Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

Book Review: ΤΟ ΠΑΙΔΙ, του FERNANDO ARABURU, από εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Αναρτήθηκε από την


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ο Fernando Aramburu δεν γράφει απλώς βιβλία, γράφει πληγές που δεν κλείνουν. Με το "Το Παιδί" επιβεβαιώνει πως είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους λογοτέχνες της εποχής μας, ικανός να μετατρέψει την πιο φριχτή πραγματικότητα σε τέχνη που σε συγκλονίζει και σε ανυψώνει ταυτόχρονα.

Από την πρώτη σελίδα, η έκρηξη που στοιχίζει τη ζωή ενός παιδιού γίνεται η σπίθα που ανάβει ολόκληρο το μυθιστόρημα. Κι όμως, ο Aramburu δεν σταματά στον εύκολο δρόμο της καταγγελίας. Βυθίζεται στο μετά, στην οδύνη της μητέρας, στη σιωπή του παππού, στον κενό χώρο που αφήνει ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Το βιβλίο είναι ένας σπαραχτικός ύμνος στη μνήμη και στην απουσία, δοσμένος με μια πρόζα τόσο καθαρή, τόσο λιτή, που μοιάζει με σφυρί που χτυπάει αλύπητα στο στήθος σου.

Η δύναμη του Aramburu βρίσκεται στο ότι δεν κραυγάζει. Αφήνει τις λέξεις να υπονοούν, να ψιθυρίζουν, να βαραίνουν. Κάθε μικρή παράγραφος είναι μια αναπνοή που παγώνει, κάθε εικόνα μια πληγή που δεν χρειάζεται περιγραφή για να σε ματώσει. Αυτή η σιωπηλή ένταση είναι που κάνει το βιβλίο αριστούργημα.

Μετά το εμβληματικό "Πατρίδα", "Το Παιδί" αποδεικνύει ότι ο Aramburu δεν είναι συγγραφέας μιας μόνο επιτυχίας, αλλά δημιουργός που ξέρει να μεταμορφώνει το τραύμα της συλλογικής εμπειρίας σε λογοτεχνία υψηλής δύναμης. Εδώ δεν γράφει για την πολιτική βία, αλλά για την καθημερινή, τυχαία καταστροφή που ισοπεδώνει ζωές και αφήνει τους ανθρώπους γυμνούς μπροστά στο αναπόφευκτο.

Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται με κόμπο στον λαιμό, που δεν σε αφήνει ούτε λεπτό αδιάφορο. Και όταν το κλείσεις, δεν είσαι ο ίδιος. Αυτό είναι ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το!

Βρείτε το εδώ και καλές αναγνώσεις!


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...