Book Review: ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, του ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΜΙΛΛΕΡΙ, από εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ένα από τα βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι ήταν το μυθιστόρημα του Αντρέα Καμιλλέρι, «Το σχήμα του νερού». Χρόνια αδιάβαστο, περίμενε υπομονετικά στο κομοδίνο μέχρι που έφτασε επιτέλους η ώρα του. «Το σχήμα του νερού» είναι μια αριστοτεχνική αστυνομική ιστορία που ξεπερνά τα όρια του είδους της. Ο συγγραφέας, μέσα από την πένα του, δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο ζωντανούς χαρακτήρες, πλούσια ατμόσφαιρα και μια πλοκή που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Από τα πλέον θετικά στοιχεία του βιβλίου ο αξιαγάπητος χαρακτήρας του επιθεωρητή Μονταλμπάνο. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και καλοδουλεμένους χαρακτήρες της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι ένας άνθρωπος με αδυναμίες και πάθη, αλλά ταυτόχρονα διαθέτει μια βαθιά αίσθηση δικαιοσύνης και μια αφοσίωση στην αποστολή του. Ο Καμιλλέρι καταφέρνει να τον παρουσιάσει με έναν τρόπο που τον κάνει να φαίνεται τόσο πραγματικός, ώστε ο αναγνώστης να νιώθει ότι τον γνωρίζει προσωπικά.

Γενικά κανένας χαρακτήρας στο βιβλίο δεν είναι μονοδιάστατος. Οι ύποπτοι, ακόμα και οι φαινομενικά πιο απεχθείς, παρουσιάζονται με μια ανθρώπινη πλευρά, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για τα κίνητρά τους και τις επιλογές τους.

Το βιβλίο δεν περιορίζεται στην επίλυση του εγκλήματος, αλλά εμβαθύνει και στα κοινωνικά προβλήματα της Σικελίας, όπως η διαφθορά, η μαφία, η ανισότητα και η φτώχεια. Ο Καμιλλέρι καταφέρνει να τα παρουσιάσει με έναν τρόπο που προβληματίζει τον αναγνώστη και τον και τον προκαλεί να σκεφτεί για τις βαθύτερες αιτίες αυτών των προβλημάτων και τις επιπτώσεις τους στην κοινωνία.

Και μιλώντας για τη Σικελία να πω ότι η πόλη με την πλούσια ιστορία της, τις αντιθέσεις της και την ιδιαίτερη κουλτούρα της, αποτελεί έναν ακόμα πρωταγωνιστή του βιβλίου. Ο Καμιλλέρι την περιγράφει με έναν τρόπο που την κάνει να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, μεταφέροντάς τον σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα, αρώματα και ήχους.

Ο Καμιλλέρι δε χρησιμοποιεί απλώς λέξεις για να αφηγηθεί την ιστορία του, αλλά δημιουργεί ένα λογοτεχνικό πίνακα με την πένα του. Οι περιγραφές του είναι τόσο ζωντανές που ο αναγνώστης μπορεί σχεδόν να αισθανθεί τον καυτό ήλιο της Σικελίας, να γευτεί τα τοπικά εδέσματα και να ακούσει τους ήχους της πόλης. Η γλώσσα του είναι πλούσια και ποιητική, προσδίδοντας μια ιδιαίτερη ομορφιά στην αφήγηση.

Η πλοκή του βιβλίου είναι καλοδουλεμένη και γεμάτη ανατροπές. Ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το τέλος, αποκαλύπτοντας σταδιακά τα μυστικά της υπόθεσης και οδηγώντας τον σε ένα συναρπαστικό φινάλε. Από την άλλη σκέφτομαι πως για κάποιον αναγνώστη που δεν έχει εντρυφήσει στο έργο του Καμιλλέρι, σε κάποια σημεία η πλοκή μπορεί να γίνει αρκετά πολύπλοκη, με πολλούς χαρακτήρες και υποπλοκές. Αυτό μπορεί να τον δυσκολέψει λίγο να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ιστορίας. 

Δε θα μπορούσα φυσικά να μην σχολιάσω την αμφισημία του τίτλου «Το σχήμα του νερού». Εννοείται φυσικά πως είναι συμβολικός και αφήνει χώρο για πολλαπλές ερμηνείες. Το νερό μπορεί να αναφέρεται στην ρευστότητα της αλήθειας, στην προσαρμοστικότητα των χαρακτήρων ή στην αέναη ροή της ζωής. Αυτή η αμφισημία προσθέτει ένα ακόμα επίπεδο βάθους στην ιστορία.

«Το Σχήμα του Νερού»  είναι ένα μυθιστόρημα που προσφέρει μια ολοκληρωμένη αναγνωστική εμπειρία. Είναι ένα ταξίδι που συνδυάζει την αγωνία ενός αστυνομικού θρίλερ με την ομορφιά της λογοτεχνίας και το βάθος της κοινωνικής κριτικής. Είναι ένα βιβλίο που θα σας κάνει να σκεφτείτε, να νιώσετε και να αναρωτηθείτε για τον κόσμο γύρω σας. 

Βρείτε το εδώ και διαβάστε το!