Book Review: ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ, της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΟΜΟΝΗ, από εκδόσεις ΣΥΡΤΑΡΙ

  (Της Γιώτας Βασιλείου ) Όταν νιώσεις την αδικία στο πετσί σου, εναντιώνεσαι. Διεκδικείς. Πολεμάς. Το Λευκό χαρτί της Χριστίνας Πομόνη δεν είναι απλώς μία ιστορία· είναι ένας καθρέφτης που σε αναγκάζει να κοιτάξεις μέσα σου. Ο Άλκης, με τις πληγές του, τις ελπίδες του και τις σιωπές του, γίνεται σύντροφος στο ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης – εκεί όπου τα όρια μεταξύ εγκατάλειψης και αγάπης, χαμένων παιδικών χρόνων και αποφάσεων του σήμερα, θλίψης και ανάτασης ψυχής, γίνονται τόσο λεπτά όσο ένα τσιγαρόχαρτο. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση είναι δυνατή και αφοπλιστική. Δεν σου επιτρέπει απλώς να παρακολουθήσεις τη ζωή του Άλκη, σε σπρώχνει να τη ζήσεις μαζί του, να νιώσεις το βάρος της απουσίας, την ανάγκη της φυγής αλλά και την κρυφή λαχτάρα της επιστροφής. Η διαφορά παίζει στις λεπτομέρειες – ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια σκηνή που περισσότερο υπαινίσσεται παρά λέγεται – υφαίνουν έναν καμβά που ζωντανεύει στο γύρισμα κάθε σελίδας. Και όσο ο Άλκης παλεύει να γράψει, η ίδια η γραφή μοιά...

BOOK REVIEW: ΠΟΥΡΓΚΑΤΟΡΙΟ του JOHN KILLIAN από ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL

(Της Κατερίνας Τσαμπά),

Καθαρτήριο, κόλαση, θάνατος, απώλεια, επιβίωση. Θάνατος. Σκηνές από ταινία του Κινγκ και αφήγηση ανατριχιαστική, ρεαλιστικές σκηνές, χαρακτήρες ολοζώντανοι. Μικρά κεφάλαια.

Νομίζω ότι αν τελείωνα εδώ την άποψή μου θα έφτανε για να σας παρακινήσω να το διαβάσετε, μα εγώ θέλω να μοιραστώ όλη μου την αναγνωστική εμπειρία από αυτό το βιβλίο.

Πρώτη φορά διαβάζω τρόμου, ίσως πρώτη φορά διαβάζω ένα βιβλίο καθαρού τρόμου. Ένα γνήσιο του είδους του. Τρεις μέρες χρειάστηκα και λέω μέρες γιατί ακόμα κι αν σκοτείνιαζε έξω εγώ είχα αναμμένα στο φουλ τα φώτα. Και του διπλανού δωματίου και του χολ.

Ήταν πραγματικά σαν να έβλεπα ολοζώντανα μπροστά μου να εξελίσσεται η ιστορία. Μια ιστορία απώλειας και θανάτου, με σκληρές σκηνές βίας, λίγο από Κινγκ και λίγο από Stranger things χωρίς αυτό να μειώνει διόλου την πρωτοτυπία της.

Τέσσερις άνθρωποι, δυο γυναίκες και δυο άντρες, βρίσκονται σε ένα μέρος κάπου μακριά, σε ένα μέρος που μοιάζει πραγματικό αλλά μάλλον δεν είναι. Αρχικά δε θυμούνται τίποτα, πώς βρέθηκαν εκεί και κυρίως γιατί. Είναι μπροστά σε μια φωτιά που δεν καίει, δεν τους ζεσταίνει, οι ήχοι από το ποτάμι παραδίπλα είναι απόκοσμοι. Το μόνο που θυμούνται είναι ότι τους άφησε ένα λεωφορείο εκεί. Ναι, αλλά τι είναι το “εκεί”; Θεωρητικά είναι ο Εθνικός Δρυμός Κρόαταν…

Και σιγά σιγά θυμούνται… και ένας ένας λέει την ιστορία του. Ο ένας έγινε τέρας για σοβαρό λόγο. Πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ο λόγος που σε κάνει να δολοφονείς χωρίς κρίση κόσμο σε ένα τυχαίο εστιατόριο; Η άλλη είχε γεννηθεί τέρας ή έτσι έμαθε από μικρή, από αυτόν που τη μεγάλωσε. Η τρίτη προκάλεσε το τέρας και κατέστρεψε τον κόσμο. Και το τέταρτος… Ο τέταρτος μας ξεκαθαρίζει το τοπίο. Στο τέλος.

Μέχρι να φτάσουμε όμως στο τέλος βλέπουμε τα πάντα αναλυτικά. Ο Killian έχει μαεστρία στο να στήνει φρικτές (με την καλή έννοια) σκηνές, να αφηγείται και να σε βάζει στην ιστορία, να περιγράφει και να σε κάνει να ανατριχιάζεις, να στήνει διαλόγους που σε τρομάζουν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα να σε κρατά σε εγρήγορση με αποτέλεσμα το βιβλίο αυτό να γίνεται ένα εκπληκτικό page turner!

Αναζητήστε το εδώ ακόμα κι αν δεν είστε λάτρεις του είδους. Θα με θυμηθείτε.




Σχόλια