Το πρώτο κιόλας βράδυ ξενύχτησα διαβάζοντας κοντά διακόσιες σελίδες! Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να επικοινωνήσω από τη νύστα ΑΛΛΑ ούτε και να σταματήσω να σκέφτομαι τι στο καλό συνέβη στο όρος Φούτζι μπορούσα!
Παρόλο που ξέρω πάνω κάτω τι να περιμένω απ’ αυτή τη γυναίκα, η Σόνια Σαουλίδου με αιφνιδίασε ξανά. Το Ουδέν Κρυπτόν δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό θρίλερ, είναι ένα παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στη μνήμη, την ενοχή και την σιωπή. Και το παίζει τόσο καλά που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό των χαρακτήρων, παρακολουθώντας τη συνείδησή τους να αλλάζει μορφή σαν άλλος χαμαιλέοντας, κάθε φορά που ξεπετάγεται μια νέα αλήθεια ή ένα ψέμα.
Η ιστορία ξεκινά με μια απλή γνωριμία δύο ζευγαριών στην Ιαπωνία και καταλήγει σε ένα λαβύρινθο εξαφανίσεων και μυστικών που λοξοδρομεί κάθε φορά που νομίζεις πως έπιασες την άκρη της. Η Σόνια έχει αυτό το χάρισμα –το έχουμε δει να συμβαίνει σε όλα τα προηγούμενα βιβλία της– να σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς κινηματογραφική ταινία· οι εικόνες του Τόκιο, το μυστηριώδες όρος Φούτζι, η ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης – όλα είναι εκεί, με ρυθμό, σασπένς και μια λεπτή, σχεδόν υπόγεια μελαγχολία.
Το βιβλίο είναι χτισμένο σπονδυλωτά και θυμίζει παζλ. Μόνο που τα κομμάτια του δεν κουμπώνουν αμέσως – όσο και να δείχνουν ότι ταιριάζουν τέλεια, αλλά σε αφήνουν να χαθείς ανάμεσά τους, να υποψιάζεσαι, να μπλέκεσαι ξανά και ξανά, ψάχνοντας εκείνα τα δύο τα ιδανικά ταιριασμένα. Κάθε φορά που νόμιζα πως είχα καταλάβει τι παίζεται, η Σόνια με κοιτούσε ειρωνικά πίσω από τις σελίδες και έστρεφε το παιχνίδι αλλού.
Κι όταν τελικά ήρθε η αποκάλυψη, με βρήκε να ψιθυρίζω αυτό το «ούτε καν!» που λέμε όταν πέφτουμε ολωσδιόλου έξω.
Η γραφή της είναι καθαρή, ακριβής, με ρυθμό. Δεν επιδεικνύεται, δεν φωνασκεί. Ξέρει πότε να σωπάσει για να μιλήσει η ένταση από μόνη της. Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, γεμάτοι αντιφάσεις· κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει, κι αυτή η ρευστότητα κάνει το μυθιστόρημα απρόβλεπτο έως την τελευταία λέξη.
Αυτό όμως που με κέρδισε περισσότερο είναι το υπόστρωμα της ιστορίας – το κομμάτι εκείνο που σε κάνει να σκεφτείς τι κουβαλά ο καθένας μέσα του και πόσο βαθιά μπορεί να θάψει την ενοχή. Γιατί, όπως προειδοποιεί κι ο τίτλος, Ουδέν Κρυπτόν! Κανένα μυστικό και καμιά ενοχή δεν μένουν θαμμένα για πάντα· αντίθετα συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο μέχρι που γίνονται βουνό. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που το βουνό σε φωνάζει πίσω.
Το διάβασα απνευστί και το έκλεισα με ένα μείγμα θαυμασμού και απορίας – τι με βρήκε μόλις; Και μετά, έμεινα για λίγη ώρα να κοιτάζω το εξώφυλλο. Γιατί ναι, είναι από εκείνα τα βιβλία που μόλις τα τελειώνεις δεν σ’ αφήνουν να τα αποχαιρετήσεις. Είναι σκοτεινό χωρίς να γίνεται βαρύ, έντονο χωρίς να κραυγάζει και βαθιά ανθρώπινο χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.
Αν αγαπάτε τα ψυχολογικά θρίλερ που δεν σας χαρίζονται, αυτό το βιβλίο θα σας καταπιεί – ευγενικά, υποδόρια, με το χαμόγελο μιας συγγραφέως που ξέρει πως έχει ήδη κερδίσει.
Να το διαβάσετε. Χθες! Εδώ θα το βρείτε.
*Photo by Jackyenjoyphotography
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...