Book Review: ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΣΑ, του ΒΑΪΟΥ ΚΟΥΚΚΟΝΗ, από εκδόσεις ΠΝΟΗ

 (Της Γιώτας Βασιλείου ) Το Με βαριά ανάσα του Βάιου Κουκκόνη είναι ένα από τα σπάνια μυθιστορήματα που δεν διεκδικούν τα πέντε αστέρια, τα κατακτούν. Και μάλιστα αβίαστα. Όχι γιατί εντυπωσιάζουν με φρου φρού κι αρώματα, αλλά γιατί επιβάλλονται σιωπηλά, με τον τρόπο που το κάνει κάθε ιστορία χτισμένη πάνω στην αλήθεια. Ο Βάιος επέλεξε να διηγηθεί μια εποχή σκοτεινή, σχεδόν ανείπωτη για τα ελληνικά γράμματα – όχι επειδή λείπουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά επειδή λείπει συχνά η ανθρωπιά για να τα αφηγηθεί κανείς. Εδώ όμως το ιστορικό πλαίσιο δεν είναι ντεκόρ. Είναι ο μηχανισμός που συνθλίβει και ταυτόχρονα δοκιμάζει τους ήρωες. Η φυματίωση δεν είναι το τέρας . Το τέρας είναι ο φόβος. Και ο φόβος, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι πάντοτε πιο μεταδοτικός από οποιοδήποτε μικρόβιο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο γιατρός Αλέξανδρος Πατραμάνης δεν εμφανίζεται ως ήρωας, αλλά ως εκείνος ο άνθρωπος που, ενώ θα μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα, επέλεξε να ...

Book Review: ΝΤΕΪΖΙ ΝΤΑΡΚΕΡ, της ALICE FEENEY, από εκδόσεις BELL



 Τη βραδιά του Χαλογουίν, η οικογένεια Ντάρκερ συγκεντρώνεται στο σπίτι της γιαγιάς για να γιορτάσει τα ογδοηκοστά της γενέθλια. Μόνο που, όπως φροντίζει να μας πει εξ αρχής η Ντέιζι, η μικρότερη εγγονή, η γιαγιά πιστεύει πως αυτά της τα γενέθλια θα είναι και τα τελευταία. Καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας Ντάρκερ μαζεύονται στο περίεργο σπίτι της γιαγιάς, το Σίγκλας, με τα ογδόντα ρολόγια που χτυπάνε την ώρα, η παλίρροια τους εγκλωβίζει εκεί. Έξω αρχίζει να μαίνεται καταιγίδα και αποδεικνύεται πως η γιαγιά είχε δίκιο: το πτώμα της είναι το πρώτο που ανακαλύπτεται. Όχι όμως και το τελευταίο…

Με ένα έξυπνο τέχνασμα, η συγγραφέας μάς αποκαλύπτει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και το σκοτεινό παρελθόν που καθένας τους κουβαλάει και θα προτιμούσε να ξεχάσει, χωρίς να απομακρύνει την προσοχή από την πλοκή της ιστορίας και χωρίς καθόλου να κουράζει.

Το βιβλίο «Ντέιζι Ντάρκερ» είναι ένα μυθιστόρημα «κλειστού δωματίου», όπου οι πρωταγωνιστές είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν παγιδευμένοι σε ένα χώρο ενώ ο ένας μετά τον άλλο δολοφονούνται. Κάτι σαν το «Δέκα μικροί νέγροι», για όσους είναι φαν της κλασικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι αυτό που θα έγραφε η Άγκαθα Κρίστι εάν ζούσε στον εικοστό πρώτο αιώνα και ήταν οπαδός της πρωτοπρόσωπης γραφής.

Το τέλος έχει μία πανέξυπνη ανατροπή που ξαφνιάζει χωρίς να ξενίζει. Απολύτως κατάλληλο για όσους θέλουν μία φρέσκια ματιά στο παλιό καλό κλασικό μυθιστόρημα κλειστού δωματίου!

Αναζητήστε το βιβλίο εδώ.


Διαβάστε την άποψη της Κατερίνας Τσαμπά για το βιβλίο, εδώ.

Σχόλια