(Της Γιώτας Βασιλείου)
Όταν ξεκινάς να διαβάζεις ένα βιβλίο του Ντικέρ, ξέρεις εκ του προοιμίου ότι θα διαβάσεις κάτι διαφορετικό. Θα υπάρχουν, κλέφτες, δολοφόνοι κι αστυνόμοι, θύματα και θύτες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα υπάρχει όμως και το κατιτίς που θα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς και είσαι και σίγουρος ότι έχεις πάρει χαμπάρι τι γίνεται, κάτι συμβαίνει και ανατρέπει τα πάντα! Το υπέροχο στα βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα δεν είναι ούτε η σύλληψη της υπεριδέας, ούτε η πρωτοτυπία της. Είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται τις ιδέες του, τους χαρακτήρες και την εξέλιξη της πλοκής του. Αυτό είναι που κάνει τα βιβλία του πρωτότυπα.
Με το «Το αίνιγμα του δωματίου 622» λοιπόν, ο Ντικέρ μας συστήνει το πιο προσωπικό του έργο. Με αυτό αποχαιρετά με συγκινητικό τρόπο και αποτίει φόρο τιμής στον εκδότη και αγαπημένο φίλο του, Μπερνάρ ντε Φαλουά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις αρχές του 2018. Με θεμέλιο λίθο το τραγικό αυτό γεγονός και εμπλέκοντας και τον ίδιο του τον εαυτό στην πλοκή, ο συγγραφέας στήνει μια ατμοσφαιρική ιστορία ίντριγκας και μυστηρίου. Όλα ξεκινούν με ένα φόνο στη σουίτα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στις Ελβετικές Άλπεις. Εν μέσω του συνεδρίου ενός από τους πιο ισχυρούς τραπεζικούς οργανισμούς της χώρας, γίνεται η ανακάλυψη ενός πτώματος στο δωμάτιο 622. Άγνωστη η ταυτότητα του νεκρού κι άγνωστη κι η ταυτότητα του δολοφόνου. Και το πιο απίθανο είναι ότι η ταυτότητα του νεκρού παραμένει άγνωστη μέχρι και μετά τη σελίδα 450 του βιβλίου, κάτι που το βρήκα πολύ έξυπνο και με ιντρίγκαρε όσο δε φαντάζεστε. Το τι υποθέσεις έκανα ούτε και μπορώ να σας πω. Αυτό που μπορώ να σας υπογράψω όμως είναι ότι έπεσα σε όλες έξω!
Παρόλο που πρόκειται για ένα βιβλίο με αρκετά διαφορετικά πρόσωπα αλλά και πάμπολλες χρονικές λούπες, δεν είναι καθόλου δύσκολο να το παρακολουθήσεις. Ο συγγραφέας παίζει με αριστοτεχνικό τρόπο τόσο με τους χαρακτήρες του όσο και με το μυαλό μας. Όπως σε όλα τα έργα του, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και δεν θα συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά έχει συμβεί παρά μόνο πριν το τέλος. Σίγουρα χρειάζεται λίγη συγκέντρωση για να μην χάσεις εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, ιδίως όταν η αφήγηση μεταπηδάει από το παρόν στο παρελθόν και το αντίστροφο, ωστόσο είναι τόσο εθιστικό που δύσκολα θα σε αφήσει να το αφήσεις. Είναι απίστευτα γοητευτικό το πως μπλέκονται οι προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων και το πως ο καθένας από αυτούς αποδεικνύεται καλός ή κακός, ανάλογα την περίσταση και το γεγονός που εξιστορείται κάθε φορά. Ένα μιξ στιγμών καλοσύνης, αγάπης, νοιαξίματος και επεισοδίων τρέλας, φθόνου και του κατώτερου ανθρώπινου ενστίκτου. Ένας συνδυασμός φωτοσκιάσεων, που δίνουν βάθος και τρισδιάστατη αίσθηση στο σύνολο του έργου.
Και φτάνουμε προς την κορύφωση της ιστορίας, στο σημείο όπου, επιτέλους, μαθαίνουμε ποιος είναι ο νεκρός. Από εκεί και πέρα η εξέλιξη της πλοκής είναι τόσο εκπληκτική και απροσδόκητη, που ο αναγνώστης μένει με το στόμα ανοιχτό. Οι ανατροπές διαδέχονται σωρηδόν η μια την άλλη και προκαλούν ίλιγγο. Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίες 150+ σελίδες μου φάνηκαν αρκετά υπερβολικές -μειδίασα κάποιες φορές- ωστόσο δε μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι δεν άφησε τίποτα αναπάντητο, τίποτα χωρίς να το εξηγήσει και γενικότερα πάτησε γερά στο μονοπάτι που οδήγησε στην επίλυση του εγκλήματος.
Εν κατακλείδι, «Το αίνιγμα του δωματίου 622» είναι ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα, ευφυές και ανατρεπτικό. Δεν είδα τον «ένοχο» να έρχεται -εδώ που τα λέμε ούτε το θύμα είδα να έρχεται- και το θεώρησα πολύ έξυπνο. Λίγο ΠΟΛΥ τραβηγμένο στο τέλος του αλλά πολύ έξυπνο. Και πάρα πολύ καλογραμμένο. Συνολικά, μια ωραία αναγνωστική εμπειρία. Όσοι αγαπάτε τον συγγραφέα ή/και απολαμβάνετε ένα ενδιαφέρον βιβλίο μυστηρίου, αναζητήστε το!
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...