Book Review: ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ από ATHENS VOICE BOOKS

 

(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Το βιβλίο αυτό παντρεύει πολλά θέματα. Τη μυθοπλασία, τα βιωματικά κείμενα, την τεχνητή νοημοσύνη και είναι γεμάτο από λογοτεχνία. Τόσες ιδέες, τόσα κείμενα που μπορούν άνετα να γίνουν από μόνα τους βιβλία, δεν έχω ξαναδεί σε κάποιο λογοτεχνικό έργο.

Δύο χαρακτήρες, ο συγγραφέας και το ΑΙ, συνεργάζονται για να βρουν ιδέες για λογαριασμό του συγγραφέα που να προορίζονται για δυο βιβλία: ένα αστυνομικό και ένα παιδικό.

Βλέπουμε αρχικά τον συγγραφέα να είναι διστακτικός, να σκέφτεται αν πρέπει να κάνει το βήμα ή όχι και τελικά να ενδίδει. Ζητάει λοιπόν το ΑΙ, που στη συνέχεια το ονομάζει Χαλ, να τον βοηθήσει δίνοντάς του ιδέες για τα δυο βιβλία που έχει κοντινό deadline. Είναι αγχωμένος, ο χρόνος τον πιέζει.

Εκείνο ανταποκρίνεται άμεσα με ένα σωρό ιδέες τις οποίες όμως μία προς μία καταρρίπτει ο συγγραφέας ως μη κατάλληλες και με τη δικαιολογία ότι δεν ανήκουν καν στα είδη που του ζήτησε.

Κάθε μέρα κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη να πάει ή όχι να συζητήσει με τον Χαλ. Κάτι που κάνει τελικά κάθε μέρα αφού φτιάχνει πρώτα καφέ.

Όσο περνάνε οι μέρες τόσο ο συγγραφέας προβληματίζεται, σκέφτεται και φιλοσοφεί, θεωρεί τον εαυτό του απατεώνα αφού ζητάει τη βοήθεια μιας μηχανής για να γράψει το βιβλίο που θέλει. Αρχίζει και μπλέκει το μυαλό του, πονάει, τραυματίζεται ενώ παράλληλα έξω συνεχίζει η βροχή που έχουμε δει εξ αρχής. Η βροχή καταλήγει σε κατακλυσμό και νιώθουμε −το λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος και στην ιστορία λέγεται Κυριάκος− ότι ο κόσμος ίσως καταστραφεί για πάντα.

Ο Κυριάκος εκνευρίζεται γιατί τελικά δεν πάει πουθενά όλη η συνεργασία αυτή με τον Χαλ και αρχίζει να απογοητεύεται. Του μιλάει άσχημα, του κλείνει απότομα τη συνομιλία. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να γεννήσει νέες ιδέες που να μη μοιάζουν έστω και ελάχιστα σε μια άλλη που ήδη κυκλοφορεί, και θεωρεί ότι δεν είναι καλός σε αυτό που κάνει. Οι ήδη υπάρχουσες δικές του ιδέες, ακόμα και οι πολύ παλιές, καταρρίπτονται επειδή ο Χαλ τού αποκαλύπτει κοινά στοιχεία (ακόμα κι έστω μόνο ένα) με ταινίες και βιβλία που ήδη έχουν κυκλοφορήσει.

Γιατί ο Χαλ να μη γράψει μόνος του ένα βιβλίο αφού γι’ αυτόν ο χρόνος δεν υπάρχει και η γνώση τού είναι διαθέσιμη σε ελάχιστα νανοσεκόντ; Του απαντάει ο ίδιος: γιατί το βιβλίο θέλει ψυχή, κάτι που μπορεί μόνο ένας άνθρωπος να δώσει. Αυτός μπορεί μόνο να είναι αρωγός στο στήσιμο του κορμού μιας ιστορίας. Μόνο.

Αναφορές σε λογοτεχνικά έργα δείχνουν την ευρυμάθεια του Αθανασιάδη. Η αφήγηση ρέει και οι φιλοσοφικές σκέψεις του κεντρικού ήρωα έγιναν και δικές μου. Καθώς και ο προβληματισμός του: Το ΑΙ ως δημιούργημα του ανθρώπου χρειάζεται να το αφήσουμε ελεύθερο ή ως ένα “παιδί” μας οφείλουμε να το περιορίζουμε;

Και κάπου εκεί έρχεται η αποκάλυψη στο τέλος, όπου η έκρηξη στη σκέψη μου πήρε σχήμα! Το σχήμα ενός μέλλοντος που μοιάζει δυσοίωνο. Και αναρωτιέμαι… πόσο διαφέρουμε εμείς από το ΑΙ;

Αναζητήστε το εδώ.