Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

BOOK REVIEW: ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΧΑΡΙΤΟΥ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Αναρτήθηκε από την

(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Οι λέξεις αυτού του βιβλίου χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου, στο είναι μου. Τις διάβαζα δύο φορές, τις άφηνα να καταλαγιάσουν και μετά πήγαινα στις επόμενες.

Τα γράμματα αυτά είναι ενός ανθρώπου με πίστη, αγάπη, αλλά και αδυναμίες, φόβους και συναισθήματα που δεν είναι, κατά μέσον όρο, αποδεκτά όπως ο θυμός, η αμφιβολία. Είναι ανθρώπινος σε όλη του την υπόσταση, θυμώνει, φοβάται, εκνευρίζεται, επιτίθεται. 

«Αν με ρωτούσες τι ήρθα να κάνω στον κόσμο, 

θα σου έλεγα να τον περπατήσω. Μήπως και τον μάθω».

Όλα τα γράμματα απευθύνονται στη μάνα, στην υπέρτατη εκείνη φιγούρα που είναι το στήριγμα, ο ναός όπου κάποιος θα εξομολογηθεί και θα γίνουν αποδεκτά τα “αμαρτήματά” του. 

Είναι σαν προσευχή. Σαν να επιθυμεί μέσα από αυτή να ηρεμήσει, να νιώσει καλύτερα, να ξεπεράσει πληγές, σκέψεις, φόβους. Και εν τέλει να προχωρήσει.

Βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο αυτό και παράλληλα μια αποκάλυψη. Προσωπική αποκάλυψη του καθενός. Να βρει τον εαυτό του, να κλείσει τις πληγές του και ίσως να γίνει καλύτερος απ’ ό,τι ήταν πριν.

Επίσης, φιλοσοφικό. Όλοι έχουμε κάτι θεϊκό μέσα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε θεοί. Μένει να το ανακαλύψουμε, να το κρατήσουμε σαν θησαυρό και να το φέρνουμε στην επιφάνεια όταν χρειάζεται. 

Οι λέξεις αυτού του βιβλίου είναι απαλές, αλλά συνάμα δυνατές. Λέει σε ένα σημείο: «Πολλές φορές φεύγω από κάποιο σπίτι με πλήρη επίγνωση πως απέτυχα. Πως πρόδωσα την εμπιστοσύνη τους. Κλαίνε το λάδι και το ψωμί που μας φιλέψανε. Το νιώθω, καθώς δεν σηκώνεται κανείς να με χαιρετήσει. Μια βουερή σιωπή που μου παγώνει τη ράχη καθώς απομακρύνομαι. Πάω τότε σε κάποια σκοτεινή γωνιά και κλαίω. Λέω στους άλλους πως προσεύχομαι».

Σε άλλο σημείο: «Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μια γλώσσα που δεν θα έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ τις λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω να αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα».

«Αυτό που βρίσκω πιο δύσκολο και πιο ξένο είναι που δεν έχω δικαίωμα σε μια δική μου αγάπη. Που δεν κάνει να ξεχωρίζω».

Γι’ αυτό σας λέω χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου οι λέξεις. Το δε τέλος σπαρακτικό.

Αν θέλετε μια δόση ζεστασιάς να απαλύνει το είναι σας, αναζητήστε το βιβλίο εδώ. 


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...