Book Review: ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΝΤΑ του ΝΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ

Αναρτήθηκε από την
  (Της  Κατερίνας Τσαμπά )  Ένα βιβλίο σε δευτεροπρόσωπη αφήγηση και ενεστώτα χρόνο είναι σχεδόν πάντα ένα δυνατό ανάγνωσμα. Τα δυο αυτά στοιχεία προσδίδουν μια ένταση στην ιστορία, έναν ρυθμό στην ανάγνωση και συναισθήματα που βιώνονται εξίσου με ένταση. Στην ιστορία του κ. Ιατρού είναι ένας πατέρας που αναζητά τον εξαφανισμένο του γιο και του απευθύνει όσα σκέφτεται. Τον βλέπουμε πρώτα να τον ψάχνει και μετά να ζει. Μοιάζει να νιώθει τώρα περισσότερα συναισθήματα από τότε που τον ζούσε και τον μεγάλωνε. Μια συμβατική σχέση με τη γυναίκα του η οποία κατέληξε άδοξα. Ο πατέρας αναπολεί το παρελθόν και αναρωτιέται αν όσα έκανε τα έκανε σωστά, αν και μοιάζει σίγουρος πως όχι. Τον ακούμε να δικαιολογεί τον γιο του που θέλησε να εξαφανιστεί χωρίς να δώσει κάποιο στοιχείο, να δικαιολογεί τη γυναίκα του που τον εγκατέλειψε. Το σπίτι του είναι κατ’ ουσίαν μια πολυθρόνα που την έχει βάλει στη μέση του δωματίου εκείνου και ενώ τα υπόλοιπα τα μετακινεί, αυτή την αφήνει εκεί, ακούνητ...
0

Book Review: ΜΟΝΟΚΛΙΝΟ ΣΕ ΜΠΟΥΑΤ, της ΟΛΓΑΣ ΣΤΕΦΟΥ, από εκδόσεις AGRAFINA

Αναρτήθηκε από την


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Δεν ξέρω ειλικρινά ποιος θα τολμούσε, θα είχε τα συκώτια να το πω έτσι, να κάνει “κριτική” σε αυτό το βιβλίο. Οποιουδήποτε είδους κριτική, καλή ή κακή. Αν αναρωτιέστε γιατί το γράφω αυτό η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί κάνοντας κάποιος κριτική θα ήταν σαν να κριτικάρει, την ίδια τη ζωή, τις σκέψεις, τα βιώματα και τα συναισθήματα της συγγραφέα, μιας και το «Μονόκλινο σε μπουάτ» είναι μια πέρα ως πέρα αληθινή ιστορία.

Συνοπτικά, πρόκειται για μια αυτοβιογραφική νουβέλα που καταγράφει με ωμότητα και ειλικρίνεια την προσωπική μάχη της συγγραφέως την κακοποίηση, με τον βιασμό, την σκλήρυνση κατά πλάκας και εν τέλει με την κατάθλιψη. Αν με ρωτήσετε προσωπικά δεν ξέρω ποιο από όλα είναι το χειρότερο αλλά να τα ζεις όλα μαζί; Συγχρόνως; Προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο! Κι όμως η Όλγα τα βιώνει χρόνια τώρα. Και με περίσσιο θάρρος, αρνείται να αφεθεί στα τραύματά της και να τους επιτρέψει να ορίσουν τη ζωή της.

Η “φωνή” της Όλγας ακούγεται δυνατά και καθαρά καθώς μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες της. Μέσα από την αφήγηση της ιστορίας της, δίνει δύναμη και ελπίδα σε άλλους ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Προσωπικά είμαι περήφανη για την Όλγα αλλά και για όλες της Όλγες αυτού του κόσμου!

Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι βιβλίο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ, από όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες. Διαδώστε το!

Θα το βρείτε εδώ.


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Άφησε εδώ το σχόλιό σου...