Book Review: ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΦΙΛΕΣ, της LUCINDA BERRY, από εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Αποφάσισα να μη σας μιλήσω σχετικά με την αξία του συγκεκριμένου βιβλίου σε σχέση με την ενδοοικογενειακή βία και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τα έχουν γράψει πολύ αναλυτικά άλλοι, πριν από μένα. Θα μιλήσω μόνο για την αίσθηση που μου έδωσε ως λογοτεχνικό ανάγνωσμα. Η άποψή μου λοιπόν έχει ως εξής:

Τρεις επιστήθιες φίλες κι οι γιοι τους που επίσης είναι κολλητοί φίλοι. Τι μπορεί να πάει στραβά όταν τα τρία αγόρια αποφασίσουν να περάσουν μαζί το βράδυ τους, στο σπίτι του ενός; Η απάντηση είναι: Πολλά! Η Lucinda Berry έχει πολλά να πει για αυτό το θέμα αλλά για μένα δε βρήκε τον σωστό τρόπο.

Ο πρόλογος του βιβλίου με έκανε να πιστέψω ότι έχω να κάνω με κάτι πολύ δυνατό. Στην πορεία όμως με υπέβαλλε σε «σκωτσέζικο ντουζ». Εκεί που ένοιωθα ότι «παίρνει τα πάνω της» η ιστορία, εκεί μου τα χάλαγε. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται εναλλάξ, από τα χείλη των τριών γυναικών. Ιδανική πρακτική για να δει ο αναγνώστης τον τρόπο σκέψης της κάθε μιας, να εμβαθύνουμε στις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά τους. Το θέμα μου όμως ήταν ότι οι χαρακτήρες μεταξύ τους ήταν τόσο όμοιοι που δε ξεχώριζα ούτε τις φίλες αλλά ούτε και τις οικογένειές τους. Δε μπορούσα να θυμηθώ ποιος ήταν ποιος. Το ύφος τους, το στυλ τους, η φωνή τους δε διέφεραν κι έπρεπε να κρατώ σημειώσεις και σχεδιαγράμματα για να μπορέσω να δημιουργήσω στο μυαλό μου το οικογενειακό τους δέντρο.  Αυτό ήταν πολύ κουραστικό. Συν το γεγονός ότι βρήκα πολλές ομοιότητες μεταξύ του «Δείπνου» του Koch και σε δεύτερο βαθμό με το «Υπόθεση Jacob» του Landay, με έκανε να ζω σε ένα ντεζαβού.

Παρόλο που ξεκίνησα την προσωπική μου άποψη γράφοντας για τα αρνητικά του βιβλίου, δε μπορώ να μην του αναγνωρίσω και κάποια θετικά στοιχεία. Μετά τη μέση του βιβλίου, άρχισε να ανεβάζει παλμούς και να με κάνει να θέλω να διαβάσω παρακάτω, να δω που θα καταλήξει. Συνάντησα κάποιες έξυπνες ανατροπές, ενώ τραγικά μυστικά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Επίσης, εκτίμησα τον τρόπο που διαχειρίστηκε η συγγραφέας τη θλίψη και την απώλεια και το πώς ανέδειξε την επίδραση αυτών στις τρεις οικογένειες. «Αγκάθια» που έκαναν την εμφάνισή τους και ξέσκισαν το αέρινο «πέπλο» της τέλειας οικογένειας. Ωστόσο, κι εδώ έχω τις ενστάσεις μου, μιας και όλα αυτά τα μυστικά που βγήκαν στην επιφάνεια, φαίνεται ότι υπέβοσκαν και κατέτρωγαν τους ήρωες για χρόνια, χωρίς ποτέ να τα έχουν συζητήσει. Δε μπορώ να πω πολλά χωρίς να αποκαλύψω κομμάτια της πλοκής, αλλά πιστέψτε με, αυτά δεν είναι θέματα που λες «έλα μωρέ, πάει τελείωσε, πάμε παρακάτω». Μου έλειψε πολύ η εμβάθυνση σε αυτά τα θέματα και τον τρόπο που τα διαχειρίστηκαν. Έμεινε ένα μεγάλο κενό να χάσκει.

Για να ολοκληρώσω, το «Οι καλύτερες φίλες» ήταν ένα τραγικό και πολύ δραματικό βιβλίο, με αρκετές δόσεις μυστηρίου. Θα μπορούσε να είναι μια πολύ πετυχημένη προσπάθεια αλλά κάπου στην πορεία το έχασε. Παρ’ όλ’ αυτά, θεωρώ ότι η Berry το έχει και θα αναζητήσω και το επόμενο βιβλίο της.

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ.