(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Το βιβλίο αυτό έχει, ήδη από την έκδοσή του, υπότιτλο “Μια
αληθινή ιστορία θάρρους”. Εγώ θα πρόσθετα και “ελπίδας και πείσματος”.
Η Γεωργία ήταν μια κοπέλα όπως εσύ κι εγώ, με τις
ανασφάλειές της, με τις επιτυχίες και αποτυχίες της, με την έλλειψη
αυτοπεποίθησης… Μέχρι που το 2007 άρχισε να νιώθει περίεργα. Τη μια ήταν τα
χέρια, την άλλη τα πόδια. Και τότε ξεκίνησε ένας αγώνας επιβίωσης. Ένας αγώνας,
αρχικά, γνώσης. Να μάθει τι έχει. Να σταματήσει να παίρνει διαγνώσεις με το “μάλλον” μπροστά.
Τη βλέπουμε να αγωνίζεται και γινόμαστε μέρος του αγώνα της
κι εμείς. Σαν να μας παίρνει από το χέρι και πηγαίνουμε μαζί στις θεραπείες της
ανά τον κόσμο, σαν να είμαστε κι εμείς μέρος του crowdfunding που έκανε, σαν να τα
παρακολουθούμε όλα εκ των έσω, δίπλα της.
Η Γεωργία είναι δυνατή, θα τα καταφέρει. Ναι, το πιστεύουμε
κι εμείς όπως κι εκείνη, γιατί είναι αισιόδοξη. Δεν ήταν όμως από την αρχή. Το
φαντάζεστε; Να είστε λίγο πάνω από τα 30 και να χάνετε την κινητικότητά σας
σιγά σιγά; Να φτάσετε να μην αυτοεξυπηρετήστε; Να εξαρτάται η θεραπεία σας από
το αν θα βρείτε συνοδό που να μπορεί να αφήσει σπίτι και δουλειά για το
λιγότερο έναν μήνα και να μεταβεί στο εξωτερικό;
Η Γεωργία όμως τα κατάφερε και για πολλά χρόνια μπόρεσε, με
τις έρευνες που έκανε, να κρατήσει την ασθένειά της σταθερή. Εξ αρχής της
λέγανε ότι είναι “μάλλον” ALS
(νόσος του κινητικού νευρώνα) όμως αυτή η ασθένεια είναι θανατηφόρα και η
Γεωργία αρνιόταν. Όχι, θα ζήσω έλεγε και ναι, ζει! Ακόμα και για την ALS, από τις έρευνες που
έκανε, γνώρισε ασθενείς που θεραπεύτηκαν! Ναι, και όμως!
Ο αγώνας της Γεωργίας, η ιστορία της, δεν είναι μόνο
θάρρους, είναι κατά βάση ελπίδας, πείσματος και πίστης. Πίστης για ζωή! Από
αυτά παίρνει το θάρρος και προχωρά! Ακόμα και σήμερα που είναι δεν κινείται,
που δεν μιλάει καθαρά, που γράφει με τα μάτια, ακόμα και σήμερα λέει «Ζω, άρα
έχω ελπίδα να θεραπευτώ!»
Έκανε ψυχοθεραπεία, γνώρισε τον διαλογισμό. Συνειδητοποίησε
ότι το μυαλό μπορεί να προκαλέσει πολλά δεινά στο σώμα μας και ότι αν μπορέσει
αυτό να ισορροπήσει τότε θα θεραπευτεί, θα σηκωθεί, θα χορέψει, θα μιλήσει με
τους αγαπημένους της. Θα κάνει όσα θέλησε!
Η Γεωργία έχει αποδεχτεί την ασθένειά της, που είναι τελικά
η Lyme και ΔΕΝ είναι
θανατηφόρα! Και την αποδέχεται γιατί μέσα από αυτή βρήκε τον εαυτό της. Τον
γνώρισε καλά. Κατανόησε και τους άλλους. Και ζει! Προπαντός ζει!
Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόση ελπίδα μαζεμένη σε 150 σελίδες! Να
το διαβάσετε αν θέλετε να πάρετε θάρρος, αν θέλετε να γεμίσετε ελπίδα κι εσείς.
Όσο συγκλονιστικά κι αν είναι όσα διάβασα, στο τέλος έκλεισα το βιβλίο με ένα
χαμόγελο.
Το βρίσκετε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...