(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Ένα βιβλίο σε δευτεροπρόσωπη αφήγηση και ενεστώτα χρόνο
είναι σχεδόν πάντα ένα δυνατό ανάγνωσμα. Τα δυο αυτά στοιχεία προσδίδουν μια
ένταση στην ιστορία, έναν ρυθμό στην ανάγνωση και συναισθήματα που βιώνονται
εξίσου με ένταση. Στην ιστορία του κ. Ιατρού είναι ένας πατέρας που αναζητά τον
εξαφανισμένο του γιο και του απευθύνει όσα σκέφτεται.
Τον βλέπουμε πρώτα να τον ψάχνει και μετά να ζει. Μοιάζει να
νιώθει τώρα περισσότερα συναισθήματα από τότε που τον ζούσε και τον μεγάλωνε.
Μια συμβατική σχέση με τη γυναίκα του η οποία κατέληξε άδοξα. Ο πατέρας
αναπολεί το παρελθόν και αναρωτιέται αν όσα έκανε τα έκανε σωστά, αν και
μοιάζει σίγουρος πως όχι. Τον ακούμε να δικαιολογεί τον γιο του που θέλησε να
εξαφανιστεί χωρίς να δώσει κάποιο στοιχείο, να δικαιολογεί τη γυναίκα του που
τον εγκατέλειψε.
Το σπίτι του είναι κατ’ ουσίαν μια πολυθρόνα που την έχει
βάλει στη μέση του δωματίου εκείνου και ενώ τα υπόλοιπα τα μετακινεί, αυτή την
αφήνει εκεί, ακούνητη σαν ένα αποκούμπι για την ίδια του την επιβίωση.
Τον βλέπουμε να σκέφτεται το πώς του φερόταν τα χρόνια που
πέρασαν, το πόσα δεν μπόρεσε να του εκφράσει, τις πεποιθήσεις που είχε που
μπορεί να ήταν λάθος, το πόσο θα ήθελε να τα αλλάξει όλα, αλλά ένιωθε πως ήταν
πια αργά.
Ένα κείμενο συγκινητικό, απλό και λιτό, σαν ένα εκλιπαρώ για
συγγνώμη, σαν μια ματαίωση του εαυτού για εξιλέωση, σαν μια προσπάθεια αποδοχής
της απώλειας.
Αναζητήστε το εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...