Book Review: ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, του REX STOUT, από εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

  (Της Γιώτας Βασιλείου ) Η Σούζαν Μπρουκ είναι νέα, λαμπερή, ελκυστική, ευκατάστατη, λευκή ‒ και μακαρίτισσα. Και κάπως έτσι, η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60 αποκτά άλλη μια υπόθεση δολοφονίας που κάνει κρότο. Όχι μόνο γιατί η Σούζαν ανήκει στην καλή κοινωνία, αλλά γιατί ο άνθρωπος που την αγαπά είναι μαύρος ‒ και αυτό αρκεί για να ανάψει φωτιές που δύσκολα θα σβήσουν. Το Της αξίζει να πεθάνει ξεκινά σαν κλασικό whodunit, αλλά ο Ρεξ Στάουτ κάνει το κολπάκι όπου ενώ όλοι κοιτάζουν το προφανές , εκείνος στήνει την πραγματική ιστορία μόλις δυο βήματα παραδίπλα. Ο Νήρο Γουλφ, πιστός στο δόγμα “δεν σηκώνομαι από την καρέκλα μου αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος”, καλείται να βουτήξει σε ένα περιβάλλον όπου η προκατάληψη γίνεται επιχείρημα και ο ρατσισμός θεωρείται σχεδόν επαρκές κίνητρο. Και όμως, όσο κι αν το σκηνικό μοιάζει να σπρώχνει το στόρι προς ένα καθαρά κοινωνικό δράμα, ο Στάουτ δεν πέφτει στην παγίδα της εύκολης εξήγησης. Η αλήθεια κρύβεται σε πολύ πιο απρόβλεπτα μονοπά...

Book Review: ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΣΒΗΣΑΝ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL

(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Δεν έτυχε να διαβάσω άλλη φορά έργο του συγγραφέα και ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό μου άρεσε πολύ, παρά το ένα “παράδοξο” στοιχείο του, κατ’ εμέ πάντα. Αρχικά, να πω ότι η ανάγνωση έρεε αβίαστα, σαν νεράκι κι αν δεν ήταν πολύ πιεσμένες οι μέρες μου, θα το είχα τελειώσει πολύ πιο γρήγορα μιας και είναι μόλις 235 σελίδες.

Ένα “παράδοξο” ─βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη γιατί δεν είναι απαραίτητα κακό, απλώς ξαφνιάστηκα ότι μια χαρά μπορεί να σταθεί έτσι─ είναι ότι έχει πολύ tell παρά show. Εξηγούμαι. Στη συγγραφή υπάρχει ένας “κανόνας”, το περιβόητο “show dont tell”, δηλαδή δείξε αντί να λες. Εδώ, λοιπόν, έχουμε σε κάθε κεφάλαιο εναλλαγή προσώπου αφήγησης, δηλαδή “ακούμε” τον κάθε ήρωα, την εσωτερική του σκέψη, σε πρωτοπρόσωπη γραφή. Και όλα ανοιχτά. Να ένας κανόνας, λοιπόν, που έσπασε υπέροχα. Παρότι, λοιπόν, καταλάβαινα τον κάθε ήρωα από τις σκέψεις του και τα λεγόμενά του, δεν με πείραξε καθόλου, κι αυτό γιατί; Επειδή το βιβλίο είναι μια αποτύπωση της κοινωνίας.

Η ιστορία ξεκινάει με την εξαφάνιση μιας έφηβης κοπέλας η οποία, καταλαβαίνουμε παρακάτω, προκαλούσε μίση και πάθη. Δεν ξέρει κανείς τίποτα και η στενοχώρια που δείχνουν είναι απλώς μια βιτρίνα. Φτιάχνουν ομάδα στα social media, στήνουν πανό στην τάξη, ανάβουν ρεσώ στο θρανίο της κι όμως, από πίσω, “ακούμε” ότι άλλοι την απεχθάνονται, άλλοι τη μισούν, άλλοι τη ζηλεύουν.

Μια όμορφη κοπέλα που τα λέει έξω απ’ τα δόντια, αυτό είναι η Λένα Μανιέ.

Οι έρευνες της αστυνομίας δεν αποδίδουν καρπούς και εμείς, διαβάζοντας τις σκέψεις των ηρώων βλέπουμε ότι όλοι θα μπορούσαν να φταίνε. Αλλά σε τι; Δεν ξέρουμε πού είναι η κοπέλα, αν κινδυνεύει, αν έφυγε οικειοθελώς.

Από την ίδια της την οικογένεια μέχρι και τους γονείς φίλων της βλέπουμε πόσο οι σχέσεις κλονίζονται, μια ολόκληρη κοινωνία γίνεται υπόλογη και ψάχνει τρόπους να εξιλεωθεί.

Ο συγγραφέας καταφέρνει να στήσει μια ατμόσφαιρα που σε κρατά στην ανάγνωση με αμείωτο ενδιαφέρον και προσπαθείς να βρεις τι έχει συμβεί.

Όταν έκλεισα το βιβλίο, σκέφτηκα «Πόσο σάπια είναι η κοινωνία μας!»

Μια δυνατή ιστορία που σε βάζει σε σκέψεις και παρότι ανήκει στην εφηβική λογοτεχνία, σας λέω ότι διαβάζεται άνετα από όλους μας.

Αναζητήστε το εδώ.

 

Σχόλια