Book review: Ο ΛΕΥΚΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ, του JOHN VERDON, από εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα"             Τζωρτζ Όργουελ, Η φάρμα των ζώων

Σε μια έρευνα φόνου οι ερευνητές ψάχνουν συνήθως ανάμεσα σε 4 βασικά κίνητρα να βρουν ποιο ήταν τελικά εκείνο που όπλισε το χέρι του δολοφόνου: Χρήμα, δύναμη, λαγνεία και φθόνος. Και τα τέσσερα είναι παρόντα στην υπόθεση πολλαπλών φονικών που καλείται να λύσει αυτή τη φορά ο Dave Gurney. Ωστόσο, καθώς φαίνεται υπάρχει ακόμη ένα κίνητρο κι αυτό, είναι το πιο ισχυρό απ’ όλα. Το μίσος!

Το υπόβαθρο της πλοκής του βιβλίου είναι οι διαφυλετικές συγκρούσεις, η βία και η αστυνομική αλαζονεία. Ως τόπος έκβασης των γεγονότων έχει επιλεγεί η κομητεία του White River, μια τυπική πόλη κάπου στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Η πλοκή ξεκινάει μάλλον με αργή ταχύτητα και διατηρεί ένα μέσης ταχύτητας ρυθμό, μέχρι και λίγο μετά τη μέση του βιβλίου, οπότε ανεβάζει την ένταση και καταλήγει να φεύγουν οι σελίδες, η μία πίσω από την άλλη. Σε αυτό βέβαια συμβάλλει και η έλλειψη λογοτεχνικών αξιώσεων από την πλευρά του συγγραφέα, ο οποίος όπως πάντα γράφει με λιτές και ξεκάθαρες προτάσεις, αλλά συνάμα ιδιαίτερα ακριβείς. Ο Λευκός Ποταμός είναι ένα μετρημένο βιβλίο, με αρκετές ανατροπές ή/και εκπλήξεις σε ίσα χρονικά διαστήματα, κάτι που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση και δεν τον αφήνει να βαρεθεί.

"Ο ρατσισμός είναι μια λεπίδα χωρίς λαβή. Κόβει αυτόν που την κρατάει το ίδιο βαθιά όσο και το θύμα."

Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του Verdon οι χαρακτήρες είναι λιτοί, χωρίς περίπλοκες προσωπικότητες, αποτελεσματικοί αλλά άκρως στερεοτυπικοί. Ανάμεσά τους βλέπουμε ακτιβιστές για τα δικαιώματα των μαύρων, ρατσιστές πολέμιους υπέρ της λευκής φυλής, διεφθαρμένους και χωρίς ευελιξία αστυνομικούς και γελοίους δημοσιογράφους στο κυνήγι της υψηλότερης τηλεθέασης. Και φυσικά ο Σούπερ Ντέιβ, πάντα ήρεμος και πολύ προσεκτικός (σε βαθμό κάποιες φορές να με εκνευρίζει), η σύζυγός του Μάντλιν πολύ λιγότερο γκρινιάρα και ενοχλητική αυτή τη φορά και φυσικά ο αγαπημένος μου Τζακ Χάρντγουικ, του οποίου τα πιπεράτα σχόλια και οι δεικτικές παρατηρήσεις με έχουν κάνει πολλές φορές να γελάσω με την καρδιά μου. Μια τεράστια παλέτα χαρακτήρων και προσωπικοτήτων που κάνουν πρισματική και πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία.  Αν θέλω φυσικά να είμαι ειλικρινής πρέπει να πω ότι θα τους προτιμούσα λίγου διαφορετικούς, με περισσότερο νεύρο, χιούμορ ή ακόμα και ειρωνεία (ένα χαρακτηριστικό που κατά βάση απεχθάνομαι στη ζωή μου), ωστόσο καταλαβαίνω ότι έτσι εξυπηρετείται καλύτερα η πλοκή, γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται μια σοβαρή δόση θράσους και εξτρεμισμού για να «σερβίρεις» τόσους πολλούς θανάτους και μάλιστα χωρίς να χάσεις τη μπάλα, σε ένα και μόνο βιβλίο. 

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κανείς ένοχος δολοφονίας. Το πάτημα της σκανδάλης είναι μόνο ένας απ'αυτούς."

Σε γενικές γραμμές λοιπόν έχουμε μια πολύ καλοδουλεμένη κι ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια, με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Θα αφαιρέσω μερικούς πόντους μόνο, γιατί ενώ όλο το βιβλίο με ενθουσίασε και κράτησε την ένταση και την ίντριγκα μέχρι τέλους, τελικά η αποκάλυψη του δολοφόνου δε με ικανοποίησε και πολύ. Δεν κατάφερα να συνδέσω όλη αυτή την οργάνωση με το συγκεκριμένο άτομο. Παρ’ όλ’ αυτά ήταν ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα και σας το προτείνω. Στα αδιάβαστά μου με περιμένει το έβδομο της σειράς. Ανυπομονώ να το πιάσω.

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.