Book Review: ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, του REX STOUT, από εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Αναρτήθηκε από την
  (Της Γιώτας Βασιλείου ) Η Σούζαν Μπρουκ είναι νέα, λαμπερή, ελκυστική, ευκατάστατη, λευκή ‒ και μακαρίτισσα. Και κάπως έτσι, η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60 αποκτά άλλη μια υπόθεση δολοφονίας που κάνει κρότο. Όχι μόνο γιατί η Σούζαν ανήκει στην καλή κοινωνία, αλλά γιατί ο άνθρωπος που την αγαπά είναι μαύρος ‒ και αυτό αρκεί για να ανάψει φωτιές που δύσκολα θα σβήσουν. Το Της αξίζει να πεθάνει ξεκινά σαν κλασικό whodunit, αλλά ο Ρεξ Στάουτ κάνει το κολπάκι όπου ενώ όλοι κοιτάζουν το προφανές , εκείνος στήνει την πραγματική ιστορία μόλις δυο βήματα παραδίπλα. Ο Νήρο Γουλφ, πιστός στο δόγμα “δεν σηκώνομαι από την καρέκλα μου αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος”, καλείται να βουτήξει σε ένα περιβάλλον όπου η προκατάληψη γίνεται επιχείρημα και ο ρατσισμός θεωρείται σχεδόν επαρκές κίνητρο. Και όμως, όσο κι αν το σκηνικό μοιάζει να σπρώχνει το στόρι προς ένα καθαρά κοινωνικό δράμα, ο Στάουτ δεν πέφτει στην παγίδα της εύκολης εξήγησης. Η αλήθεια κρύβεται σε πολύ πιο απρόβλεπτα μονοπά...
0

Book Review: ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΦΤΕΡΑ της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΓΑΒΡΙΛΗ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ MEMENTO

Αναρτήθηκε από την


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Την πένα της Χριστίνας Γαβρίλη την ξέρω από τότε που διάβαζα τα υπέροχα newsletter της. Έχει την καταπληκτική ικανότητα να δημιουργεί έντονα συναισθήματα μέσω οποιουδήποτε κειμένου, είτε γράφει απευθυνόμενη στις μαμάδες είτε στα παιδιά.

Πρόσφατα διαβάσαμε με την κόρη μου το νέο της βιβλίο που αυτή τη φορά απευθύνεται σε παιδιά που ξεκινούν πρώτη φορά σχολείο ή παιδικό και καλούνται να αποχωριστούν τη μαμά. Αλλά απευθύνεται και στη μαμά που καλείται να το διαχειριστεί όλο αυτό. Άλλωστε, τα παιδικά βιβλία αφορούν και εμάς, έτσι δεν είναι;

Στο βιβλίο με τον εξαιρετικά εύστοχο τίτλο “Με τα δικά σου φτερά” η Χριστίνα καταφέρνει πολλά μαζί. Να κρατήσει το παιδί στην αφήγηση, να το κάνει να αναρωτηθεί και να το κάνει να συμμετέχει. Καθώς διάβαζα το κείμενο, έβλεπα τη μικρή μου πώς ξαφνιαζόταν, αναρωτιόταν και με προλάβαινε λέγοντας τον επόμενο στίχο. 

Είναι γραμμένο σαν ποίημα και δείχνει πόσο απλός μπορεί να είναι ο αποχωρισμός. Όπως λέει στο ποίημά του ο Χαλίλ Γκιμπράν “Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας, αλλά δεν προέρχονται από εσάς. Και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας”. Η συγγραφέας προσπαθεί να μεταφέρει αυτό το μήνυμα σε μαμά και παιδί. Στην αρχή με το ποίημα που είναι και τραγούδι και κατόπιν με έναν υπέροχο διάλογο ανάμεσά τους.

Με συγκίνησε πολύ το κείμενο αυτό. Ταυτόχρονα με έκανε, για μια ακόμα φορά, να θαυμάσω τη συγγραφέα. 

Αναζητήστε το εδώ.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...