Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

Book Review: ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ, του ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΖΑΡΙΑΔΗ, από τις εκδόσεις BELL

Αναρτήθηκε από την


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Μετά από ένα δίμηνο περίπου αναγνωστικής «τεμπελιάς» όπου διάβαζα ένα περίπου βιβλίο ανά 10ήμερο, επανήλθα δριμύτερη με το «Καμία προσευχή για τους πεθαμένους» του Γρηγόρη Αζαριάδη το οποίο ουσιαστικά «ρούφηξα», εντός δύο ημερών. Κι εδώ που τα λέμε ήταν ίσως μια από τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσα να κάνω. Κατά την προσωπική μου κρίση, η νέα αυτή ιστορία του Αζαριάδη είναι ίσως η καλύτερη δουλειά του μέχρι σήμερα, συνδυάζοντας με δεξιοτεχνία το μυστήριο με τον κοινωνικό προβληματισμό. 

Η αφήγηση εκτυλίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους: το 1950, όπου μια ομάδα ηττημένων του εμφυλίου επιχειρεί μια ληστεία με τραγικές συνέπειες, και το 1986, όταν η πρωταγωνίστρια Μελίνα (αναρωτιέμαι πως σκέφτηκε αυτό το όνομα…) αναζητά τις ρίζες της στο χωριό Σκοτεινό, αποκαλύπτοντας σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος. 

Αυτό που ξεχωρίζει στο έργο είναι η στροφή του συγγραφέα προς μια πιο ώριμη και στοχαστική γραφή. Η γλώσσα του είναι απλή και δυναμική, με έξυπνους διαλόγους και δόσεις καυστικού χιούμορ που ισορροπούν τον ζόφο της πλοκής. Παρά τα κλισέ που ενδεχομένως υπάρχουν στο βιβλίο, η γραφή του Αζαριάδη έχει μια φρεσκάδα που δε μας έχει συνηθίσει, ρυθμό και συναισθηματική ένταση. Η δομή του μυθιστορήματος, με χρονικές λούπες, προσδίδει πλούτο στην αφήγηση και δίνει στην ιστορία ένα χαρακτήρα σχεδόν κινηματογραφικό.

Ιδιαίτερα αξιέπαινη είναι η επιλογή του συγγραφέα να περιορίσει –επιτέλους– τα… πικάντικα σχόλια, εστιάζοντας περισσότερο στην ψυχολογική ανάπτυξη των χαρακτήρων και στην εμβάθυνση των θεμάτων του βιβλίου. Αυτή η αλλαγή πιστεύω πως προσδίδει στην ιστορία του μια πιο σοβαρή και συγκινητική διάσταση, καθιστώντας τη πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

Συνολικά, το «Καμία προσευχή για τους πεθαμένους» είναι ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που υπερβαίνει τα στενά όρια του αστυνομικού είδους, προσφέροντας μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία που αγγίζει τις πληγές της συλλογικής μας μνήμης. Ο Γρηγόρης Αζαριάδης παραδίδει ένα έργο που συνδυάζει την ένταση του αστυνομικού μυθιστορήματος με τη βαρύτητα του κοινωνικού σχολιασμού, προσφέροντας μια αξέχαστη αναγνωστική εμπειρία.

Πολλά μπράβο από εμένα και περιμένω το επόμενο. Εσείς τσιμπήστε το εδώ και καλό ταξίδι στο χρόνο!



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...