Book Review: DRIFTER #2 ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ, του ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΠΟΥΡΟΥ, εκδόσεις BELL

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Στην άποψή μου για το «Drifter #1 Χέρι του νεκρού» είχα γράψει ότι δεν είμαι λάτρης της pulp λογοτεχνίας. Κοίτα να δεις που τελικά, ο Λευτέρης Μπούρος θα με κάνει μεγάλη fan! Από που να το πιάσω το πράγμα; Από τον ευφάνταστο –για μια ακόμα φορά- τίτλο; Από τον πιο αντισυμβατικό, underground, Boehm και παράλληλα ρομαντικό κι αξιαγάπητο ήρωα που έχει ζωγραφίσει ποτέ η πένα Έλληνα συγγραφέα; Ή από την πολυδιάστατη ιστορία που είναι αντάξια των Ευρωπαίων συναδέλφων του; Από το διάχυτο χιούμορ ή μήπως από την καταιγιστικά γρήγορη πλοκή; Από όπου και να το πιάσω, από όποια πλευρά και να το δω, η Καρμανιόλα είναι ένα ευφυέστατο pulp/noir μυθιστόρημα, που ξεχωρίζει. 

Σε αυτό του το πόνημα, ο Λευτέρης Μπούρος αποφασίζει να παίξει με το μυαλό και εν συνεχεία με τα νεύρα μας! «Συνεχίζει» από εκεί περίπου που μας άφησε στο «Χέρι του νεκρού», με τον κατ'εξακολούθηση άνεργο Στράτο, να περιπλανάται άσκοπα κι απρόσκοπτα, στα κακοφωτισμένα στενά και τα καταγώγια της Αθήνας. Στις νυχτερινές περιπλανήσεις τους γνωρίζει νέα πρόσωπα ενώ συχνά πυκνά σκοντάφτει σε παλαιούς  γνώριμους αλλά και σε... πτώματα. Οι καταστάσεις που μπλέκεται, είναι πραγματικά αξιομνημόνευτες! Πραγματική Καρμιανιόλα! Ομοίως όμως αξιομνημόνευτος είναι κι ο τρόπος που καταφέρνει κάθε φορά και τη σκαπουλάρει! Το κοκκαλάκι της νυχτερίδας έχει αυτό το παλικάρι;

Η γλώσσα είναι και εδώ ολίγον macho και αλήτικη, όπως και στο πρώτο μέρος αλλά η βελτίωση στη γραφή του Λευτέρη είναι εμφανής. Μοιάζει πιο σίγουρος, σα να ξέρει που πατάει και δε φοβάται να δοκιμάσει, αυτή τη φορά και μερικά νέα «τερτίπια». Το έμφυτο χιούμορ και η αυτοσαρκαστική του διάθεση, υπάρχουν και εδώ σε αφθονία. Μια παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι κάποιες στιγμές παρασύρεται και πλατειάζει. Πολλές φορές οι πολλές λεπτομέρειες αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη από το κυρίως θέμα. Less is more που λένε στο χωριό μου. 

Στα υπέρ θα προσθέσω την πολύ ωραία σελιδοποίηση, με τις επισημάνσεις με bold ή/και italics καθώς και τους εμβόλιμους τίτλους που χωρίζουν τα διάφορα μέρη του βιβλίου. Απόλυτα ταιριαστοί και δένουν όμορφα την ιστορία. 

Θεωρώ ότι η δημιουργία μιας πραγματικής τριλογίας, όπου κάθε βιβλίο θα μπορεί να διαβαστεί μόνο του αλλά και που κατά την ολοκλήρωσή της να έχει ο αναγνώστης μια ολοκληρωμένη εικόνα, δεν είναι εύκολο πράγμα. Απ’ ότι φαίνεται όμως ο Λευτέρης έχει βρει τη συνταγή για να το πετύχει αυτό και ήδη έχει διανύσει τα 2/3 της διαδρομής! Εγώ έχω μόνο να πω: Λευτέρη keep drifting! 

Φυσικά και προτείνεται!

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα και αγοράστε το βιβλίο εδώ.