Book Review: ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ, του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ, από εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

(Της Γιώτας Βασιλείου ) Το τηλέφωνο χτυπάει. Εκείνος απαντά. «Δέκα και δέκα» του λέει μια γυναικεία φωνή και κλείνει η γραμμή. Το επόμενο βράδυ το ίδιο. Και το μεθεπόμενο και κάθε βράδυ έκτοτε. Φάρσα ή απειλή; Το ερώτημα ταλανίζει τον Μάριο Μαθιόπουλο και τον αναγκάζει να ανατρέξει στα πρώτα κεφάλαια της ενήλικης ζωής του. Το «Δέκα και Δέκα» του Σπύρου Κακατσάκη είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο, ένα βιβλίο μυστηρίου που καταπιάνεται με την ανθρώπινη φύση με κατανόηση αλλά και με κριτική ματιά. Με τον τίτλο του να θυμίζει διαρκώς το σταμάτημα του ρολογιού σε μια συμβολική ώρα, το μυθιστόρημα φτιάχνει μια ατμόσφαιρα διακριτικού σασπένς. Η καθημερινότητα του ήρωα ανατρέπεται από μια φράση που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη – αλλά σιγά σιγά μετατρέπεται σε εμμονή, σαν ένα ξυπνητήρι της μνήμης, σαν σε καθρέφτη που τον καλεί να κοιτάξει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Η γραφή του Κακατσάκη είναι απλή αλλά όχι απλοϊκή. Χτίζει τις σκηνές του αργά και προσεκτικά. Με την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει...

Book Review: ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΕΣ, του HERVE LE CORRE, από Εκδόσεις ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Αν κι έχει τη μορφή θρίλερ και καταλήγει και ως τέτοιο, το «Καρδιές σακατεμένες» είναι ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα για την απώλεια και το πένθος, τον ανείπωτο πόνο της απουσίας και τη βία του αποχωρισμού. 

Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, ο Λε Κορ επιχειρεί μια καταβύθιση στις ψυχές των ηρώων του παίρνοντας μαζί του στα βαθιά και τον αναγνώστη. Ο βυθός δυστυχώς δεν είναι πάντα όμορφο θέαμα. Αντίθετα, κάποιες φορές είναι σκοτεινός και λασπώδης, ακόμη και δηλητηριώδης. Παρ’ όλα αυτά, με ένα μαγικό τρόπο, έχει μια δική του, άγρια ομορφιά. Μέσα από την ιστορία του Πιερ Βιλάρ και του νεαρού Βικτόρ, ακολουθούμε ανθρώπους διαλυμένους στο κατώφλι της τρέλας. Ένας αστυνομικός που αναζητά απεγνωσμένα το γιο του που έχει απαχθεί εδώ και χρόνια. Ένα έφηβο αγόρι που έχασε τη μητέρα του από το χέρι ενός δολοφόνου. Κι οι δυο διώκονται από τον ίδιο άντρα.  Τους καταδιώκει, παίζει με τα νεύρα του ενός και τρομοκρατεί τον άλλο. Τα πτώματα αρχίζουν και συσσωρεύονται. Ξανά και ξανά. Η θλιβερή ηχώ της καθημερινής ζωής τους. Και μέσα από αυτό το θέατρο του παραλόγου, η ιστορία εξελίσσεται σταδιακά και γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, μέχρι το συνταρακτικό του τέλος. 

Η δύναμη του Hervé Le Corre σε αυτό το μυθιστόρημα είναι η ικανότητά του να βάζει τα σωστά λόγια, στο σωστό τόνο, χωρίς να μετατρέπει την ιστορία σε μελόδραμα. Έχει τεράστια εικονοπλαστική δυνότητα, δίχως όμως να δημιουργεί ψευδαισθήσεις σχετικά με την ανθρώπινη φύση και το για πόσα αυτή είναι ικανή. Εξυφαίνει σταδιακά τον καμβά του, δίνοντας πολλές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των χαρακτήρων του ενώ παράλληλα προσθέτει σε πολλές, μικρές και τακτικές δόσεις, το αστυνομικό στοιχείο. 

Ένα μικρό μειονέκτημα θα του καταλογίσω κι αυτό μου προέκυψε καθώς έγραφα την άποψή. Ίσως να ήταν λίγο προβλέψιμο κι απλοϊκό το κομμάτι της αστυνομικής έρευνας. Ωστόσο, η άριστη ψυχογραφική μελέτη κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο την αδυναμία αυτή.

Εν κατακλείδι, το «Καρδιές σακατεμένες» του  Hervé Le Corre  είναι ένα συναρπαστικό, πανέμορφο, τραγικό κι ανατριχιαστικό μυθιστόρημα που παράλληλα δίνει μια ανάσα υγιούς αέρα, σε μια ιστορία στοιχειωμένη από την απώλεια και τη μοναξιά. Προσωπικά, αν κι έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που το διάβασα, είμαι συγκλονισμένη κι έχω ακόμη τις τελευταίες αράδες του κειμένου, να γεμίζουν το κεφάλι μου. 

Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο εδώ



Σχόλια