Book Review: ΜΑΚΡΥ, ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ, της LIZ MOORE, από εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Υπάρχουν μυθιστορήματα τραχιά σαν σμυριδόχαρτο, που κάθε τους λέξη γρατζουνάει την ψυχή του αναγνώστη τους κι αφήνει σημάδια ανεξίτηλα. Ένα τέτοιο μυθιστόρημα είναι το «Μακρύ, φωτεινό ποτάμι» της Liz Moore.  Ένα σκληρό μυθιστόρημα που όμως σε απορροφά στα έγκατα των σελίδων του.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ την περίοδο της έξαρσης των οπιοειδών. Πιο συγκεκριμένα στο Κένσινγκτον, μια από τις πιο κακόφημες γειτονιές της πόλης, όπου η εγκληματικότητα έχει πάρει εδώ και χρόνια το πάνω χέρι. Ναρκωτικά, πορνεία, ληστείες,  ότι μπορεί να φανταστεί το μυαλό σας το έχει ο «μπαχτσές». Η αστυνομία μοιάζει ανίκανη να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά της ενώ παράλληλα οι «βρώμικοι» μπάτσοι αποτελούν τεράστιο αγκάθι στο πλευρό της. Στην πόλη αυτή μεγάλωσαν δυο αδελφές, η Μίκυ, αστυνομικός στο επάγγελμα και ανύπαντρη μητέρα ενός 4χρονου αγοριού και η Κέϊσι, ναρκομανής και πόρνη. Ο κόσμος της Μίκυ διαταράσσεται όταν η Κέϊσι εξαφανίζεται. Κάνει ότι περνά από το χέρι της για να την εντοπίσει. Παρακολουθώντας τη Μίκυ να ψάχνει την αδελφή της, ανακαλύπτουμε πολλά στοιχεία για την παιδική τους ηλικία, το πώς μεγάλωσαν και το πώς κατέληξαν η μια στην «καλή» πλευρά και η άλλη στη «σκοτεινή».  Παράλληλα αποκαλύπτονται πολλά θαμμένα από χρόνια μυστικά κι αυτά όλα μαζί, οδηγούν σε μια πολύ ηχηρή και συνάμα πολύ τρυφερή ανατροπή, προς το τέλος του βιβλίου. 

Το βιβλίο ξεκινά με μια μεγάλη λίστα ονομάτων. Δεν εξηγεί τι σημαίνουν όλα αυτά τα ονόματα, απλά τα παραθέτει. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης όπου καθένα από αυτά τα ονόματα αποτελεί μια ακόμη ψυχοφθόρα υπενθύμιση  για το τι σημαίνει «χρήστης ουσιών».

Το αγόρασα έχοντας στο μυαλό μου την ετικέτα «αστυνομικό θρίλερ» Ωστόσο, δε ξέρω αν τελικά θα το χαρακτήριζα θρίλερ ή έστω αστυνομικό μυθιστόρημα (με κοινωνικές προεκτάσεις), παρόλο που η αστυνομική έρευνα καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου.  Μάλλον το αντίθετο είναι, κοινωνικό με αστυνομική πλοκή. Η Liz Moore καταφέρνει με πολύ όμορφο τρόπο, να φέρει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την άσχημη αλήθεια και να δώσει «τροφή» για σκέψη. Μέσα από τον αγώνα και τον πόνο των βασικών αλλά και των υποστηρικτικών χαρακτήρων, η Moore μας ωθεί να κοιτάξουμε κατάματα, όχι μόνο την καταστροφή που φέρνουν τα ναρκωτικά, το πώς διαλύουν ανθρώπους, οικογένειες, καριέρες και επιχειρήσεις  αλλά και την αστυνομική διαφθορά και τις κραυγαλέες πλάνες του αμερικανικού συστήματος ποινικής δικαιοσύνης (και κατά προέκταση και υπό συνθήκες και το ελληνικό).

Το «Μακρύ φωτεινό ποτάμι» δεν είναι ένα μυθιστόρημα με καταιγιστική δράση και η αστυνομική διαδικασία που ακολουθείται σίγουρα δεν είναι δεν είναι η τυπική. Έχει στιγμές αγωνίας, αλλά η ένταση προκύπτει από τις αλήθειες που βγάζει στην επιφάνεια και όχι από τις κινηματογραφικές σκηνές. Δε θέλω να πω περισσότερα, παρά μόνο ότι κλείνοντας αυτό το βιβλίο, ένοιωσα σα να βγήκα από ένα σκοτεινό πηγάδι, έξω στο φως. Παρόλη τη μαυρίλα που κακά τα ψέματα, ξεχειλίζει από τις σελίδες του, αφήνει την αισιοδοξία να λάβει την πρώτη θέση. Ένα είναι το σίγουρο: το έργο αυτό της Liz Moore θα κρατήσει τη σκέψη μου για πολύ, πολύ καιρό. Φυσικά προτείνεται!

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.