(Της Κατερίνας Τσαμπά)
Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα του οποίου η
ιστορία διεισδύει στο μυαλό και την καρδιά μας. Πόσες φορές δεν ζούμε με
σημάδια ανεξίτηλα, που είτε προέρχονται από βιώματα της παιδικής μας ηλικίας
είτε της ενήλικης;
Εδώ έχουμε μια γυναίκα, την Ντάλια, που φυλακίστηκε άδικα
για χρέη του πρώην συζύγου της. Έναν μήνα μετά που τον χώρισε, εκείνος
σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με την ερωμένη του. Τα χτυπήματα
συνεχίζονται όταν, λίγο καιρό μετά, τη συλλαμβάνουν, αποκαλύπτοντας όλη την
πλεκτάνη που είχε στήσει εκείνος γύρω από το όνομά της.
Στη φυλακή γνωρίζει την Αννέτα, που γίνεται κολλητή της και
συνεχίζουν να κάνουν παρέα και μετά την αποφυλάκισή τους. Η Αννέτα έχει
σκοτώσει τον άκρως κακοποιητικό άντρα της.
Τις βλέπουμε εκτός φυλακής, παρακολουθούμε τη ζωή της
Ντάλιας, η οποία έχει μία σχέση, έχει δουλειά και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη
ζωή της. Όμως μέσα σε μια στιγμή ανατρέπονται ξανά όλα. Μαλώνει πολύ άσχημα με
τη σχέση της και αφορμή είναι το γεγονός ότι της την έπεσε ο διευθυντής από τη
δουλειά της. Εκείνος χρησιμοποιεί το παρελθόν της, νομίζοντας ότι έτσι θα την
πείσει να του δοθεί, όμως δεν την ξέρει καλά.
Βλέπουμε τον εσωτερικό της κόσμο, τις αγωνίες, τον θυμό και
τις απογοητεύσεις της και, πάνω απ’ όλα, την προσπάθειά της να ορθοποδήσει.
Κι εκεί που αγωνιούμε για την Ντάλια, αρχίζουν οι ανατροπές.
Κάποια στιγμή, στα κοντά με τον καβγά με τον σύντροφό της, αρχίζει να λαμβάνει
μηνύματα ‒
αρκετά απειλητικά και εντελώς ανορθόγραφα. Στην αρχή δεν τα δίνει σημασία, όμως
από ένα σημείο και μετά θορυβείται.
Το βιβλίο πιάνει θέματα που αγγίζουν όλες τις κοινωνίες:
κακοποίηση, χαμηλή θέση της γυναίκας στην κοινωνία και, από ένα σημείο,
μετατρέπεται σε θρίλερ. Τι συμβαίνει στη ζωή των ηρώων; Πώς τα σημάδια τους
τούς επηρεάζουν και αντιδρούν; Όσο κι αν επουλώνονται οι πληγές, αυτές αφήνουν
πάντα τα σημάδια τους ‒ είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά.
Η γραφή της Δώρας είναι αρκετά περιγραφική, με αποτέλεσμα να
δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που κρατάει τον αναγνώστη με αμείωτο ενδιαφέρον να
συνεχίσει να διαβάζει. Ωστόσο, σε αρκετά σημεία ένιωσα πως οι περιγραφές
παρατείνονται περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, με φράσεις και σκηνές που θα
μπορούσαν να αποδοθούν πιο λιτά, χωρίς να χάνεται η ουσία. Αυτό δίνει πού και
πού την εντύπωση πως κάποιες σελίδες γεμίζουν με τρόπο όχι τόσο ουσιαστικό όσο
επαναληπτικό.
Παράλληλα, ορισμένοι χαρακτήρες ‒όπως για παράδειγμα ο
σύντροφος της Ντάλιας ή ο διευθυντής‒ μου φάνηκαν περισσότερο λειτουργικοί
για την εξέλιξη της πλοκής, παρά πλήρως ανεπτυγμένοι ως προσωπικότητες. Θα
ήθελα να δω περισσότερη σκιαγράφηση, βάθος και ψυχολογική πολυπλοκότητα σε
αυτούς, ώστε να “στέκονται” με την ίδια ισχύ που έχει η πρωταγωνίστρια.
Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία κρατάει σταθερά το ενδιαφέρον, η
θεματολογία είναι συγκινητική και επίκαιρη, και η συγγραφέας καταφέρνει να
αγγίξει με ευαισθησία και σεβασμό τη σοβαρή θεματολογία με την οποία
καταπιάνεται. Ένα βιβλίο που διαβάζεται με ένταση και αφήνει μια “επίγευση”
ανθρωπιάς, αλλά και σκέψης γύρω από τις πληγές που μας καθορίζουν.
Αναζητήστε το εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...