Book Review: ΤΟ ΠΑΙΔΙ, του FERNANDO ARABURU, από εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Αναρτήθηκε από την
(Της  Γιώτας Βασιλείου ) Ο Fernando Aramburu δεν γράφει απλώς βιβλία, γράφει πληγές που δεν κλείνουν. Με το "Το Παιδί" επιβεβαιώνει πως είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους λογοτέχνες της εποχής μας, ικανός να μετατρέψει την πιο φριχτή πραγματικότητα σε τέχνη που σε συγκλονίζει και σε ανυψώνει ταυτόχρονα. Από την πρώτη σελίδα, η έκρηξη που στοιχίζει τη ζωή ενός παιδιού γίνεται η σπίθα που ανάβει ολόκληρο το μυθιστόρημα. Κι όμως, ο Aramburu δεν σταματά στον εύκολο δρόμο της καταγγελίας. Βυθίζεται στο μετά, στην οδύνη της μητέρας, στη σιωπή του παππού, στον κενό χώρο που αφήνει ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Το βιβλίο είναι ένας σπαραχτικός ύμνος στη μνήμη και στην απουσία, δοσμένος με μια πρόζα τόσο καθαρή, τόσο λιτή, που μοιάζει με σφυρί που χτυπάει αλύπητα στο στήθος σου. Η δύναμη του Aramburu βρίσκεται στο ότι δεν κραυγάζει. Αφήνει τις λέξεις να υπονοούν, να ψιθυρίζουν, να βαραίνουν. Κάθε μικρή παράγραφος είναι μια αναπνοή που παγώνει, κάθε εικόνα μια πληγή ...
0

Book Review: ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ..., της ΖΟΕΛ ΛΟΠΙΝΟ, από εκδόσεις ΜΙΝΩΑ

Αναρτήθηκε από την

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Υπάρχουν βιβλία που τα τελειώνεις με την αίσθηση ότι έτρεξες μαραθώνιο. Και υπάρχουν κι εκείνα που σε αφήνουν σαν να έκανες έναν αργό περίπατο δίπλα στη θάλασσα: χαλαρά, χωρίς λαχάνιασμα, αλλά και χωρίς πυροτεχνήματα. Το "Αν δεν είχα γεννηθεί…" ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία.

Η Ζοέλ Λοπινό ξέρει να χτίζει ατμόσφαιρα και χαρακτήρες με τη γνωστή της ευαισθησία. Η γραφή της είναι ζεστή, σχεδόν καλοκαιρινή - εκείνη που θυμίζει ηλιοβασίλεμα στην Κρήτη, ακόμα κι όταν δεν μιλάει άμεσα για το νησί. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου, σε ταξιδεύει με γαλήνη και μια αίσθηση τρυφερότητας.

Κι εδώ κάπου έρχεται το μείον 1,5 αστέρι στην βαθμολογία μου στο Goodreads. Η πλοκή που κινείται με αργούς ρυθμούς, οι ελάχιστες ανατροπές, η περιορισμένη ένταση, τα κλισέ, είναι αυτά που οδήγησαν στην αφαίρεσή του. Προς θεού, μην φανταστείς ότι το βιβλίο είναι κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Απλά μιλώντας σε σύγκριση πάντα με τα προηγούμενα της συγγραφέως, αν περιμένεις δραματικές κορυφώσεις, θα φύγεις λίγο ανικανοποίητος.

Συμπέρασμα; Ένα βιβλίο που διαβάζεται με απόλαυση, που έχει ποιότητα και στυλ, αλλά δεν εκτοξεύεται στα ύψη όπως άλλα έργα της κυρίας Λοπινό. Μια γλυκιά, ήρεμη ιστορία που θα σου κρατήσει συντροφιά σε ένα απόγευμα με καφέ.

Βρείτε το εδώ και καλές αναγνώσεις!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...