Book Review: Τρεις ζωές την εβδομάδα, του Michel Bussi, από εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

 

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Όταν ένας άντρας βρίσκεται νεκρός σε μια απομονωμένη κοιλάδα, η αστυνόμος Μαρέλ καλείται να διαλευκάνει μία υπόθεση που μοιάζει βγαλμένη από παρτίδα σκάκι. Στο αυτοκίνητο του θύματος υπάρχουν τρεις διαφορετικές άδειες οδήγησης, με την φωτογραφία που μοιάζει με τον Ρενό Ντυβάλ. Από εδώ και πέρα, ο αναγνώστης δεν διαβάζει. Ψάχνει. Αμφιβάλλει. Ανασυνθέτει. Κι αυτό είναι το δυνατό χαρτί του Bussi, δεν σε βάζει μέσα στην ιστορία – σε παγιδεύει.

Το μυθιστόρημα λειτουργεί σαν καλειδοσκόπιο. Κάθε στροφή αλλάζει την εικόνα, αλλάζει και τον άνθρωπο. Τρεις γυναίκες διεκδικούν την αλήθεια – και τελικά, τη δική τους πραγματικότητα. Ο Bussi δεν ενδιαφέρεται μόνο για το ποιος είναι ο νεκρός, αλλά για το ποιος πίστεψε ότι τον ήξερε. Εκεί, ακριβώς εκεί, μετατρέπει το θρίλερ σε ψυχολογικό παιχνίδι ταυτότητας. Θέτει τα ερωτήματα: μπορούμε να είμαστε περισσότεροι από ένας; Και πόσες ζωές αντέχει ένας άνθρωπος προτού σπάσει;

Ο ρυθμός είναι γρήγορος, κινηματογραφικός. Οι ανατροπές έρχονται την ώρα που θεωρείς ότι βρήκες τον δρόμο. Η αστυνομική πλοκή συγκρούεται με τον ψυχισμό. Όσο πλησιάζεις την αλήθεια, τόσο απομακρύνεσαι απ’ αυτήν. Κάποια στιγμή ο αναγνώστης δεν ξέρει αν κρατάει νήμα της ιστορίας ή αν έχει μπλεχτεί σε ιστό. Και αυτό ακριβώς είναι που κρατά το βιβλίο ζωντανό ως το τέλος.

Ωστόσο, –και εδώ θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου- μήπως η ιδέα των τριών ζωών είναι εντυπωσιακή αλλά όχι απόλυτα πειστική; Αν το διαβάσεις ως λογοτεχνικό θρίλερ, η υπερβολή αυτή λειτουργεί και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Αν όμως το προσεγγίσεις ως ρεαλιστικό ψυχογράφημα, κάπου νιώθεις ότι ο συγγραφέας προτιμά την ανατροπή έναντι της ψυχολογικής εμβάθυνσης. Οι χαρακτήρες έχουν πολλές πλευρές αλλά όχι πάντα αρκετό χώρο και χρόνο για να αναπτύξουν τις πιο σκοτεινές από αυτές.

Το βιβλίο έχει και ένα φιλοσοφικό υπόστρωμα που ίσως περνά απαρατήρητο· δεν είναι μόνο μυστήριο. Είναι σχόλιο για το πώς οι άνθρωποι φτιάχνουν τον εαυτό τους, πώς νοηματοδοτούν τις σχέσεις και πόσο εύκολα μια ζωή οδηγεί σε άλλη – σαν ρούχο που το αλλάζεις όταν δεν σου κάνει πια. Στο βάθος, δεν υπάρχει μόνο ο καλός και ο κακός. Υπάρχει η αναζήτηση του ποιος είμαι. Κι εκεί ο αναγνώστης, άθελά του, κοιτάζει κι εκείνος τον καθρέφτη.

Εν τέλει θα με ρωτήσετε, για ποιον είναι το βιβλίο αυτό; Μα για όποιους αγαπούν τα παζλ και τους γρίφους. Για όσους θέλουν το μυθιστόρημα να τους δώσει ερωτήματα κι όχι απαντήσεις. Για τους αναγνώστες που αρέσκονται να χάνουν λίγο το έδαφος – γιατί μόνο έτσι μπορούν να το ξαναβρούν.

Αν είσαι αυτός ο τύπος αναγνώστη, αναρωτήσου: Μπορείς να ζήσεις Tρεις ζωές την εβδομάδα;

Θα το βρεις εδώ.