(Της Γιώτας Βασιλείου)
Ξεκινώντας να γράφω για το βιβλίο Η Σονάτα της Άνοιξης της Ελένης Σίντου, διαπίστωσα ότι θέλω να
πάω λίγο πιο πίσω όσον αφορά τη συγγραφέα. Η Ελένη κατάγεται από τα
Ιωάννινα και αυτό φαίνεται να έχει αντίκτυπο στη γραφή της, όχι τόσο ως τόπος
αλλά περισσότερο ως ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι όποιος έχει ζήσει την πόλη, έστω και
περιστασιακά, μπορεί να την αναγνωρίσει στις σελίδες των βιβλίων της.
Πέραν αυτού, ως συγγραφέας δεν φοβάται να πειραματιστεί
και να δοκιμαστεί σε νέα μονοπάτια. Ένα από τα πρώτα της μυθιστορήματα, ίσως
και το πρώτο –ομολογώ πως δεν το έχω διαβάσει– ήταν το Αρλίν, τα δαιμόνια
της φύσης, που εντάσσεται στο fantasy. Στη συνέχεια πέρασε στο spy
fiction/πολιτικό θρίλερ με τα βιβλία Αδαμάντινα Τείχη και ΑδαμάντιναΤείχη, Φιανκέτο για να καταλήξει σήμερα στη Σονάτα της Άνοιξης,
ένα procedural crime fiction μυθιστόρημα, με έμφαση στο μυστηριώδες, στο
ψυχολογικό βάθος αλλά και στην πόλη των Ιωαννίνων ως σκηνικό δράσης.
Μέσα από τις σελίδες της Σονάτας, η συγγραφέας
καταφέρνει να συνδυάσει τη γοητεία του αστυνομικού μυθιστορήματος με μια έντονη
καταβύθιση στον ψυχισμό των χαρακτήρων, αλλά και στην τοπιογραφία της πόλης. Ο
αναγνώστης παρασύρεται σχεδόν αβίαστα στο κυνήγι της αλήθειας μαζί με την
πρωταγωνίστρια, την αστυνόμο Μιχαέλα Θεοδότου, που αντιμετωπίζει τόσο
εξωτερικούς εχθρούς όσο και τους δικούς της εσωτερικούς δαίμονες.
Η δύναμη του βιβλίου βρίσκεται κυρίως στην υποβλητική
ατμόσφαιρα και στις ζωντανές περιγραφές: οι δρόμοι, η ομίχλη, τα πλακόστρωτα
σοκάκια, τα όρια ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν – όλα αυτά συνθέτουν ένα
σκηνικό που δεν είναι απλώς φόντο, αλλά ζωντανό κομμάτι της ιστορίας. Οι
χαρακτήρες –ιδίως η Μιχαέλα– αποκτούν υπόσταση και βάθος· η απομόνωσή της, το
στίγμα που κουβαλάει από το παρελθόν της, η προσπάθεια να μην μπλέξει τα
προσωπικά με τα επαγγελματικά της – όλα αυτά την κάνουν πιο αληθοφανή και
οικεία.
Από πλευράς σκηνοθεσίας, η Σίντου τα καταφέρνει
εξαιρετικά: η πλοκή είναι γεμάτη ανατροπές και στιγμές έντασης που σε κρατούν
σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα.
Αν θα σημείωνα κάτι μικρό –και καθαρά υποκειμενικό– είναι
ότι, παρότι το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία του procedural αστυνομικού
μυθιστορήματος, δεν επιμένει τόσο πολύ στην αυστηρή αστυνομική διαδικασία· κάτι
που προσωπικά μου έλειψε λίγο. Τα στάδια της έρευνας αφήνουν περισσότερο χώρο
στην ατμόσφαιρα και στους χαρακτήρες, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την απόλαυση·
αντιθέτως, κάνει την αφήγηση πιο ζωντανή και ανθρώπινη.
Και εδώ έρχεται το βήμα εμπρός που βλέπω στη Σονάτα.
Είναι ένα έργο που μοιάζει να συγκεφαλαιώνει εμπειρίες από τις προηγούμενες
συγγραφικές της διαδρομές, αλλά σε πιο ώριμη μορφή. Έχει περισσότερη συνάφεια
τόπου και μια αίσθηση… ποιότητας τοπίου, σε σχέση με έργα που απλώνονται
σε πολλούς τόπους. Δίνει μεγαλύτερο βάρος στο ψυχολογικό βάθος και στην
ενσυναίσθηση των χαρακτήρων. Επιχειρεί μια πιο σφιχτή πλοκή με ανατροπές και
αγωνία. Και, παρότι δεν είναι το πιο στεγνό procedural, η επιλογή αυτή
ταιριάζει στο ύφος γραφής που έχει επιλέξει, ένα στυλ που θέλει να ισορροπεί
ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και τη δράση.
Η Σονάτα της Άνοιξης είναι λοιπόν ένα δυνατό
μυθιστόρημα που εναλλάσσει σασπένς, εσωτερική ένταση και πανέμορφα αστικά
σκηνικά. Να το διαβάσετε βεβαίως!
Θα το βρείτε εδώ.
Διαβάστε εδώ, την συνέντευξη που παραχώρησε η Ελένη στην Κατερίνα Τσαμπά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε εδώ το σχόλιό σου...