(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Είμαι φανατική αναγνώστρια ακόμα και των παιδικών βιβλίων και λόγω της κόρης μου αλλά και λόγω του ότι τα περισσότερα από αυτά πραγματεύονται θέματα που μας απασχολούν εμάς τους γονείς. Με την κόρη μου διαβάσαμε πρόσφατα το “Δεν-ακούι” της Στέλλας Ανδρικοπούλου από Εκδόσεις Memento και ενθουσιαστήκαμε.
Για μένα πετυχημένο παιδικό βιβλίο είναι να προβληματίσει το παιδί, να το οδηγήσει να κάνει ερωτήσεις και εν τέλει να του μείνουν ατάκες από αυτό και να τις επαναλαμβάνει. Το συγκεκριμένο τα έκανε όλα στη μικρή μου.
Η ιστορία αφορά το χωριό “Δεν-ακούι” που ήταν μάλιστα ξακουστό. Σε αυτό οι κάτοικοι μιλούσαν αλλά δεν άκουγαν. Είχαν, λέει, μικρά αυτιά και στόματα μεγάλα νααα. Είναι γραμμένο με έμμετρο τρόπο και αυτό του δίνει και τέμπο αλλά και μια χαριτωμένη χροιά. Εκεί, λοιπόν, άκουγες μόνο κουβέντες αλλά όχι διαλόγους.
Στο χωριό αυτό ζούσε όμως ο Ακούι που, όπως θα καταλάβατε, άκουγε τα πάντα και από όλους καθώς είχε πολλά αυτιά παντού. Όμως δεν προλάβαινε να μιλήσει, κανείς δεν τον άκουγε. Ώσπου κάποια στιγμή κουράστηκε και δεν έβγαινε για μέρες. Όταν οι Δενακουίτες το πήραν χαμπάρι τότε έγινε κάτι μαγικό.
Ο τρόπος που αποδίδει η συγγραφέας αυτό το θέμα −που, μεταξύ μας, όλους τους γονείς απασχολεί, αλλά αν το καλοσκεφτείτε όχι μόνο− είναι ωραίος, παιχνιδιάρικος και εκπαιδευτικός. Δείχνεις στο παιδί σου πόσο σημαντικό είναι να ακούει πριν μιλήσει, να περιμένει τη σειρά του και πόσο κουραστικό μπορεί να αποβεί μόνο το να μιλάει κάποιος.
Το αγαπήσαμε, το διαβάζουμε συχνά και το προτείνω να το διαβάσετε στα παιδιά σας κι εσείς.
Αναζητήστε το εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...