(Της Αγγελικής Ζούμπου)
Εκτατόν οκτώ σελίδες για να χαραχτεί στην ψυχή μία ιστορία. Εκατόν οκτώ σελίδες που κουβαλάς μαζί σου σαν ξόρκι ή και σαν φυλαχτό. Τι ξορκίζεις; Τη βρομιά του κόσμου, την αδικία, τη συγκάλυψη, τον χρόνο, τη θλίψη. Τι κρατάς; Την αγάπη, την καθαρότητα, τη θυσία, την κάθαρση, την ολοκλήρωση.
Η Έλενα Χουσνή συνθέτει τούτη τη νουβέλα γράφοντας σε δύο οπτικές γωνίες. Δύο γυναίκες. Η μία κλεισμένη σε έναν χώρο που γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι είναι ψυχιατρική κλινική, η άλλη έξω, ελεύθερη θεωρητικά να κινείται στον κόσμο κι επιλέγοντας να καταλαμβάνει μόνο τις παρυφές του, περπατώντας τη νύχτα προς έναν προορισμό που αρχικά μας είναι άγνωστος.
Τι συνδέει αυτές τις γυναίκες; Πώς η μοίρα της μίας σημαδεύει και βάζει σε ροή τη μοίρα της άλλης; Και τι σημαίνει αυτός ο αινιγματικός τίτλος – «Παγωμένο Νερό»;
Καθώς η αφήγηση προχωράει, καταδυόμαστε στο τραύμα της ύπαρξης και παρακολουθούμε πώς ένα φρικτό βίωμα διαμορφώνει τη ζωή του θύματος αλλά και άλλων ανθρώπων, είτε συμπάσχουν με το θύμα, είτε υπερασπίζονται τον θύτη, είτε επιλέγουν να συγκαλύψουν ή να μείνουν σιωπηλοί.
Το βιβλίο είναι γραμμένο χωρίς διάλογο μέχρι τις τελευταίες σελίδες. Η συγγραφέας έχει σοφά, υπομονετικά κρατήσει το δυνατό χαρτί της ζωντανής συνομιλίας για την τελική πράξη του δράματος – περί δράματος πρόκειται, αληθινού και ωμού δράματος, που διαπερνάει κάθε πέπλο επιφύλαξης και κάθε στρώση αποστασιοποίησης.
Ο αναγνώστης εδώ δεν έχει, δεν του παραχωρείται, η πολυτέλεια να διαβάσει με μπλαζέ ύφος, χαλαρά και χωρίς εμπλοκή, από την ασφάλεια του σπιτιού του. Μπαίνει την ιστορία με το έτσι θέλω, τον τραβάει η συγγραφέας από τα μαλλιά, από τις μασχάλες, τα μανίκια, τον σέρνει να δει αυτό που όλοι αποφεύγουμε να δούμε στην καθημερινότητα. Ναι, ο διάλογος στο τέλος αυτό κάνει. Γρονθοκοπάει και διαλύει κάθε τελευταίο δείγμα αντίστασης και μας βουτάει σ’ αυτό που υποσχέθηκε εξ αρχής ο τίτλος: στο παγωμένο νερό.
Αναζητήστε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...