🖉 Εν ριπή μολυβιού

Όταν ο κόσμος γύρω σου στενεύει…

Τρεις μικρές φόρμες βρίσκουν τρόπο να αναπνεύσουν. Ιστορίες μνήμης, εγκλεισμού, σιωπών και ευθυνών, όπου ο χώρος βαραίνει και οι λέξεις γίνονται μαρτυρία. Μικρά βιβλία που συνεχίζουν να δουλεύουν μέσα σου κι αφού έχεις διαβάσει και την τελευταία αράδα.

ΣΚΙΤΣΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ, του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΜΟΥ, από τη ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Το «Σκιτσάροντας με λέξεις» δεν είναι μια συλλογή διηγημάτων με τη συμβατική έννοια. Είναι, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, μια σειρά από λογοτεχνικά σκίτσα – στιγμές αποτυπωμένες γρήγορα, με καθαρή γραμμή, χωρίς περιττό χρώμα, αλλά με έντονη αίσθηση χώρου, χρόνου και βιώματος. Ο Γιάννης Σίμος γράφει όπως κοιτάζει τον κόσμο γύρω του: Με κριτικό μάτι, αρχιτεκτονική ακρίβεια, αλλά και με μια υπόγεια τρυφερότητα που δεν δηλώνεται ποτέ φωναχτά. Το «Σκιτσάροντας με λέξεις» είναι ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι που σου ζητά να σταθείς, να κοιτάξεις γύρω σου – και ίσως λίγο μέσα σου. Αν κάτι το διατρέχει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα, είναι η ανάγκη της καταγραφής πριν χαθεί η στιγμή. Και αυτό, τελικά, είναι και το μεγαλύτερό του κέρδος.

Φονικο στουςΚορφους, του Σωτήρη Τριβιζά, από εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ

Τό «Φονικό στους Κορφούς» είναι μια νουβελίτσα που αξιοποιεί ιδανικά τη μικρή φόρμα, χτίζοντας ένα αστυνομικό σκηνικό έντασης χωρίς υπερβολές. Σε έναν κλειστό χώρο, με περιορισμένο κοινωνικό περίγυρο, το έγκλημα λειτουργεί περισσότερο ως καταλύτης παρά ως αυτοσκοπός. Οι χαρακτήρες κουβαλούν μικρά μυστικά, σιωπές και εύθραυστες ισορροπίες, ενώ το τοπίο των Κορφών ενισχύει το αίσθημα απομόνωσης και εγκλωβισμού. Η αφήγηση προχωρά με μεθοδικό ρυθμό, αφήνοντας το σασπένς να γεννηθεί από όσα δεν λέγονται. Η λύση έρχεται χωρίς θεατρινισμούς, σχεδόν αναπόφευκτη, επιβεβαιώνοντας ότι η ουσία βρίσκεται στη διαδρομή και όχι στον εντυπωσιασμό.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, από εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ

Το «Δεν έχουμε οξυγόνο» είναι μια ανθολογία που γεννήθηκε μέσα από σύγχρονες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ασφυξίας. Τα κείμενα αναφέρονται σε πραγματικά και συμβολικά γεγονότα όπως κρατική βία, συλλογικά τραύματα, απώλειες, αδικία, φόβο, αλλά και στην καθημερινή εξάντληση του σύγχρονου ανθρώπου. Άλλοτε με ρεαλιστική, άλλοτε με αλληγορική γραφή, οι συγγραφείς καταγράφουν την αίσθηση ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στενεύουν επικίνδυνα. Η πολυφωνία της ανθολογίας λειτουργεί ως κοινή μαρτυρία και όχι ως άθροισμα μεμονωμένων φωνών. Σημαντικό είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες συγγραφείς παραχωρούν τα συγγραφικά τους δικαιώματα στον Σύλλογο Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, ενώ και οι εκδόσεις Εύμαρος προσφέρουν αντίστοιχο ποσό. Ένα βιβλίο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως λογοτεχνική μαρτυρία και πράξη ευθύνης.