Ένα πολύ καλό μυθιστόρημα και μάλιστα άρτιο από πολλές
απόψεις είναι το REC
του Γιώργου Σύρμα. Πλοκή, χαρακτήρες, διάλογοι, σκηνές, κορυφώσεις και υφέσεις,
καθώς και flashbacks,
όλα τα έχει. Αν σκεφτούμε και ότι είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα τότε
του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι “σπάει” κάποιους κανόνες συγγραφής.
Ενδεικτικά αναφέρω δύο που αγάπησα. Ένα είναι ότι τα κεφάλαιά του δεν είναι
ίσης ή παρόμοιας έκτασης αλλά ανόμοια∙ άλλα μικρά κι άλλα πιο μεγάλα, αλλά
κανένα πολύ μεγάλο. Αυτό προσωπικά το απόλαυσα. Μου αρέσουν τα σχετικά μικρά
κεφάλαια αλλά κι αυτό το ανισομερές πολύ μου άρεσε.
Το άλλο που “δεν τήρησε” ο συγγραφέας ήταν ο τρόπος που
απέδωσε τα flashbacks,
τις αναδρομές που ήταν στιγμιαίες και άκρως κινηματογραφικές. Ήταν πραγματικά
σαν να έβλεπες μια σκηνή από τη στιγμή του παρελθόντος των κεντρικών ηρώων, του
επικεφαλής του τμήματος δίωξης εγκλημάτων κατά ζωής Μηνά Κούρτογλου και της
υπαστυνόμου Αθηνάς Πανάγου. Οι στιγμιαίες αναδρομές γίνονται στη ροή της
αφήγησης του παρόντος και με έναυσμα κάτι που βλέπει ο ήρωας, γίνεται ο
συνειρμός και αλλάζοντας το λεκτικό αναφέρεται η στιγμή εκείνη του παρελθόντος.
Στην ίδια παράγραφο, χωρίς νοητή διάκριση για να προετοιμάσει τον αναγνώστη. Το
βρήκα πολύ ωραίο, ευφυές και εκπληκτικά ενδιαφέρον.
Κατά τα άλλα, η γλώσσα του συγγραφέα είναι ομαλή, κυλάει
αβίαστα. Δεν κλότσησε πουθενά. Οι περιγραφές λιτές αλλά ουσιαστικές, μας δίνουν
εικόνες και αρώματα των περιοχών, επί το πλείστον της Αθήνας. Οι χαρακτήρες
ζωντανοί, τους νιώθουμε, τους βλέπουμε, σχεδόν τους ακούμε και τους αγγίζουμε.
Το βιβλίο βγάζει πολλά συναισθήματα. Μπορείς άνετα να το
χαρακτηρίσεις κοινωνικό, εκτός από αστυνομικό, μιας και πιάνει σχέσεις με
γονείς, τον φόβο, την απώλεια, την κακοποίηση, τη σεξουαλικότητα, τη ζήλια, τα
μυστικά. Αυτό που με συγκλόνισε είναι ότι πιάνει το θέμα της αποδοχής. Λιγότερο
από κάποια άλλα μεν, αλλά το πιάνει και με εξιτάρει πάντα αυτό το θέμα, μιας
και είναι μια από τις βασικότερες πανανθρώπινες ανάγκες.
Η κεντρική ηρωίδα είναι η Μυρσίνη που όμως δεν τη βλέπουμε
ποτέ ζωντανή μιας και ξεκινάει το βιβλίο με την ανακοίνωση της βίαιης δολοφονίας
της. Κι όμως ο συγγραφέας μας τη συστήνει σιγά σιγά, καθώς ξετυλίγεται η
ιστορία της μέσα από τις ηχογραφήσεις που κάνει από πολύ μικρή. Άναρχες
κουβέντες αποδίδονται στο χαρτί και είναι, κατ’ εμέ, ένας πολύ έξυπνος τρόπος
να αναδείξεις τον χαρακτήρα ενός ήρωα και να δείξεις μέσα από αυτά τα
ντοκουμέντα ποιο είναι τελικά το κίνητρο της δολοφονίας της.
Εκτός από τους τρεις κεντρικούς (επικεφαλής, υπαστυνόμος,
θύμα) ήρωες, υπάρχουν ακόμη ο κουμπάρος του Κούρτογλου, ο “ανταγωνιστής” του
στην υπηρεσία, η θεία της Μυρσίνης που τη μεγάλωσε, η απούσα μητέρα που πέθανε
όταν η Μυρσίνη ήταν 13 χρονών, ο πατέρας της με τον οποίο δεν είχε καλή σχέση,
ο σύντροφός της αρχηγός μιας ομάδας πόλος και γιος της Υπουργού Δημόσιας Τάξης
και προστασίας τους πολίτη, ο δάσκαλος της Μυρσίνης στην αγιογραφία στην οποία
ήταν εξαιρετική αλλά είχε τη δική της τεχνική που έσπαγε ό,τι πρότασσε η
κοινωνία, ο αδερφός του δασκάλου Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος, ο αλλοδαπός υδραυλικός,
το παλικάρι που μάζευε τα κοινόχρηστα στην πολυκατοικία όπου έμενε η Μυρσίνη
και ένας νεαρός ο Κωστής. Όλοι μα όλοι, περίτεχνα πλεγμένοι μεταξύ τους, παίζουν
κάποιον ρόλο στην υπόθεση. Κι αυτό ήταν από τα μεγάλα θετικά της τεχνικής του
συγγραφέα: η μαεστρία του να στήσει μια αστυνομική υπόθεση (που είναι από μόνη
της απαιτητική) με τόσους ήρωες, χωρίς να μπερδέψει και χωρίς να κουράσει, αλλά
αντίθετα να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο όλες τις 540 σελίδες του.
Δώδεκα μέρες μετά η δολοφονία της Μυρσίνης Μυλωνά
εξιχνιάζεται. Τι συνέβη άραγε και τι αυτό επέφερε στους κεντρικούς ήρωες;
Μακάρι να δούμε σύντομα και άλλα βιβλία του συγγραφέα που η
πορεία του προβλέπεται λαμπρή.
Διαβάστε το βιβλίο χτες εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...