Συνέντευξη: Γεωργία Παπαζήση: Εγώ λοιπόν αποφάσισα: δεν τελειώνει έτσι η ιστορία μου!

Είναι μια ιστορία αφύπνισης, δύναμης και επιλογής.

Η Γεωργία Παπαζήση ζει εδώ και χρόνια με μια σοβαρή νευρολογική πάθηση, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει πως θα γίνει καλά. Παλεύει κάθε μέρα με πείσμα, χιούμορ και αισιοδοξία. Έγραψε βιβλίο με τα μάτια της, γιατί το σώμα της δεν υπάκουε, αλλά η ψυχή της είχε πολλά να πει. Μέσα από την ιστορία της, θυμίζει σε όλους πως η ζωή μπορεί να ανατραπεί. Όμως μπορεί και να ανθίσει παρά τις δυσκολίες. Και φυσικά, δεν τα παρατάμε ποτέ…

(Συνέντευξη στην Κατερίνα Τσαμπά)

Γεωργία, χαίρομαι που συνομιλούμε και θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου. Μετά που διάβασα το βιβλίο σου νιώθω σαν να γέμισα ζωή. Γι’ αυτό, εκτός από μια ιστορία θάρρους, θα την ονόμαζα ιστορία ελπίδας. Ξεχειλίζει από δαύτην.

Η ελπίδα και το πείσμα αναφέρονται ξανά και ξανά στο βιβλίο σου. Πού τελειώνει η ελπίδα και πού ξεκινά η απόφαση ότι «δεν τα παρατάω με τίποτα»;

Η ελπίδα είναι αυτό που μας κρατάει στη ζωή. Το πείσμα όμως είναι αυτό που μας κάνει να συνεχίζουμε Η ελπίδα είναι ευχή… το πείσμα είναι απόφαση. Εγώ λοιπόν αποφάσισα: δεν τελειώνει έτσι η ιστορία μου!

Ποιο κομμάτι του βιβλίου σε δυσκόλεψε περισσότερο; Και ποιο ήταν αυτό που κύλησε σαν νερό;

Με δυσκόλεψαν τα κομμάτια που έπρεπε να ξαναζήσω περιόδους πόνου και απόγνωσης. Ιδιαίτερα την αρχή της ασθένειας με τις πτώσεις και γενικά την κατάρρευση της ως τότε ζωής μου. Σαν νερό έτρεξαν οι ιστορίες του ανέμελου παρελθόντος και τα κομμάτια με χιούμορ. Εκεί, ένιωθα πάλι ελεύθερη.

Το βιβλίο σου δεν είναι απλώς η ιστορία σου, είναι μια κραυγή ζωής που περνά από τη δοκιμασία στην αποδοχή. Πότε ένιωσες ότι η ιστορία αυτή πρέπει να ειπωθεί;

Όταν κατάλαβα ότι μπορεί να βοηθήσει έστω και έναν άνθρωπο. Δεν είναι μόνο η δική μου ιστορία… Είναι μια ιστορία αφύπνισης, δύναμης και επιλογής. Δεν ήθελα όλη αυτή η διαδρομή να πάει χαμένη. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον φίλο από την αρχή αυτής της περιπέτειας, τον Πάνο Αντωνόπουλο, και τις Εκδόσεις Συρτάρι, που πίστεψαν σ’ αυτό το έργο και του έδωσαν μορφή.

Κατάφερες να συσπειρώσεις πάρα πολύ κόσμο και μέσα από αυτή την ένωση να μπορέσεις να μεταβείς στο εξωτερικό για θεραπείες. Ακόμα και αυτό μου ξυπνά την ελπίδα. Ναι, ο κόσμος στην ανάγκη ενώνεται. Γιατί σε όλα τα άλλα όμως υπάρχει τόσο μεγάλη διάσπαση ακόμα και «πόλεμος» μεταξύ ανθρώπων; Τι πιστεύεις ότι κάνει τη διαφορά;

Γιατί η αγάπη ενώνει. Όταν υπάρχει αληθινή ανάγκη, πολλοί άνθρωποι θυμούνται ποιοι πραγματικά είναι. Όταν νιώθεις αγάπη, δεν σε νοιάζει το “εγώ”. Θέλεις απλά να βοηθήσεις. Εκεί ενώνεται ο κόσμος.

Το βιβλίο σου το έγραψες εξ ολοκλήρου με τα μάτια. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου αυτή; Πόσο καιρό σου πήρε; Τι σου έμαθε η διαδικασία;

Με τα μάτια, ναι. Κυριολεκτικά! Πήρε γύρω στον ένα χρόνο, αλλά πολλά κομμάτια τα είχα ήδη έτοιμα από το μπλογκ μου. Με θεράπευσε σε μεγάλο βαθμό θεωρώ… Έμαθα υπομονή, επιμονή, να πιστεύω περισσότερο σε μένα, και ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο τελικά.

Το βιβλίο που έγραψες είσαι εσύ αλλά δεν είναι απλώς μια αυτοβιογραφία. Κατάφερες να ανοίξεις την πόρτα στη ζωή σου για όλους εμάς και να την κρατήσεις ανοιχτή για τον αναγνώστη. Τι πιστεύεις είναι αυτό που έκανε τη διαφορά;

Η αλήθεια. Δεν έκρυψα, δεν ωραιοποίησα, δεν προσπάθησα να φανώ “κάτι”. Ήμουν απλώς εγώ, όπως μοιράζομαι τη ζωή μου τόσα χρόνια στο διαδίκτυο, έτσι τη μοιράστηκα και μέσα σε ένα βιβλίο.

Ο τίτλος, κατά τη γνώμη μου, είναι εξαιρετικός! Ναι, γιατί όχι εγώ; Αλλά πες μας το σκεπτικό σου για να το μάθουν και οι φίλοι/ες που δεν το έχουν διαβάσει ακόμη.

Συνήθως όταν μας έρχεται κάτι “κακό”, αναρωτόμαστε γιατί σε εμάς. Έτσι ένιωθα και εγώ και μετά ξαφνικά είπα, “μα γιατί όχι; Γιατί όχι εγώ;” Και μετά το γύρισα. Γιατί να συμβούν τα “καλά” στους άλλους μόνο; Γιατί όχι να θεραπευτώ εγώ, να πετύχω, να ζήσω, να εμπνεύσω; Δεν είναι εγωισμός, είναι διεκδίκηση ζωής. Ευελπιστώ να το μεταφέρω ακόμα περισσότερο με το δεύτερο βιβλίο που ήδη δουλεύω.

Αν το «Γιατί όχι εγώ;» γινόταν ταινία, ποια σκηνή δεν θα ήθελες να παραλειφθεί με τίποτα;

Ξημερώματα στο Ταζ Μαχάλ, αγκαλιασμένοι με τον Θοδωρή να κλαίμε! Δεν λέω άλλα, να δείτε την ταινία…

Ποια είναι η πιο λανθασμένη φράση που σου έχουν πει για την κατάστασή σου; Και ποια η πιο αληθινή;

Θα μου επιτρέψεις να αναφέρω δύο λανθασμένες γιατί δεν μπορώ να διαλέξω… “Έχεις σκεφτεί καλύτερα να πεθάνεις;”  και “Πρέπει να το αποδεχτείς, δεν αλλάζει”. Και η πιο αληθινή: “Δεν ξέρει κανείς πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ψυχή σου για να θεραπευτείς.”

Το σώμα μπορεί να περιορίζεται, αλλά ο νους τρέχει. Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

Σαφώς δύσκολη λόγω της μη αυτονομίας μου, όμως όπως λες ο νους τρέχει, οπότε εστιάζω εκεί. Μπαίνω στη θεραπευμένη εκδοχή μου και δημιουργώ, γράφω, μαθαίνω, είμαι ενεργή όσο γίνεται, κάνω διαλογισμό, φυσικοθεραπείες. Γενικά είναι γεμάτο το πρόγραμμα.

Αν μπορούσες να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου του 2007, λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, τι θα του έλεγες με τρεις μόνο λέξεις;

Μη φοβάσαι τίποτα!

Γεωργία, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό σου το μοίρασμα. Θέλω μαζί με τη Γιώτα, που διαχειριζόμαστε τα ΒΙΒΛΙΟγραφικά, να σου ευχηθούμε η φλόγα μέσα σου να θεριεύει και η ελπίδα σύντομα να πραγματοποιήσει τα όνειρά σου!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! ❤️