Book Review: ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΣΕΜΕΛΗ ή ΡΕΚΒΙΕΜ ΣΕ ΜΙΑ ΓΑΤΑ, της Αργυρώς Λύτρα, από τις Εκδόσεις Κύφαντα


(Της Γιώτας Βασιλείου)

[…] «… Οι λέξεις απελευθερώνουν…» […]

Δεν πιστεύω πως υπάρχει ιδιοκτήτης κατοικιδίου σε αυτόν τον κόσμο που να μην τρέμει στη σκέψη και μόνο του θανάτου του αγαπημένου του φίλου. Προσωπικά, έτσι και αφεθώ να με παρασύρει η σκέψη αυτή, σίγουρα θα ξεσπάσω σε γοερά κλάματα. Όπως ξέσπασα διαβάζοντας τη νουβέλα της Αργυρώς Λύτρα. Το «Γράμμα στη Σεμέλη» είναι το ρέκβιεμ της συγγραφέα στην αγαπημένη της γατούλα. Μια βιωματική ιστορία, ένα σπαρακτικό ξέσπασμα, ένα πονεμένο αντίο κι ένα αφιέρωμα στις θύμησες που έζησαν μαζί. Πρόκειται, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της αγαπημένης Έλενας Χουσνή, για «Ένα υπέροχο κείμενο που θα ραγίσει καρδιές. Αλλά λυτρωτικά»!

«Δε μπορώ να μιλήσω στους ανθρώπους για σένα, Σεμέλη… Δεν θα καταλάβει κανείς…». Όχι, κάνεις λάθος Αργυρώ. Καταλαβαίνω εγώ. Κι όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι όσοι έχουμε τη ζωή μας συνυφασμένη με αυτήν ενός ζώου. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι η «Σεμέλη», δεν είναι απλά ένα κατοικίδιο. Μια γάτα ή ένας σκύλος. «Ποιος ενδιαφέρεται να ακούσει για τη σχέση ενός ανθρώπου με μια γάτα, καλή μου;» Εμείς ενδιαφερόμαστε, Αργυρώ, εμείς που γνωρίζουμε ότι η «Σεμέλη» είναι σύντροφος ζωής. Μέλος της οικογένειας. Κι η απώλεια ενός μέλους της οικογένειας πονάει φρικτά και γκρεμίζει τις ισορροπίες.

«Η απώλεια κι ο θρήνος της δεν έχει μέτρο, δεν έχει λογική. Ίσως έχει μόνο ένα ζύγισμα για το βάρος του: το κοντά»

Το «Γράμμα στη Σεμέλη» της Αργυρώς Λύτρα, είναι η εκ βαθέων εξομολόγηση, η εσωτερική αναζήτηση μιας γυναίκας που γνώρισε την απώλεια και την πικρή μοναξιά που αυτή επιφέρει, ανασύροντας αρχέγονα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο κτλ.  Ωστόσο, αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα στα λόγια θα δούμε και μια παράξενη αισιοδοξία να υποβόσκει. Γιατί το «Γράμμα στη Σεμέλη» μιλάει κυρίως για την αγάπη, τη στοργή και το δέσιμο. Το δικαίωμα να μιλάμε για την απώλειά μας, χωρίς να μας κατακρίνουν: «Σα να ήταν άνθρωπος κάνεις». «Μα για μένα ήταν! Κι ακόμα περισσότερο. Ήταν κομμάτι της ύπαρξής μου. Και είναι δικαίωμά σου να μην το καταλαβαίνεις και δικό μου δικαίωμα όταν νοιώθω πόνο και θρηνώ, να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα.»

«Γι’ αυτό σου λέω, ψυχή μου. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τις λέξεις»

Θα μπορούσα να γράψω πολλά αλλά δεν είναι δυνατόν γιατί τα δάκρυα δε με αφήνουν να δω τι γράφω. Σας είπα και πριν… η ιδέα και μόνο πονάει σα μαχαιριά. Κλείνω λοιπόν λέγοντας πως, η ολιγοσέλιδη αυτή νουβέλα της Αργυρώς Λύτρα είναι πολλά παραπάνω από ένα μακροσκελές γράμμα προς την καλύτερη φίλη της, που δε ζει πια κοντά της. Είναι μια ωδή στην κοινή τους ζωή. Είναι η φωνή των απανταχού ιδιοκτητών κατοικιδίων, που αναπόφευκτα θα έρθουμε αντιμέτωποι με το θάνατό τους. Και είναι δήλωση και προτροπή, να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε. Να μοιραστούμε τον πόνο μας γιατί…

«… Οι λέξεις απελευθερώνουν…»

Διάβασε περισσότερα για το βιβλίο εδώ.


Σχόλια