BOOK REVIEW: ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ της MONICA WOOD από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ

(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα στη ζωή μου. Ένα βιβλίο με τόσο παράξενο τίτλο που στην πορεία, και περισσότερο προς το τέλος, καταλαβαίνεις γιατί τον επέλεξε η συγγραφέας.

Με ένα υπέροχο ψυχογράφημα των ηρώων της η Wood μας βάζει στις ζωές τους παρουσιάζοντάς τους ολοζώντανους μπροστά μας. Κατάφερε να μιλήσει για την ίδια τη ζωή μέσα από την ιστορία της Βάιολετ μιας κατάδικου που σκότωσε, οδηγώντας υπό την επήρεια αλκοόλ, μια γυναίκα, του Φρανκ συζύγου της θανούσης και της Χάριετ της υπεύθυνης της λέσχης ανάγνωσης της φυλακής όπου βρίσκεται η Βάιολετ. Και παράλληλα βλέπουμε την κόρη του Φρανκ που διαφωνεί με αυτόν για την αντιμετώπιση του συμβάντος, την αδερφή της Βάιολετ, τη μητέρα της που παρότι έχει πεθάνει όσο η Βάιολετ είναι φυλακή, είναι παρούσα. Του Μίσα, αφεντικό της Βάιολετ που μίσησα, αλλά και του Όλι, του υπέροχου παπαγάλου που λάτρεψα. Τις συγκρατούμενές της. Ακόμα και αυτές τις γνωρίζουμε πολύ καλά.

Η Βάιολετ αποφυλακίζεται μετά από την έκτιση της περίπου διετούς ποινής της και πλέον βρίσκεται στο Έξω. Έτσι το αποκαλούν όσο βρίσκονται όλες στις γυναικείες φυλακές. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν βγω Έξω είναι… Ένα παιχνίδι που παίζουν συχνά. Όνειρα, στιγμές, σκέψεις.

Ούσα στο Έξω, η Βάιολετ είναι μόνη. Κανείς από την οικογένεια δεν τη θέλει πια, την κατηγορούν που πέθανε η μητέρα της, που έκανε ό,τι έκανε. Η Βίκυ (αδερφή) την παίρνει από τη φυλακή και σαν να κάνει αγγαρεία την παρατάει κυριολεκτικά σε μια πόλη όπου της έχει νοικιάσει ένα σπίτι, της έχει αφήσει κάποια ρούχα και ένα κομπόδεμα που έχει κάνει η μητέρα τους για εκείνη. Το κάνει αγγαρεία και ποτέ δεν μετανιώνει. Η Βάιολετ είναι μόλις 22 χρονών.

Η ιστορία των τριών ηρώων −Βάιολετ, Φρανκ, Χάριετ− μας δείχνει πώς οι ζωές μπορούν να περιπλεχτούν όσο παράταιρο κι αν φαίνεται ένα τέτοιο “πλέξιμο”.

Το βιβλίο γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη γραφή −όταν μιλάει η Βάιολετ− αλλά και σε τριτοπρόσωπη όταν χρειάζεται να δούμε τι συμβαίνει και με τους άλλους χαρακτήρες, είναι ένα δυνατό αφήγημα τριών ανθρώπων που επέλεξαν να ζήσουν −παρά τα όσα δύσκολα περάσαν και παρά το πώς φαίνονταν αυτά στους άλλους− τη ζωή τους γνωρίζοντας ότι τα δύσκολα θα είναι πάντα εκεί.

Με το που διάβασα τις τελευταίες τρεις προτάσεις πλάνταξα στο κλάμα. Αυτό δε μου έχει συμβεί ποτέ κι αν μου συνέβη και δεν το θυμάμαι δε θα ήταν τόσο δυνατό.

Το βιβλίο μιλάει για την αποδοχή, τη συγχώρεση, τη λύτρωση και την αγάπη.

Διαβάστε το εδώ και θα με θυμηθείτε. Απλώς να έχετε μπόλικα χαρτομάντηλα δίπλα σας.