Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

BOOK REVIEW: ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ της BRENÉ BROWN από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

Αναρτήθηκε από την


 (Της Κατερίνας Τσαμπά) 

Αυτό το βιβλίο το λάτρεψα. Μιλάει για το πώς μπορούμε να ζούμε αυθεντικά, όντας δηλαδή ο εαυτός μας, χωρίς να νοιαζόμαστε να φτιάξουμε συμπεριφορές γιατί ίσως δεν θα είναι αρεστές. Χωρίς να νοιαζόμαστε να χωρέσουμε μόνο και μόνο για να ανήκουμε.

Η Brené τα γράφει ωραία, απλά και προσιτά, σαν να κάνει κουβέντα με σένα προσωπικά. Ξέρει τη δουλειά της και σε εμψυχώνει όσο δεν πάει. Και όλα αυτά που μας λέει τα έχει συλλέξει μετά από πολυετή έρευνα.

Παράλληλα, μοιράζεται την ιστορία της και μέσα από αυτό το μοίρασμα προσωπικά βρήκα κομμάτια μου. Ξαφνικά δεν ένιωθα περίεργα για κάποια βιώματά μου και εξήγησα πολλές αντιδράσεις μου.

Στο βιβλίο μιλάει για το θάρρος, τη συμπόνια και τη σύνδεση – τα δώρα της ατέλειας. Το να είσαι αυθεντικός θέλει θάρρος και θάρρος σημαίνει καρδιά στα λατινικά. Υπέροχο; Χρειάζεται να έχεις θάρρος για να είσαι αυτός που είσαι χωρίς να σε νοιάζει αν θα γίνεις αποδεκτός από όλους.

Η συμπόνια θέλει επίσης τόλμη. Με τη συμπόνοια μαθαίνουμε να προχωράμε σιγά σιγά προς την κατεύθυνση που μας τρομάζει. Η συμπόνοια λοιπόν προς τον εαυτό μας πρώτα και ύστερα προς τους άλλους.

Τέλος, η σύνδεση. Σύνδεση υπάρχει μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων και είναι η ενέργεια όταν νιώθουν ότι τους βλέπουν, τους ακούνε και τους εκτιμούν.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ατέλειες και είναι αυτές που μας κάνουν τέλειους. Σας μπέρδεψα;

Όλοι νιώθουμε ντροπή ενίοτε, έτσι δεν είναι; Δεν μιλάω για την ντροπή πχ να είμαστε γυμνοί μπροστά σε κόσμο, αλλά για εκείνη που μας κάνει να δειλιάζουμε, να κάνουμε πίσω ή γενικώς να αλλάζουμε αν μας “στριμώξουν”, όταν κάνουμε λάθος, όταν απογοητεύουμε κάποιον, όταν υποφέρουμε αλλά δεν ζητάμε βοήθεια… Να συνεχίσω ή πιάσατε το νόημα; Νομίζω είναι σαφές.

Πώς μπορούμε να νιώσουμε ασφαλείς και να ζήσουμε τη ζωή μας με αυθεντικότητα; Η Brené μας δίνει δέκα οδοδείκτες, κάτι σαν βήματα. Εκεί μας τα λέει τόσο ξεκάθαρα που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να τα ακολουθήσουμε.

Στόχος μας λοιπόν είναι να ζούμε με όλη μας την καρδιά ώστε να εστιάζουμε στις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας, να εμπνεόμαστε από νέες διαφορετικές επιλογές και να ενεργοποιούμαστε ώστε να αναλαμβάνουμε δράση.

Πάντα να ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία: Το αξίζω!

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Βρείτε το εδώ.


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...