(Της Γιώτας Βασιλείου)Υπάρχουν κάποια βιβλία που λίγοι συζητούν γι’ αυτά και λίγοι τα προβάλλουν. Δεν είναι page turners, ούτε και πολυδιαφημισμένα μπεστ σέλερς. Κι όμως κάποια από αυτά αξίζουν και την προσοχή και την αγάπη μας. Το «Μετά την Έλλη» λοιπόν, του Χρήστου Γκίμτσα, είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Πρόκειται για το τέταρτο μυθιστόρημα του συγγραφέα αλλά το πρώτο που διαβάζω εγώ.
Η ιστορία αφορά στο οδοιπορικό ενός ανθρώπου, εγγονού πολιτικών προσφύγων, μέσα στην πορεία των χρόνων. Τον παρακολουθούμε ως παιδί, να βλέπει τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί γίνονται όλα αυτά. Αργότερα, ως ενήλικα και λόγω της φύσης της εργασίας του, τον βλέπουμε να ξεκινά από τα βάθη της Σιβηρίας, να κάνει μια στάση, πολυετή είναι η αλήθεια, στην Ελλάδα κι από κει στην Ιταλία, η οποία είναι κι ο τελευταίος του σταθμός. Η ζωή του μόνο βαρετή δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Έχοντας στο δισάκι του την εμπειρία της προσφυγιάς, τη χρησιμοποίησε ως εργαλείο για να στήσει μια άξια ζωή με την επιστροφή του στην Πατρίδα. Ζει έντονα τις μέρες του ενώ κάποια δραματικά γεγονότα και ένας άδικος θάνατος έρχονται να φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο του. Με τον πόνο να καίει την καρδιά του, ο ήρωάς μας αναζητά δικαιοσύνη και δικαίωση, τα οποία όμως δεν έρχονται από πουθενά. Έρχεται λοιπόν η ώρα που θα πάρει το νόμο στα χέρια του και θα εκδικηθεί με αυτοκαταστροφική μανία, αυτούς που του στέρησαν ότι ήταν δικό του.
Με το «Μετά την Έλλη» ο κος Γκίμτσας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Μας προσφέρει ένα σφιχτοδεμένο και καλογραμμένο μυθιστόρημα, «μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία με αστυνομική πλοκή», όπου ο ήρωας περνά «διά πυρός και σιδήρου» μόνο και μόνο για να αποτύχει στο τέλος. Σελίδα τη σελίδα, μέσα από τη σφιχτή και χωρίς κοιλιές πλοκή, ανακαλύπτουμε τους χαρακτήρες, ζούμε μαζί τους τη ζωή τους, βιώνουμε τα πάθη τους και οδηγούμαστε στην κάθαρση, μέσα από μια πολύ δυνατή κατάληξη.
Το «Μετά την Έλλη» μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα ατμοσφαιρικό, νουάρ μυθιστόρημα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Κρύβει στις αράδες του, σημαντική ιστορική έρευνα, η οποία είναι τόση όση χρειάζεται, για να δώσει βάθος και αξία στο πόνημα, χωρίς να το χαρακτηρίσει αυτοστιγμεί, ιστορικό. Επίσης, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά από πλευράς ψυχογραφημάτων. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εμβαθύνει σε όλους τους χαρακτήρες του, παρά κυρίως στον κεντρικό. Στο βαθμό όμως που έχει ασχοληθεί με τη ψυχοσύνθεση των δευτερευόντων προσώπων, το έχει κάνει επιμελώς και με επάρκεια. Το βασικό του ήρωα όμως, τον έχει «ξεγυμνώσει» στα μάτια του αναγνώστη. Μας προσφέρει τον ψυχισμό, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, στο πιάτο. Να τον «φάμε» με τα «αδηφάγα» μάτια μας.
Ολοκληρώνοντας το βιβλίο, έμεινα γεμάτη συναισθήματα τα οποία δε μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω ακριβώς. Λίγο θλίψη, λίγο αισιοδοξία, λίγο απορία γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή… Παρ' όλη όμως την αντιφατικότητα των συναισθημάτων μου, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι, χάρηκα πολύ που βρέθηκε στο δρόμο μου η «Έλλη». Και η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτή, θα ψάξω να βρω και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα. Αν σου αρέσει το κάτι διαφορετικό, τότε αναζήτησε το «Μετά την Έλλη». Θα σε αποζημιώσει 100%.
Καλές αναγνώσεις!
Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα ή να αγοράσεις το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...