Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

Αναρτήθηκε από την
 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...
0

Book Review: Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, του CHRIS CARTER, από εκδόσεις BELL

Αναρτήθηκε από την


 (Της Γιώτας Βασιλείου)

Ο "Παρατηρητής του Θανάτου" είναι σαν μια σκοτεινή ταινία που ξεκινά με μια φαινομενικά ασήμαντη λεπτομέρεια: ένα τροχαίο δυστύχημα. Όμως, πίσω από τη σιωπηλή σκηνή, κάτι αλλόκοτο ψιθυρίζει. Ο Carter στήνει με μαεστρία ένα σκηνικό όπου ο θάνατος δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται. Ο δολοφόνος του βιβλίου δεν σκοτώνει απλώς, σκηνοθετεί, μετατρέπει τη δολοφονία σε παράσταση, το έγκλημα σε καμουφλαρισμένο ατύχημα.

Ο Χάντερ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια υπόθεση που μοιάζει αδύνατο να αποδειχθεί: πώς κυνηγάς έναν φονιά όταν δεν υπάρχει καν ίχνος εγκλήματος; Το ερώτημα αυτό γίνεται η καρδιά της ιστορίας, και κάθε κεφάλαιο προστίθεται σαν καρέ μιας ταινίας. Οι εικόνες είναι ωμές, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, και το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι απογειώνεται σε κάθε ανατροπή.

Το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου είναι η αίσθηση του ψυχολογικού τρόμου. Ο Carter ξέρει πώς να σε κάνει να κοιτάς γύρω σου ενώ διαβάζεις, να αισθάνεσαι την παρουσία ενός αόρατου παρατηρητή πάνω από τον ώμο σου. Η γλώσσα του είναι κοφτή, αιχμηρή, και σε σπρώχνει ολοένα και βαθύτερα στη σκοτεινή τρύπα που ανοίγει η πλοκή.

Εκεί κάπου όμως χάνεται το μισό αστέρι. Η αφήγηση, παρότι καταιγιστική, σε κάποια σημεία καθυστερεί λίγο παραπάνω, σαν να κρατά το πλάνο παρατεταμένα. Προφανώς το κάνει εσκεμμένα ωστόσο -παρόλο που δεν χαλούν την εμπειρία - οι στιγμές αυτές της αναμονής, κάνουν τον ρυθμό λιγότερο αμείλικτο απ’ όσο θα μπορούσε να είναι και απ' όσο μας έχει συνηθίσει το τρελό αγόρι εδώ που τα λέμε. Ένα πιο κοφτό μοντάζ θα απογείωνε το αποτέλεσμα στο απόλυτο θεωρώ.

Παρά τις μικρές αυτές παύσεις, ο "Παρατηρητής του Θανάτου" είναι ένα θρίλερ που σε καρφώνει στη θέση σου. Ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται απλώς, αλλά βιώνεται σαν ταινία. Ο Carter αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως ξέρει να μετατρέπει τον τρόμο σε τέχνη. Τον αγαπώ!

Τσακώστε το εδώ και απολαύστε!

Καλές αναγνώσεις!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...