(Της Γιώτας Βασιλείου)
Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών. Το έχω διαβάσει άπειρες φορές και θα το διαβάσω σίγουρα άλλες τόσες. Μάλιστα, προ ενός μηνός, σκεπτόμενη να διαβάσω την συνέχειά του, το "Βάλε έναν Φύλακα", αποφάσισα να το "διαβάσω" ξανά, σε audiobook.
Tο "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" είναι τόσο μαγικό, τόσο υπέροχο, που σε αιχμαλωτίζει στην ιστορία του και δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Εν τω μεταξύ, ο Ηρακλής Στρούγγης, ο οποίος και διάβαζε το βιβλίο, χρωμάτιζε με τέτοιο τρόπο την φωνή του που σε γοήτευε κι ήθελες όλο και περισσότερο να τον ακούς να διαβάζει. Ας πάψω όμως να εκθειάζω τα χαρίσματα των ακουστικών βιβλίων κι ας επανέλθω στο βιβλίο αυτό καθ'αυτό. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και περιεκτική αλλά δεν σας το υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω.
Είμαι σίγουρη ότι, όταν έγραφε η Harper Lee το βιβλίο της αυτό, δεν περίμενε ότι θα είχε τον αντίκτυπο που είχε σε παγκόσμιο επίπεδο. Το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του 20ου αιώνα και ανήκει πλέον επάξια στην κατηγορία της Κλασσικής Λογοτεχνίας, δίπλα στα έργα των Χάριετ Μπίτσερ Στόου, Λουίζα Μέι Άλκοτ, Μαρκ Τουέιν.
Το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" δεν είναι μια απλή ιστορία του αμερικάνικου νότου. Είναι, μια διακήρυξη, ένα μανιφέστο ενάντια στον ρατσισμό και τις διακρίσεις όλων των ειδών. Εξυμνεί δε τον σεβασμό και την αγάπη προς όλα τα πλάσματα της φύσης.
Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται κάπου πίσω στο 1930, στο Μέικομπ της Αλαμπάμα, με κύρια πρόσωπα τα μέλη της οικογένειας Finch. Η Lee με μια γλώσσα απλή, χρωματισμένη με τους ιδιωματισμούς του αμερικάνικου νότου αλλά και με πινελιές έξυπνου χιούμορ, μας αφηγείται την ιστορία της μέσα από τα αθώα μάτια της μικρούλας Scout Finch (κατά κόσμον Jean Lousie Finch). Η Σκάουτ είναι η 8χρονη κόρη του Atticus Finch και αδελφή του 12χρονου Jem Finch. H οικογένεια Finch συμπληρώνεται από την μαύρη οικιακή βοηθό Καλπούρνια, η οποία έχει υποκαταστήσει την μητέρα των παιδιών στην ανατροφή τους, μετά το θάνατο της δεύτερης.
Και τα δυο παιδιά των Finch έχουν μεγαλώσει με την αρχή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από το φύλλο, το χρώμα ή την κοινωνική τους θέση κι έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται και τα ίδια. Η στάση της οικογένειας απέναντι στον μικρόκοσμο του Μέικομπ της Αλαμπάμ, διαφέρει εντελώς από την στάση των γειτόνων και συμπολιτών τους, δημιουργώντας προβλήματα και σπαζοκεφαλιές για τα δυο παιδιά, που δεν μπορούν να καταλάβουν το γιατί οι άνθρωποι φέρονται έτσι όπως φέρονται.
Οι απορίες τους θεριεύουν όταν ανατίθεται στον Άττικους, δικηγόρο στο επάγγελμα, η υπεράσπιση ενός μαύρου εργάτη, ονόματι Tom Robinson, ο οποίος κατηγορείται για τον βιασμό μιας λευκής γυναίκας. Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τις φοβίες και τις προκαταλήψεις, τον διχασμό και το φυλετικό μίσος που διακρίνει τους πολίτες της πόλης τους. Βιώνουν στο πετσί τους τον φόβο και την προκατάληψη όταν κινδυνεύουν μια νύχτα, ακόμα και τα ίδια από κάποιον άγνωστο εχθρό.
Πριν ολοκληρώσω την άποψή μου, θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην μετάφραση της Βικτώριας Τράπαλη, η οποία είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Είναι αριστουργηματική!
Κλείνω με το ερώτημα/κλειδί της Σκάουτ: "Τζέμ, πως γίνεται να μισούν τον Χίτλερ και από την άλλη να είναι τόσο κακοί με τους δικούς μας ανθρώπους;". Ερώτημα που ακόμα και σήμερα δεν έχει απαντηθεί.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα κι έχει όλο τον σεβασμό και την αγάπη μου! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα και σφόδρα!
Καλές αναγνώσεις!
Διάβασε περισσότερα ή αγόρασε το βιβλίο εδώ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...