Ο Chris Carter είναι μια προσωπικότητα που δύσκολα χωράει σε καλούπια. Γεννημένος στη Βραζιλία, βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσει ψυχολογία και να ειδικευτεί στην εγκληματική συμπεριφορά. Για χρόνια δούλεψε δίπλα σε πραγματικούς εγκληματίες, αναλύοντας το μυαλό τους και προσπαθώντας να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τις πιο σκοτεινές τους πράξεις.Κι όμως, δεν έμεινε μόνο εκεί. Με την ίδια ευκολία που αλλάζει ρυθμό στην κιθάρα, ο Κρις άφησε τα εργαστήρια και τις ανακρίσεις για τις σκηνές του Λος Άντζελες, παίζοντας ροκ μπροστά σε κοινό που διψούσε για ένταση. Αυτή η διπλή του υπόσταση στη ζωή ‒επιστήμονας της ψυχής και μουσικός της υπερβολής‒ είναι που κάνει τα βιβλία του τόσο ξεχωριστά.
Στις σελίδες του συναντάς τον παλμό της μουσικής, την αλήθεια της εμπειρίας, αλλά και μια σπάνια αληθοφάνεια που σε καθηλώνει. Ο Ρόμπερτ Χάντερ, ο ήρωάς του, κουβαλάει όλα αυτά τα κομμάτια του δημιουργού του: την ψυχραιμία του αναλυτή, την ένταση του ροκ σταρ και την εμμονή στην αλήθεια.
(Συνέντευξη στη Γιώτα Βασιλείου)
Κρις είναι πολύ μεγάλη χαρά να σε φιλοξενούμε στην παρέα των ΒΙΒΛΙΟγραφικών. Σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο που μας διαθέτεις. Για να ξεκινήσουμε, πώς σου ήρθε η ιδέα για τον Ρόμπερτ Χάντερ και τι είναι αυτό που σε κρατάει κοντά του τόσα χρόνια; (Η αρχική απάντηση του Κρις ήταν κυριολεκτικά χειμαρρώδης (870 λέξεις). Για την οικονομία όμως των λέξεων αναγκάστηκα να την «μαζέψω» αρκετά, διατηρώντας πάντα το ύφος του και μένοντας απόλυτα πιστή στα λεγόμενά του. Στο τέλος της συνέντευξης σας παραθέτω και την πρωτότυπη απάντησή του.)
Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σκεφτεί να γράψω βιβλίο. Ως παιδί δεν είχα φαντασία, διάβαζα ελάχιστα και σίγουρα δεν έπλαθα ιστορίες στο μυαλό μου. Όλα ξεκίνησαν από ένα όνειρο το 2007.
Υποφέρω χρόνια από αϋπνία. Συνήθως κοιμάμαι για λίγο, ξυπνάω, ξανακοιμάμαι… ένας βασανιστικός κύκλος. Εκείνη τη σπάνια νύχτα που κατάφερα να κοιμηθώ πέντε ώρες συνεχόμενα, είδα ένα όνειρο που έμοιαζε με ολοκληρωμένη ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος. Και το πιο παράξενο; Το θυμόμουν το επόμενο πρωί – λεπτομέρεια προς λεπτομέρεια.
Το διηγήθηκα τότε στη φίλη μου. Δεν την κούρασε καθόλου· αντίθετα της άρεσε. «Πρέπει να το γράψεις αυτό, Κρις», μου είπε. Κι εγώ, χωρίς να έχω γράψει ποτέ τίποτα στη ζωή μου, απάντησα: «Ξέρεις κάτι; Θα το κάνω.»
Την επομένη κιόλας έγραψα το πρώτο κεφάλαιο. Όμως σκέφτηκα, αν είναι να αφιερώσω χρόνο στη συγγραφή, με το υπόβαθρό μου στην Ψυχολογία Εγκληματικής Συμπεριφοράς, θα μπορούσα να φτιάξω κάτι πιο δυνατό ως ψυχολογικό θρίλερ. Έτσι έγραψα κι ένα δεύτερο πρώτο κεφάλαιο – αυτή τη φορά αστυνομικό. Η φίλη μου το βρήκε πολύ πιο συναρπαστικό από το όνειρο. Η απόφαση πάρθηκε εκεί· θα έγραφα θρίλερ.
Δούλευα τότε σε εταιρεία λογισμικού, οπότε έγραφα μόνο βράδια και Σαββατοκύριακα. Δεν είχα υπόθεση στο μυαλό μου· κάθε κεφάλαιο γεννούσε το επόμενο. Δέκα μήνες αργότερα, είχα ολοκληρώσει το Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού.
Τα βιβλία σου είναι γνωστά για την ατμόσφαιρα και το σασπένς. Ποιο είναι το «μυστικό κόλπο» σου για να κρατάς τον αναγνώστη ξάγρυπνο;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάποιο μυστικό. Απλώς γράφω την ιστορία που έχω στο μυαλό μου. Αυτό μόνο. Μάλλον είμαι πολύ τυχερός που οι αναγνώστες απολαμβάνουν την… τρέλα που βγαίνει από εκεί μέσα, και γι’ αυτό τους είμαι πραγματικά ευγνώμων.
Όταν ξεκινάς να γράφεις μια καινούργια ιστορία, τι σε ενθουσιάζει περισσότερο; Ο… κακός, η υπόθεση ή το παιχνίδι μυαλού ανάμεσα στον δολοφόνο και τον Χάντερ;
Πρέπει να πω… όλα. Όλη η διαδικασία, ακόμα και η έρευνα. Μου αρέσει κάθε κομμάτι του, να στήνω μια καινούρια ιστορία. Να δημιουργώ νέους χαρακτήρες, να πλάθω τον καινούριο κακό, να σκέφτομαι τις ανατροπές που θα βάλω… μέχρι και το φινάλε. Με έναν τρόπο θα έλεγα πως είμαι εθισμένος σε όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία.
"Είμαι πολύ τυχερός που οι αναγνώστες απολαμβάνουν την… τρέλα που βγαίνει από το μυαλό μου."
Έχεις σπουδάσει ψυχολογία και έχεις δουλέψει ως εγκληματολόγος. Πόσο έχουν επηρεάσει αυτές οι εμπειρίες τον τρόπο που γράφεις;
Θα έλεγα πως οι εμπειρίες μου με έχουν επηρεάσει στο 100%. Κάθε ιστορία που έχω γράψει αντλεί κάτι από εκείνη την περίοδο της ζωής μου – κάτι που είδα ή έζησα, ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, υποθέσεις που δούλεψα ή μελέτησα… Προσπαθώ πάντα οι ιστορίες μου να μένουν όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματικότητα.
Ποιο από τα βιβλία σου, σου φάνηκε το πιο δύσκολο να γράψεις και, με δεδομένο ότι οι αναγνώστες σου περιμένουν πάντα το κάτι παραπάνω, πόσο σε αγχώνει αυτή η πίεση;
Για μένα, το πιο δύσκολο βιβλίο που έχω γράψει ήταν χωρίς αμφιβολία το Φόβος – το δωδέκατο στη σειρά με τον Χάντερ. Ο λόγος είναι πως το έγραψα μετά τον χαμό της συντρόφου μου, όταν βρισκόμουν σε έναν πολύ σκοτεινό ψυχολογικό κόσμο. Υπάρχει πολύ δικό μου σκοτάδι και πολύς δικός μου πόνος μέσα σε εκείνο το βιβλίο. Γράφτηκε επίσης την περίοδο του lockdown του Covid19, που ήταν δύσκολη για όλους, καθώς η απομόνωση και η μοναξιά γεννούν κατάθλιψη – κι αυτό επιβάρυνε ακόμα περισσότερο τη ζοφερή του ατμόσφαιρα. Επιπλέον, το βιβλίο αγγίζει θέματα που για μένα είναι πολύ προσωπικά.
Δεν έχω νιώσει ποτέ πίεση από τους αναγνώστες ή από τις προσδοκίες τους. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που προσεγγίζω τη συγγραφή. Απλώς γράφω την ιστορία που υπάρχει στο μυαλό μου. Δεν ανησυχώ για το τι περιμένουν ή αν το βιβλίο συγκρίνεται με προηγούμενα έργα μου. Κάνω το καλύτερο που μπορώ με την ιστορία που έχω και εύχομαι να τους αρέσει.
Αν έπρεπε να διαλέξεις μία πραγματική υπόθεση που σε σημάδεψε και θα ήθελες να την ξαναδείς μέσα από τη λογοτεχνία, ποια θα ήταν; Και έχεις μήπως ήδη αφήσει κάποιο τέτοιο στοιχείο σε κάποιο από τα βιβλία σου;Κάθε υπόθεση στην οποία δούλεψα άφησε πάνω μου το σημάδι της. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, πάντα μένει ένα αποτύπωμα, γιατί κάποιος έχει χάσει τη ζωή του και οι άνθρωποι που μένουν πίσω –η οικογένεια, οι αγαπημένοι του– πρέπει να ζήσουν με τις συνέπειες αυτού του χαμού. Και πίστεψέ με, είναι μια βαθιά τραυματική εμπειρία.
Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω σε καμία από τις υποθέσεις που έχω δουλέψει. Ίσως αυτό να ακούγεται λίγο εγωιστικό, αλλά ήταν όλες τραυματικές. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα τότε.
Όπως είπα και στην απάντησή μου στην τέταρτη ερώτηση, όλες οι ιστορίες μου αντλούν υλικό από εμπειρίες του παρελθόντος. Οπότε ναι, υπάρχουν στοιχεία αληθινών εγκλημάτων σε όλα μου τα βιβλία.
Αν δεν έγραφες αστυνομικά θρίλερ, με τι άλλο είδος θα ήθελες να ασχοληθείς;
Λοιπόν, φαντάζομαι πως η απάντηση θα δοθεί με το επόμενο βιβλίο μου – το πρώτο μου αυτόνομο μυθιστόρημα, που θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο του 2026 στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν είναι βιβλίο με τον Χάντερ. Δεν είναι καν αστυνομικό. Είναι ένα θρίλερ εκδίκησης, με μια πολύ σκοτεινή και διεστραμμένη ιστορία αγάπης στο κέντρο του.
Ουάου! Αυτό κι αν είναι νέο! Ανυπομονώ να έρθει στα χέρια μας λοιπόν! Και για το μέλλον; Τι μας ετοιμάζεις; Μπορείς να μας δώσεις μια μικρή «γεύση»;
Αφού το αυτόνομο μυθιστόρημα που ανέφερα πιο πριν έχει ολοκληρωθεί, έχω ήδη ξεκινήσει να δουλεύω πάνω στο καινούργιο βιβλίο με τον Ρόμπερτ Χάντερ – που θα κυκλοφορήσει το 2027.
Έχεις έρθει στην Ελλάδα. Πώς σου φάνηκε η εμπειρία και τι σε εντυπωσίασε περισσότερο από το ελληνικό κοινό;
Ναι, έχω έρθει στην Ελλάδα και ήταν μια φανταστική εμπειρία. Ο εκδοτικός μου οίκος ήταν υπέροχος· με πήγαν σε τόσα απίστευτα μέρη. Τα λάτρεψα όλα. Πανέμορφες τοποθεσίες, απίστευτο φαγητό, και οι αναγνώστες ήταν πραγματικά καταπληκτικοί. Τόσο ζεστοί, τόσο ευγενικοί, απλώς απίστευτοι… Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι έκανε αφόρητη ζέστη!
Ειλικρινά ελπίζω να ξαναπροσκληθώ, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να επιστρέψω.
"Κάθε υπόθεση στην οποία δούλεψα άφησε πάνω μου το σημάδι της. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, πάντα μένει ένα αποτύπωμα, γιατί κάποιος έχει χάσει τη ζωή του και οι άνθρωποι που μένουν πίσω πρέπει να ζήσουν με τις συνέπειες αυτού του χαμού. Και πίστεψέ με, είναι μια βαθιά τραυματική εμπειρία."
Κι εμείς το ευχόμαστε ολόψυχα! Αν ο Ρόμπερτ Χάντερ έπαιρνε άδεια για διακοπές, τον φαντάζεσαι ποτέ σε κάποιο ελληνικό νησί; Και τι περιπέτεια θα μπορούσε να τον περιμένει εκεί;
Ναι, φυσικά, μπορώ να φανταστώ τον Χάντερ να κάνει διακοπές σε ένα ελληνικό νησί. Είμαι σίγουρος ότι θα του άρεσε πάρα πολύ.
Όσο για περιπέτειες; Μάλλον καμία. Το μόνο που θα ήθελε θα ήταν να κάθεται στην παραλία, να πίνει κοκτέιλ, να δοκιμάζει τα εθνικά πιάτα, το απίστευτο φαγητό, λίγο από το εξαιρετικό ελληνικό κρασί… και τέλος. Καμία περιπέτεια, μόνο ήλιος, άμμος, θάλασσα και ύπνος.
Κρις, σε ευχαριστούμε και πάλι που μοιράστηκες μαζί μας τον χρόνο και τις σκέψεις σου. Ήταν πραγματικά χαρά μας. Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε κάθε επόμενο βήμα σου ‒ και ελπίζουμε πραγματικά να σε ξαναδούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Η χαρά ήταν δική μου και πραγματικά το ελπίζω κι εγώ.
Ανακαλύψτε τα βιβλία του Κρις εδώ.
Η απάντηση του Κρις Κάρτερ στην πρώτη ερώτηση:
Very long story.
Never in my life had I planned on writing a book. Never in my life had I though about a career in writing. As a kid, I didn’t really have a creative mind. In fact, I read very little as a kid. Unlike most authors I know, I never spent any time thinking up stories or developing characters in my head that I would one day want to write about. My submersion into writing books came out of a dream I had back in 2007.
I’ve been an insomniac for many years. I don’t have a problem falling asleep. My problem is staying asleep. I usually fall asleep quite quickly and I will stay that way for an hour, maybe two if I’m lucky, before waking up for the first time during the night. From then on it’s stop and start traffic all the way to the morning – sleep for three quarters of an hour, wake up for ten minutes… sleep for an hour, wake up for several more minutes… and so on. It’s quite a torturous process, believe me. There are very rare occasions when I manage to stay asleep for maybe four to five hours straight, and it was during one of those rare, uninterrupted, sleepful nights that I had this quite bizarre dream. The reason I call it bizarre is because that dream played out in my head like a plausible story – with a beginning, a middle and an end. My dreams are usually just a mess of crazy images that make absolutely no sense whatsoever, but for some reason, on that night, I dreamt a full story. Now, when considering that I am a crime thriller writer, here comes odd part number one – the story I dreamt about that night was not a crime thriller story, very far from it, actually. Odd part number two – in the morning, I could recall all of it… the entire dream – something that rarely happens to me. Usually, all I can remember is that I had another crazy dream. That’s it. Nothing else.
The fact that in the morning I could recall my dream in its entirety, kind of made me wonder, so as nothing more than just “conversation” topic, I mentioned it to my girlfriend at the time. She asked me to tell her the story in my dream, which I did. It took me about ten minutes to run her through the whole dream, and maybe I should call this – “odd part number three” – but the story didn’t bore her, on the contrary, she liked it. Now I’m not sure if she was joking or not, but she looked at me and said – ‘You know what, Chris? You should write that story down. It’s really good, especially the twist at the end.’
Odd part number four – my reply to her was – ‘You know what? I think I will.’ This coming from someone who had zero experience in writing. I mean, I had never even written a short story in my life.
The next morning, against all odds, I stayed true to my word. I sat down at my computer and I wrote the first chapter to this bizarre story I had dreamt about the night before. Once I got to the end of that first chapter, I thought to myself – ‘This is kind of crazy. Never in my life had I contemplated the idea of writing a book, or even a short story, for that matter, but If I’m going to put time and effort into doing such a thing, due to my background in Criminal Behavior Psychology, I could probably come up with a much more interesting plot for a psychological thriller than I could for any other genre.’
I had finally started thinking logically.
So, with my brain awake at last, I decided that instead of moving onto chapter two, I would also try to write the first chapter to a crime thriller story, or novel, or whatever it was that I was doing because truthfully, I had no clue. Let me add here that unlike the story in my dream, I had no plot in my head for a crime thriller story – none… nothing… zero. I simply wrote something that I thought could be a good opening chapter for a crime thriller book.
The next day I gave both chapters to my girlfriend and asked her to give me her truthful opinion.
‘I’m not very much into detective stories,’ she said, after reading both chapters. ‘But I must admit that the crime thriller chapter is a lot more exciting than the other one.’
And that was it. A decision was made right there and then. Crime thriller it was to be.
Back then I was in full time employment with a computer software company, so I could only write in the evenings and sometimes – not always – on the weekends. For several months I wrote without a complete plot in my head. The more I wrote, the more ideas I got. One chapter led to the other, which in turn, led to the other and so on. Ten months later, I had finished “The Crucifix Killer”.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο φιλόξενο fractalart.gr.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...