Book Review: Ο ΓΛΥΠΤΗΣ, του CHRIS CARTER, από τις Εκδόσεις BELL

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ένας νέος έρωτας γεννήθηκε για μένα, διαβάζοντας το νέο αστυνομικό θρίλερ του Chris Carter. Το όνομα αυτού Robert Hunter! Και τι ευφάνταστο όνομα! Χάντερ, όπως λέμε «κυνηγός». Κυνηγός του εγκλήματος.  «Ο γλύπτης» είναι το τέταρτο της σειράς με τον Χάντερ αλλά το πρώτο που διάβασα εγώ. Ειλικρινά με άφησε άφωνη κι ο Κάρτερ ήδη μπήκε στη λίστα με τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς.

Με τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έχει φανταστεί ανθρώπου νους, «Ο γλύπτης» είναι μακράν το φρικιαστικότερο και πιο αιματοβαμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα που έχω διαβάσει ποτέ! Και το λάτρεψα! Πολύ παραστατικός στις περιγραφές του ο συγγραφέας. Μπόρεσα κι έκανα κάθε σκηνή εικόνα. Μάλιστα, θα έλεγα ότι στο ύφος και την ατμόσφαιρα, μου θύμισε λίγο το Se7en, αν θυμάστε την επίσης φρικιαστική ταινία του 1995. Είναι καταιγιστικά γρήγορο, με κεφάλαια/σφηνάκια που τα ξεπετάς τσακ μπαμ! Πολύ καλογραμμένο κι ευκολόπεπτο κυλάει σα το νεράκι. 

Ο αγαπημένος μου πλέον, Ρόμπερτ Χάντερ είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος και ιδιοφυής ντετέκτιβ. Όντας πτυχιούχος στη ψυχολογία και με διδακτορικό στην ανάλυση εγκληματικής συμπεριφοράς, με IQ το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο, μπορεί και παρεισφρέει στα έγκατα της ψυχής και του μυαλού του παράδοξου και στυγνού δολοφόνου, τον οποίο καλείται να αντιμετωπίσει αυτή τη φορά. Έχοντας χάσει σε νεαρή ηλικία τον πατέρα του, ο οποίος έπεσε θύμα ληστείας, με τους ενόχους ακόμη να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ο Χάντερ έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης, σε βαθμό μάλιστα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μανία. Ο Ρόμπερτ Χάντερ ζει μια ζωή σπαρτιάτικη θα λέγαμε, χωρίς απαιτήσεις, μόνιμες σχέσεις και δεσμεύεις κανενός είδους, παρόλο που καθώς φαίνεται, δεν περνά καθόλου απαρατήρητος από τις γυναίκες.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο συνεργάτης του, ο Κάρλος Γκαρσία. Ο Κάρλος είναι γιος πράκτορα του FBI και ζει ευτυχισμένος στο πλευρό της συζύγου του. Η ευτυχία κι η ευζωία του Κάρλος κάνουν τη μοναχικότητα του Ρόμπερτ να φαντάζει εντονότερη. Δε ξέρω για τα προηγούμενα της σειράς, σε αυτό το τέταρτο βιβλίο του Κάρτερ όμως, ο Κάρλος δεν παίζει κάποιον ουσιαστικό για την υπόθεση, ρόλο. Βρίσκεται εκεί, στο πλευρό του Ρόμπερτ και τον υποστηρίζει δυναμικά, όταν χρειαστεί. Το «κουπί» όμως το «τραβάει» ο Χάντερ. Επειδή όμως διακρίνω το δέσιμο μεταξύ τους κι έχοντας ήδη ξεκινήσει να διαβάζω τον πρώτο της σειράς (Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού), κατανοώ ότι ο ρόλος του Κάρλος Γκαρσία είναι περισσότερο από απλά υποστηρικτικός. 

Οι δυο τους, παρέα με την Άλις Μπόμοντ, ερευνήτρια, χάκερ κι εφηβική φίλη του Χάντερ, στη οποία ανατέθηκε να συνδράμει τους ντετέκτιβ στην έρευνά τους, έρχονται αντιμέτωποι με την πιο δύσκολη υπόθεση της ζωής τους. Έναν κατά συρροή δολοφόνο με έφεση στην γλυπτική! Και σε αυτό το σημείο να εκφράσω την ειλικρινή απορία μου: Κατά πόσον εξυπηρετούν στην πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας, οι τόσο παραστατικές περιγραφές του τόπου του εγκλήματος; Μιλάμε για ένα ασύλληπτο λουτρό αίματος. Υπάρχουν σκηνές που αν δεν έχεις γερό στομάχι δεν τις βγάζεις πιστεύω. Θα μπορούσε ίσως να τις αποφύγει; Όχι ότι παραπονιέμαι βεβαίως βεβαίως, γιατί ως γνωστόν μια «πετριά» την έχω φάει από μικρή. Απλά αναρωτιέμαι…

Κάτι το οποίο με ξένισε λίγο, ήταν το γεγονός ότι η ιστορία βασίστηκε πολύ στις «συμπτώσεις». Κι η ανακάλυψη του δολοφόνου από μια σύμπτωση προέκυψε. Γενικά στην προσπάθεια να μας ξεγελάσει σε σχέση με τον ένοχο, νομίζω ότι «έχασε» ο Κάρτερ λίγο, τη συνοχή της ιστορίας. Ωστόσο, επειδή στο σύνολό του το βιβλίο είναι συνταρακτικό, το συγκεκριμένο μειονέκτημα περνάει όχι μόνο απαρατήρητο αλλά και ασχολίαστο (από άλλους, όχι από μένα). Όχι φυσικά ότι μπορώ να πω και πολλά περισσότερα, χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη... 

«Ο γλύπτης» είναι ίσως, ένα από τα πιο συναρπαστικά και εθιστικά θρίλερ που έχω διαβάσει ποτέ μου. Έντονο, γεμάτο αγωνία, με τον δείκτη συνεχώς στα κόκκινα και  με κινηματογραφική κίνηση και θεατρικούς διαλόγους, το λάτρεψα και ανυπομονώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα της σειράς. Ευελπιστώ μέχρι να τα τελειώσω να πλησιάζει ο καιρός για να κυκλοφορήσει και το πέμπτο. 

Αν θα έντυνα τον «Γλύπτη» με ένα τραγούδι αυτό θα ήταν το «Sculpture Song» του Loudon Wainwright III, πατέρα του Rufus Wainwright.

Καλές αναγνώσεις!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.