Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι λάτρης της pulp λογοτεχνίας αν κι αντιθέτως μου αρέσει ο pulp κινηματογράφος (ανάποδο τρένο είμαι, το ξέρω…). Όταν πρωτοείδα λοιπόν το βιβλίο του Λευτέρη Μπούτρου για πρώτη φορά κι ενώ με ιντρίγκαραν τίτλος και εξώφυλλο, με αποθάρρυνε η περιγραφή στο οπισθόφυλλο. Ωστόσο, όταν το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου, είπα αν μη τι άλλο, να του δώσω μια ευκαιρία. Έτσι λοιπόν το έπιασα στις 6 η ώρα το πρωί και με έκπληξή μου, διαπίστωσα ότι, μέχρι τις 8 είχα ήδη ξεπεράσει τις 100 πρώτες σελίδες.
Το χέρι του νεκρού» λοιπόν, είναι ένα fast burn pulp-noir μυθιστόρημα, πολύ διαφορετικό απ’ οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Είναι πρωτότυπο, γρήγορο, με τη σκοτεινή και πνιγηρή ατμόσφαιρα των αθηναϊκών καταγωγίων. Μας παρουσιάζει μια άλλη πλευρά της κοσμοπολίτικης Αθήνας. Εκείνη του υποκόσμου, των περιθωριακών και των ανθρώπων της νύχτας. Με τη σκωπτική ματιά ενός ασκόπως περιπλανώμενου ανθρώπου, ενός drifter, παρακολουθούμε τους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος, με τα πάθη και τα υλικά τους «θέλω» σε πρώτη γραμμή, να κινούνται άλλοτε νωχελικά κι άλλοτε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, στα σοκάκια της κοιμισμένης πρωτεύουσας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό, είναι πως, αν και στο σύνολό του το βιβλίο θυμίζει comic τύπου Sin City, οι ήρωες δεν είναι καθόλου comic-οί. Αντίθετα, είναι πολύ καλοφτιαγμένοι, δυνατοί και στιβαροί και κινούνται στη σφαίρα του πραγματικού. Ο Στράτος, αυτό είναι το όνομα του ήρωά μας, είναι ένας άφραγκος φτωχοδιάβολος, που στερείται πολλά από τη ζωή του. Μόνος του, χωρίς οικογένεια, περιφέρεται εδώ κι εκεί, προσπαθώντας να δώσει νόημα στη ζωή του. Στο πλευρό του (#not), η σέξι αλλά γυναίκα δηλητήριο, Ξένια. Η γυναίκα που του σημάδεψε τη ζωή και την καρδιά και που θα σηματοδοτήσει ακόμα μια ανατροπή, στην ήδη ανακατεμένη ζωή του Στράτου.
Η πλοκή είναι γρήγορη κι ανατρεπτική, ενώ το έμφυτο χιούμορ που βγάζει σε πολλά σημεία ο συγγραφέας, κάνει την ανάγνωση απολαυστική. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο κος Μπούρος είναι φυσικά αυτή του δρόμου και της νύχτας. Λίγο macho, λίγο μαγκιόρικη και πολύ μεθυσμένη αλλά πολύ… ευγενική! Εννοώ πως, ενώ θα περίμενε κανείς να πέφτουν τα βρισίδια βροχή, ο συγγραφέας συγκρατεί το στόμα του και δεν ξεφεύγει από πλευράς βωμολοχίας.
Λόγω της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα αυτού του βιβλίου, δεν είναι εύκολο να πει πολλά κανείς, χωρίς να υποπέσει στο «αμάρτημα» του spoil, οπότε κάπου εδώ θα σταματήσω. Δεν θα πω ότι ήταν ότι καλύτερο έχω διαβάσει, σίγουρα όμως δεν ήταν αυτό που περίμενα. Ήταν πολύ καλύτερο. Κι είμαι σίγουρη ότι όσοι αγαπούν αυτόν τον τύπο λογοτεχνίας, θα το αγαπήσουν.
Να πω ότι αν ήταν να ντύσω με κάποιο τραγούδι «Το χέρι του νεκρού», δεν θα ήταν άλλο φυσικά από το "Drifter" των Falling In Reverse.
Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...