα γεννημένος στη Βραζιλία, Chris Carter. Δικαίως διαφημίζεται το βιβλίο ως «Η νέα σας εμμονή». Διαβάζεται μονορούφι και όποιος το πιάσει είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα το αφήσει, παρά μόνο όταν το τελειώσει. Το ξενύχτι είναι σίγουρο. Σας μιλάω εκ πείρας. Το τελείωσα σε κάτι λιγότερο από 2 μέρες κι αυτό γιατί είχα και τη δουλειά μου να κοιτάξω. Αλλιώς θα το είχα ξεπετάξει σε ώρες. Πρόκειται για το απόλυτο page turner! Έχοντας δε διαβάσει το τελευταίο της σειράς το «Γλύπτη», ξέρω πλέον ακριβώς τι να περιμένω από τον αγαπημένο, πλέον Chris Carter! Τα πάντα όλα!

Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοκυκλοφόρησε «Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού», περισσότερο με ιντρίγκαρε ο ίδιος ο συγγραφέας σαν προσωπικότητα, που θυμίζει star της gothic σκηνής, παρά το ίδιο το βιβλίο του. Υπέθετα ότι θα είναι ακόμα «ένα από τα ίδια». Όμως, τελικά διαψεύσθηκα πανηγυρικά και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ο Carter το κατέχει πολύ το αντικείμενο, ως ψυχολόγος εγκληματιών και profiler. Κι αυτό ίσως είναι και το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο της συγγραφικής δουλειάς του. Ότι όλα αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα που περιγράφει στα βιβλία του ο Carter, δεν είναι απλά φανταστικές ιστορίες. Είναι στοιχεία τα οποία έχει αντλήσει από την πραγματικότητα, από τις συνεντεύξεις του με δολοφόνους και που έχει πλέξει με αφάνταστη μαεστρία με τη μυθοπλασία.

Αν και ο τρόπος που γράφει είναι απλοϊκός, δίχως ίχνος λογοτεχνικότητας και χωρίς να χρησιμοποιεί όμορφες λέξεις κι εκφράσεις, εν τούτοις γίνεται απόλυτα αποδεκτός από τον αναγνώστη και κι εν τέλει αγαπητός. Τον διακρίνει μια υπέρμετρη ίσως ρεαλιστικότητα, με πολύ γλαφυρές περιγραφές των σκηνών των εγκλημάτων και των πληγών των θυμάτων, τις οποίες άνετα τις χαρακτηρίζει κανείς ανατριχιαστικά ωμές. Ωστόσο όμως, είναι τόσο όσο χρειάζεται. Δεν αναλώνεται σε μακροσκελή κείμενα που κουράζουν. Αντίθετα μάλιστα, είναι όσο σύντομες πρέπει, ώστε να εξυπηρετήσουν την ιστορία και να δημιουργήσουν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χρειάζεται. Σε συνδυασμό λοιπόν, οι πολύ σκληρές σκηνές, κι η λιτή κι απέριττη γραφή του Carter, έρχονται και κουμπώνουν όμορφα και δημιουργούν ένα πολύ καλοφτιαγμένο σύνολο.

Οι χαρακτήρες που έχει σχεδιάσει με την πένα του ο Carter είναι όλοι άρτια δομημένοι και καλοσχηματισμένοι, στιβαροί κι αληθοφανείς. Οι δυο ντετέκτιβς δε, άκρως συμπαθητικοί και μου αρέσει πολύ που είναι διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους. Έρχονται και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Θα προτιμούσα ίσως το Γκαρσία λίγο πιο δυναμικό αλλά δεδομένου του ότι είναι η πρώτη του υπόθεση, είναι αναμενόμενη μια κάποια συστολή από μέρους του.

Όσον αφορά τώρα στην ιστορία και την πλοκή, δεν έχω λόγια. Πρέπει να έχει γερά νεύρα κι ακόμα πιο γερό στομάχι κανείς για να το διαβάσει. Η πρώτη υπόθεση των ντετέκτιβ Χάντερ και Γκαρσία τα έχει όλα. Αγωνία, δράση, ιλιγγιώδη ταχύτητα, σκληρές περιγραφές, λουτρά αίματος, περίτεχνες δολοφονίες, ανατροπές που ζαλίζουν κι ένα δολοφόνο που ξέρει πολύ καλά τι θα κάνει και πως θα το κάνει. Δε αφήνει τίποτα στην τύχη. Όλα είναι σχεδιασμένα τέλεια. Φροντίζοντας δε, να μη αποκαλύπτει το παραμικρό στοιχείο για την ταυτότητά του, κάνει τη ζωή των δύο ντετέκτιβ κυριολεκτικά κόλαση! 

Στα πλεονεκτήματά του του βιβλίου βάζω και τα μικρά κεφάλαια, τα οποία φεύγουν νεράκι. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι καθώς κλείνει το κάθε κεφάλαιο, μοιάζει σα να βάζει μια άνω τελεία ο συγγραφέας. Σα να μένουν μετέωρα και να περιμένουν τον «πυροβολισμό του αφέτη» για να ξεκινήσουν να «τρέχουν».

Το έργο… εεε το βιβλίο εννοούσα, ξεκινάει εντελώς κινηματογραφικά. Μου θύμισε κάπως το “Saw”, όπου πάντα η πρώτη σκηνή είναι μια σκηνή παγίδευσης, ενός αθώου θύματος. Έτριβα τα χέρια μου από ευχαρίστηση, όταν ξεκίνησα το διάβασμα και γυρνούσα αχόρταγα τις σελίδες. Μερικές φορές αναρωτιέμαι… πως γίνεται να τα απολαμβάνω αυτά τα πράγματα; Τι λέει αυτό για μένα; 
Ένα μόνο μειονέκτημα του βρήκα μόνο κι αυτό ήταν ότι εντόπισα το δολοφόνο πριν τα επίσημα αποκαλυπτήριά του. Ωστόσο, ήταν τόση η έκπληξή μου, που είπα οκ… χαλάλι!

Για να ολοκληρώσω, «Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού» είναι ένα απολαυστικότατο αστυνομικό μυθιστόρημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο, που δε θα μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου! Στο προτείνω με όλη μου την καρδιά! 

Καλές αναγνώσεις!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ

.