(Της Κατερίνας Τσαμπά)Το βιβλίο με συγκλόνισε συθέμελα. Αυτό μου λάβωσε την
καρδιά, ταρακούνησε το είναι μου, μου ζέστανε την καρδιά, με συγκίνησε, με
έκανε να κλάψω. Υπέροχη γραφή, γλαφυρή, με όμορφες εικόνες και μυρωδιές. Γέμισα
συναισθήματα. Αγάπη και πόνο, περηφάνια και νοιάξιμο, κατάπτωση, εθισμός, θυμός,
κακοποίηση.
Οι χαρακτήρες εξαιρετικά στημένοι, ταυτίστηκα τουλάχιστον με
δύο από αυτούς.
Ένα χωρισμένο ζευγάρι κι η κόρη τους, η Νεφέλη, που είναι
στην εφηβεία και δεν περνάει καλά με τη μητέρα η οποία την προγκά συνεχώς για
τα κιλά της. Είναι της υψηλής κοινωνίας και η παραίτηση από τη φροντίδα του
σώματός της κόρης της την εκθέτει στον κύκλο της. Η Νεφέλη νιώθει απόρριψη,
ματαιότητα και πολύ θυμό. Μαλώνει συνεχώς με τη μητέρα της και πλέον νιώθει ότι
δεν αξίζει τίποτα και για κανέναν.
Από την άλλη ο πατέρας της κάνει τις τύψεις του, που δεν τη
στήριξε όσο έπρεπε, δύναμη και γίνεται ο πιο υπέροχος σύμμαχος της μικρής, και
από εκεί που είναι μονίμως θυμωμένη βρίσκει μια τόση δα τρυπούλα όπου τολμά να
περάσει λιγοστό φως και παίρνει δύναμη να την ανοίξει διάπλατα κι η καρδιά της
να γεμίσει από αγάπη. Η σύντροφος του πατέρα, η Αθηνά, που φέρεται θαυμάσια στη
Νεφέλη που έχει τόσο ανάγκη από ένα γυναικείο πρότυπο μιας και η μάνα της
αποδείχτηκε λίγη.
Η Άννα, αδερφή της Αθηνάς, και ο φίλος της ο Ίκαρος. Αυτός
έχασε τη μητέρα του νωρίς και με εκπληκτικά άσχημο τρόπο. Είναι γεμάτος θυμό
και πιστεύει ότι το παν είναι να ζει ελεύθερος αλλά αυτό σημαίνει ότι ζει
επικίνδυνα, ρισκάρει συχνά τη ζωή του και νομίζει ότι έτσι γεμίζει ενώ τελικά
μένει πιο άδειος από ποτέ. Καταλαβαίνει όμως κάποτε ότι αυτό που είχε κι αυτός
ανάγκη είναι αυτό που ισχύει για όλους μας. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Οι ζωές τους περιπλέκονται όμορφα δημιουργώντας ιστορίες που
μας δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει ελπίδα όταν είμαστε ανοιχτοί να βιώσουμε
συναισθήματα που είναι δυνατά, που μας βγάζουν από αυτό που νομίζουμε ως
προστασία του εαυτού μας που ενίοτε μετουσιώνουμε σε μοναξιά. Η προστασία του
εαυτού μας όμως δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη μας προς αυτόν.
Άφησα στο τέλος να αναφέρω και τη Λίλα, την πιο σημαντική
για μένα ηρωίδα του βιβλίου, για τον λόγο ότι ήταν αυτή που άργησε περισσότερο
από όλους να αγαπήσει τον εαυτό της. Να δει αυτό που πραγματικά ήταν, να
αναγνωρίσει την αξία της κι ότι ναι γαμώτο άξιζε όπως αξίζουν όλοι οι άνθρωποι
να αγαπηθούν. Άξιζε να αγαπήσει, να διεκδικήσει, να προστατευτεί, να ζητήσει
βοήθεια και υποστήριξη, να προχωρήσει μπροστά, πάντα μπροστά. Και εκεί η
συγγραφέας μάς δημιουργεί τον μεγαλύτερο προβληματισμό: Μετράει στη ζωή το “πότε”
θα κοιτάξεις μπροστά;
Θα μείνει χαραγμένο στην ψυχή μου αυτό το βιβλίο, πιστεύω
για πάντα.
Αναζητήστε το εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...