BOOK REVIEW: Η ΔΙΨΑ, ΤΟΥ JO NESBO, ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Ενάντια στις μαρτυρίες των πολλών, για μένα "Η Δίψα" δεν ήταν από τα καλύτερα του Νέσμπο. Από όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο, το ξεκίνησα με πολύ όρεξη κι αγωνία. Δυστυχώς το  άφησα απογοητευμένη, γύρω στην 200 σελίδα. Δεν μπορούσα να το προχωρήσω με τίποτα. Κανένα μήνα αργότερα, προσπάθησα για δεύτερη φορά αλλά τα ίδια Παντελάκη μου. Φέτος είπα να δοκιμάσω με audio book, μπας και δω μιαν άσπρη μέρα. Ατύχησα κι εκεί. Κάπου στο ίδιο σημείο το  ξανά-μανά-παράτησα. Εν τέλει, κάποια στιγμή αποφάσισα να πιάσω το έντυπο για τρίτη και "φαρμακερή" φορά, μιας και δεν μπορούσα να "χωνέψω" ότι μπορεί ο Νέσμπο να γίνει τόσο βαρετός. Ευτυχώς για μένα, η τρίτη προσπάθεια με το έντυπο, δεν ήταν φαρμακερή αλλά τυχερή, αφού κατάφερα να προσπεράσω τον ύφαλο των 200 περίπου σελίδων. Κατόρθωσα λοιπόν και το τέλειωσα, 2 εβδομάδες αργότερά (καταγραφή αρνητικού ρεκόρ εδώ...) και το πόρισμά μου, ξεκινώντας από τα αρνητικά σημεία, είναι το εξής:

• Πιστεύω ότι ο όγκος του βιβλίου ήταν αχρείαστα μεγάλος. Θα μπορούσε να πει ίσως τα ίδια πράγματα με 100-150 σελίδες λιγότερες.
• Περισσότερα ονόματα παρά ποτέ. Όχι μόνο ανθρώπων αλλά και οδών και πλατειών και περιοχών και χίλια δυο άλλα. Ομολογουμένως, κάθε χαρακτήρας και τόπος που συναντάς στην πορεία της ανάγνωσης, εξυπηρετεί κάποιον σκοπό και πάλι όμως, πολλά ονόματα.
• Άργησε πολύ να μπει στο θέμα, κωλυσιεργώντας δεξιά κι αριστερά, χωρίς λόγο. Το πράγμα άρχισε να έχει νόημα κι ενδιαφέρον από την μέση του βιβλίου και μετά. 
• Ο λόγος για τον οποίο ο Χόλε αναγκάστηκε να εμπλακεί στην έρευνα, προσωπικά μου φάνηκε λίγο ξεκούδουνος. Μιλάμε για τον Χάρι Χόλε κι όχι για έναν ερευνητή της συμφοράς, που μπορεί να τον εκβιάσει ο οποιοσδήποτε.
• Συχνή επανάληψη λέξεων και όρων όπως το Βαμπιριστής, καταχωρίζω κτλ. Ψάχνοντας στο ίντερνετ είδα ότι υπάρχουν κι άλλοι όροι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η μεταφράστρια, "όπως Σύνδρομο του Ρένφιλντ" για τον βαμπιριστή. Επίσης, αντί για την λέξη καταχωρίζω, θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τις λέξεις "καταγράφω" ή ακόμα και "εγγράφω". Αυτό το θέμα δυστυχώς το παρατηρώ συχνά στα βιβλία που διαβάζω. Οι μεταφράσεις και οι επιμέλειες πάσχουν σε χαζά σημεία, όπως αυτό που προανάφερα.

Ξέρω ότι θα "στενοχωρήσω" τους Nesbo Maniacs αυτού του τόπου, αλλά τι να κάνω βρε παιδιά; Έτυχε να μην μου αρέσει τόσο όσο τα περασμένα του. Μπορεί να φταίει κι ο υπερντόρος που έγινε γύρω του, ο οποίος με άφησε με τεράστιες προσδοκίες και τελικά αυτές διαψεύθηκαν. Πάντως μην αγχώνεστε, υπήρξαν και αρκετά πράγματα που μου άρεσαν στο βιβλίο, αλλά από την μέση του και μετά.

Έχουμε και λέμε...

• Πρωτότυπη ιστορία, με πολύ ενδιαφέρον θέμα και αρκετές ανατροπές. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με εκπλήσσει με την επιλογή των θεμάτων του ο Νέσμπο. Δεν είναι ποτέ επίπεδα και άνευρα. Πάντα έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική που τα διαφοροποιεί.
• Κάτι που αρχικά με ξένισε αλλά στην πορεία το βρήκα πολύ γλυκό κι ανθρώπινο, είναι η εικόνα του "ερωτοχτυπημένου Χάρι". Η αλήθεια είναι ότι μετά τα μεθύσια και την κρασοκατάνυξη, να τον "βλέπω" μεθυσμένο από έρωτα μου φάνηκε κάπως αστείο. 
• Συναντάμε ξανά πρόσωπα από προηγούμενες ιστορίες του, πράγμα το οποίο επίσης βρήκα πολύ καλό, γιατί αυτούς τουλάχιστον τους γνωρίζουμε και όταν διαβάζουμε το όνομά τους έρχεται αυτόματα το άτομο στο μυαλό. Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να τους θυμηθούμε. Αντίθετα, τα πρόσωπα που μας συστήνει για πρώτη φορά, χρειάζεται ακόμα και να τα καταγράψει σε χαρτί κανείς για να θυμάται. Είναι κι "εύκολα" τα ονόματά τους, οπότε καταλαβαίνετε...
• Πολλοί, εν δυνάμει ύποπτοι, να έχεις να διαλέγεις. Κι ενώ φαινομενικά (έμφαση στο φαινομενικά παρακαλώ) γνωρίζουμε τον δολοφόνο από την αρχή σχεδόν, στην πορεία μπλέκεται τόσο πολύ το κουβάρι που σκάνε οι αμφιβολίες η μια μετά την άλλη, σαν πυροτεχνήματα. Προσωπικά, έπεσα στην παγίδα του Νέσμπο μια φορά. Στην συνέχεια όμως ξεκαθάρισε κάπως το πράγμα κι εν τέλει κατάλαβα τι ακριβώς παίχτηκε και ποιος είναι ο υπεύθυνος για το μακελειό. Το γεγονός ότι κατάλαβα τον υπαίτιο σύντομα, δεν το συμπεριλαμβάνω στα αρνητικά, γιατί ούτως ή άλλως μου έκανε πολύ μεγάλη έκπληξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα καθόλου. Δεν του το είχα βρε παιδί μου.
• Στο τέλος έχει μια εξαιρετική σκηνή καταδίωξης, σχεδόν κινηματογραφική. Πολύ γρήγορες ταχύτητες κι αρκετή αγωνία, με αποζημίωσαν για το slow motion  της αρχής του βιβλίου.
• Το καλύτερο όμως, μας το αφήνει ο Νέσμπο για την τελευταία παράγραφο του βιβλίου, όπου αφήνει διάπλατα ανοικτό το ενδεχόμενο για συνέχεια της ιστορίας, όπως άλλωστε είχε κάνει και στο "Αστυνομία".

Εν κατακλείδι, όχι, δεν ήταν το καλύτερο του Νέσμπο για μένα, αλλά αν το κρατήσω μακριά από συγκρίσεις, είναι ένα αρκετά δυνατό και σκοτεινό θρίλερ, με αγωνία και ανατροπές, ιδίως προς το τέλος του.

Καλές αναγνώσεις!

Διαβάστε περισσότερα ή αγοράστε το βιβλίο εδώ!