(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Το βιβλίο αυτό το είχα βάλει στο μάτι από τότε που
κυκλοφόρησε. Έτυχε και δεν το πήρα από τότε αλλά το διάβασα τώρα και μου αρκεί.
Το θέμα “κακοποίηση” που πραγματεύεται είναι πάντα σκληρό.
Από όποια πλευρά κι αν το δεις, διαβάσεις ή ακούσεις. Όταν είσαι δε κοντά σε
μια ανάλογη κατάσταση είναι ακόμα πιο σκληρό, είναι και βαρύ, και πονάει, παραμένει
μια ανοιχτή πληγή. Όμως τα βιβλία είναι εδώ για να μας προβληματίσουν, να
ταρακουνήσουν το είναι μας συθέμελα. Η Αγνύθα της κ.Κουντουράκου είναι ένα
τέτοιο βιβλίο.
Η γραφή της μου άρεσε. Κυλάει αβίαστα σαν το σιγανό ρυάκι
που όμως όταν του πετάξεις ένα βότσαλο αυτό αναδεύεται και ταράζει το γύρω του.
Κάπως έτσι ερχόντουσαν οι κορυφώσεις της ιστορίας. Ήσυχα μεν, δυνατά κι απότομα
δε.
Αυτό που απόλαυσα όμως περισσότερο είναι πώς έστησε τους
χαρακτήρες της η συγγραφέας. Υπάρχουν δύο οικογένειες που ζουν/ζήσαν μέσα στην
κακοποίηση. Η μία έζησε στο παρελθόν με αποτέλεσμα να διαλυθούν τα μέλη της και
να μη μιλιούνται, και η άλλη τη ζει τώρα, καθώς διαβάζουμε. Στην πρώτη είναι η
Νατάσα η κόρη που βίωσε την κακοποίηση, όχι σωματική αλλά σίγουρα ψυχική, η
οποία έγινε κοινωνική λειτουργός. Μετάλλαξε το βίωμά της σε ανάγκη για προσφορά
βοήθειας. Και μέσα από αυτή τη γυναίκα αναφέρεται μια τρίτη περίπτωση, αυτή τη
φορά σωματικής κακοποίησης, την οποία βλέπουμε να τη λύνει δυναμικά και έτσι τη
μαθαίνουμε ακόμα καλύτερα.
Η πρώτη περίπτωση, η πρωταγωνίστρια, είναι η Αγνύθα, η κόρη
της οικογένειας που ζει τώρα μέσα στο κακοποιητικό περιβάλλον που δημιούργησε
με τα χρόνια ο πατέρας. Σωματική και λεκτική κακοποίηση, σκηνές σκληρές που
όμως η συγγραφέας έπιασε ευγενικά και με σεβασμό. Παραμένει, παρ’ όλα αυτά, σφοδρός
ο αντίκτυπός τους μέσα μου.
Η Αγνύθα είναι ένα κακοποιημένο πλάσμα, όπως και η μητέρα
της. Από τότε που γεννήθηκε ουσιαστικά ζουν σε ένα καθεστώς τρόμου. Δεν μπορούν
να φύγουν: «αν με παρατήσεις θα σε σκοτώσω». Το προσωπείο του πατέρα στην
κοινωνία είναι σκηνοθετημένο έξυπνα από εκείνον: «ποιος θα σε πιστέψει αν με
κατηγορήσεις;». Η μητέρα έχει φτάσει στην παραίτηση, αλλά η κόρη όχι! Και η
κόρη είναι αυτή που θα την ταρακουνήσει, θα της πει ότι εκείνη την κακοποιεί
χειρότερα και έτσι θα “ξυπνήσει” και θα μπορέσει κάπως να αντιδράσει.
Η ελπίδα όμως χρειάζεται να έρθει και απ’ έξω. Όλο και
κάποιος πάντα καταλαβαίνει ή υποπτεύεται ότι κάτι τρέχει με τους δίπλα. Ας μη σιωπούμε. Ας προσπαθούμε να
βοηθήσουμε. Ας κάνουμε τη διαφορά.
Πάντα λέω ότι αυτού του είδους θέματα όσο σκληρά κι αν
είναι, όσο δύσκολα, αξίζουν την προσοχή μας. Κάτι παίρνουμε από όλα τα βιβλία, όμως
από τα κοινωνικά σίγουρα κάτι παραπάνω.
Διαβάστε το. Το προτείνω σθεναρά.
Βρείτε το εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...