Έχω ξαναδιαβάσει βιβλίο του Φώτη Δούσου («Η λίστα του Λεπορέλο») που πολύ με ενθουσίασε και έτσι όταν είδα ότι έβγαλε νέο βιβλίο έσπευσα να το αγοράσω. Ήμουν σίγουρη ότι δε θα απογοητευτώ!
Ήξερα την κεντρική ιδέα του βιβλίου όμως δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ το πώς θα την απέδιδε, το πόσα νοήματα θα έδινε μέσα από αυτήν, πόσες σκέψεις θα μου προκαλούσε. Το διάβασα σχετικά αργά γιατί τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είχα πολύ χρόνο διαθέσιμο για ανάγνωση προς τέρψιν. Τελικά όμως με εξυπηρέτησε, η αργή ανάγνωσή του, καθότι σε πολλά σημεία με προβλημάτισε, με έβαλε σε σκέψεις και ήθελα τον χρόνο να τις απαντήσω.
Αρχικά να πω εδώ ότι κάθε βιβλίο του Φώτη είναι ένα μάθημα δημιουργικής γραφής. Όπως και η λίστα του Λεπορέλο έτσι και η Τέλεσή του. Ο Φώτης δε βάζει τίποτα στην ιστορία του που να είναι περιττό ή που δεν εξυπηρετεί την ίδια την ιστορία να προχωρήσει ή τον χαρακτήρα του να ολοκληρωθεί. Βάζει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένα βιβλίο. Δράση, κορυφώσεις, στιβαρούς χαρακτήρες, αγωνία, μηνύματα.
Ο κύριος χαρακτήρας του, στιβαρός και ολοκληρωμένος, σε βάζει, με την πρωτοπρόσωπη αφήγησή του, στην ιστορία βαθιά. Από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία του.
Η ιστορία ξεκινάει δείχνοντας τον Άρη και το πόσο επιθυμούσε, κόντρα στον πατέρα του, να γίνει ηθοποιός. Πουθενά στο βιβλίο δεν εμφανίζεται κάποια σκέψη για τη μητέρα. Αυτό το αφήνει να αιωρείται και πιστεύω ότι ήθελε να δώσει καθαρά τη σχέση πατέρα γιου που παρά την κόντρα τους ο γιος πάντα αποζητά την αποδοχή του πατέρα, του ίδιου αλλά και των επιθυμιών του.
Ο Άρης σε μία από τις μέρες που τον αγγάρευε ο πατέρας του να τον βοηθήσει στα χωράφια μπας και αλλάξει γνώμη, είχε ένα πολύ άσχημο ατύχημα.
Το ατύχημα τού άφησε μια γενναία ουλή η οποία κατά τον πατέρα του ήταν μια «καλή» δικαιολογία για να μην ασχοληθεί ο γιος του με το θέατρο. Φυσικά επηρέασε τον ίδιο όχι για να μην ασχοληθεί αλλά για να μην έχει την απαραίτητη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση.
Ο Άρης δεν τα παράτησε παρά ταύτα. Γι’ αυτό και βρέθηκε σε εκείνη την οντισιόν.
Εδώ ο συγγραφέας μάς δίνει ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο. Μην παρατάς το όνειρο!
Πού όμως μπορεί να φτάσει κάποιος για να κάνει το όνειρο πραγματικότητα;
Πού τον οδηγεί η μεγάλη επιθυμία του να παίξει στην παράσταση αυτή και να συνεργαστεί με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη;
Πώς νιώθει όταν τελικά παίρνει τον ρόλο που θα χρειάζεται να φοράει μάσκα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης; Πόσο τον εξυπηρετεί; Τι κάνει για να αποδώσει τον ρόλο σωστά;
Ο σκηνοθέτης, από την άλλη, ένας εξαιρετικά δύσκολος συνεργάτης προκαλεί καταστάσεις που φέρνει στα όρια όλους τους συμμετέχοντες, από ηθοποιούς μέχρι σκηνογράφους και βοηθούς.
Δεν πάει το μυαλό σας πώς καταφέρνει ο συγγραφέας να τα αποδώσει όλα αυτά −κι ακόμα περισσότερα− στο χαρτί και δε θα σας το «πάω» ούτε εγώ, γιατί spoiler δεν κάνω! Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι όση δύναμη κι αν έχουν οι κοινωνικές «επιταγές» ή των κοντινών μας ανθρώπων οι απόψεις άλλη τόση έχουν οι δικές μας επιθυμίες για να πάμε κόντρα σε αυτές!
Το βιβλίο είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ το οποίο χωρίς να έχει αιματοβαμμένες σκηνές, υποδαυλίζει τον τρόμο μέσα μας συνεχώς.
Και ένα τελευταίο: Κάποιοι μπορεί να θελήσουν άλλο τέλος αλλά αυτό που μας πρόσφερε ο συγγραφέας είναι αυτό που ταιριάζει στον καθένα μας.
Φώτη Δούσο, σε ευχαριστούμε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...