Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

Book Review: Η ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Αναρτήθηκε από την


(Της Κατερίνας Τσαμπά)

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να γράφω για ένα τόσο ωραίο βιβλίο. Να προσέξω να μην υπερβάλω, αν μην πω κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο, να μην τονίσω άλλα σημεία ενώ άλλα τα αφήσω στην αφάνεια…
 
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου ένα εξαιρετικό βιβλίο. Με αυτό το βιβλίο γνώρισα τον συγγραφέα και έχω εκπλαγεί από τη γραφή του. Έχω ήδη προμηθευτεί ένα παλαιότερο βιβλίο του για αργότερα. Θαύμασα την εκπληκτική χρήση της γλώσσας, τον εύστοχο συνδυασμό των λέξεων χωρίς περιττές και βαρύγδουπες εκφράσεις για να τραβήξει την προσοχή. Δεν χρειάζεται να την τραβήξει την προσοχή μας. Την έχει εκ προοιμίου.

Το θέμα δυνατό. Μια γυναίκα που έχει διαγνωστεί κάποια χρόνια με Αλτσχάιμερ και η σταδιακή φυγή της. Είναι η μάνα που φεύγει σιγά σιγά και ο γιος της που τη φροντίζει όσο μπορεί. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν μπορείς να κάνεις πολλά, μόνο να κουνάς το κεφάλι και να υπομένεις. Δεν είναι όμως εύκολο. Ποτέ δεν είναι εύκολο.

Η γυναίκα αυτή ήταν δεσμοφύλακας στις γυναικείες φυλακές Αφέρωφ και Κορυδαλλού σε μια ταραγμένη για την Ελλάδα εποχή, και όταν ακόμα ίσχυε η θανατική ποινή. 

Στις φυλακές πολλές φορές ένιωθε κι η ίδια φυλακισμένη και ντρεπόταν για την εργασία της. Κάθε φορά που τη ρωτούσαν τι δουλειά έκανε, εκείνη απαντούσε «δημόσιος υπάλληλος» κι αν κάποιον τον είχε θάρρος πρόσθετε «στο Υπουργείο δικαιοσύνης». 

Δεν ντρεπόταν μόνο η ίδια για τη δουλειά της αλλά κι ο γιος της. Βλέπουμε, μέσα από την αφήγηση, που σε μερικές στιγμές γίνεται δευτεροπρόσωπη, και μέσα από τις κουβέντες της ίδιας της γυναίκας με τη μορφή θραυσμάτων μνήμης, πώς ήταν η σχέση τους, πώς ήταν η σχέση εκείνης με τις φυλακισμένες, τι φήμη είχε. Ο γιος προσπαθεί να τα πει όλα, να μην αφήσει πίσω τίποτα.

Την ακολούθησε κάποιες φορές στη δουλειά της κι εκεί έζησε περίεργες καταστάσεις, ιδιαίτερες αλλά και την αυστηρότητα εκείνης. 

Καθώς μας αφηγείται ο γιος την πτώση της μητέρας του ο συγγραφέας γράφει: «Κλεψύδρα που αδειάζει η κάθε της λέξη». 

«Δεν είναι μητέρα, είναι κόρη στην προσχολική ηλικία». Όταν πια έχει φτάσει σε προχωρημένο στάδιο.
Με την ποιητική του γραφή ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει με εικόνες και λέξεις, οδηγώντας μας σε έναν αναπόφευκτο αποχαιρετισμό της ίδιας του της μητέρας.

Εξαιρετικό! Σας το προτείνω και επιμένω. Διαβάστε το! 


 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...