Book Review: ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ, της ΕΙΡΗΝΗΣ ΒΑΡΔΑΚΗ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθιστά ένα βιβλίο πετυχημένο… Το να σε κρατήσει άυπνο να διαβάσεις ακόμα μία σελίδα, ακόμα ένα κεφάλαιο; Το να σε κάνει να κλαις με μαύρο δάκρυ, επειδή συμπάσχεις με τους πρωταγωνιστές; Ή μήπως το να τελειώνει και να νιώθεις τη ψυχή και το μυαλό σου πλημμυρισμένα από αισθήματα και σκέψεις; Να μη μπορείς να πας παρακάτω, να πιάσεις άλλο βιβλίο γιατί αυτό έχει ριζώσει στην καρδιά σου; Υποθέτω ότι όλα αυτά μαζί, αποτελούν τον ορισμό του «καλού βιβλίου». Και η «Τσιχλόφουσκα» της Ειρήνης Βαρδάκη είναι ένα πολύ καλό βιβλίο! Οι 450 περίπου σελίδες του φεύγουν «νεράκι», σε ώρες. Αλλά εν τέλει δε φεύγουν. Μένουν εκεί, μέσα σου, γραπωμένες.

Απόλυτα διαφοροποιημένο από τα προηγούμενα, το νέο πόνημα της Ειρήνης Βαρδάκη έρχεται να αναταράξει τα σχετικά «στάσιμα νερά» του χώρου του ψυχολογικού θρίλερ στη χώρα μας. Σκληρή, ωμή, αδυσώπητή, με γλώσσα ξύλινη και άκαμπτη, η «Τσιχλόφουσκα» είναι ένα έργο που θα ενοχλήσει και θα πονέσει κόσμο. Είναι ένα έργο που θα διχάσει και να το θυμηθείτε αυτό. Ή θα το αγαπήσει κανείς ή όχι. Αδιάφορο όμως, δε θα το πει ποτέ!

Με πρωτοπρόσωπη γραφή, η οποία έχει σχεδόν απολέσει τη λυρικότητα που τη διακατείχε μέχρι τώρα, η συγγραφέας ασχολείται με ένα πολύ καυτό ζήτημα, αυτό του διαδικτυακού εκ-βιασμού. Η ιστορία έχει να κάνει με τρεις γυναίκες, οι οποίες αναζητούν την αναγνωρισιμότητα μέσα από τα social media. Η Φανή και η Έμμα, influencers και οι δύο, η κάθε μια στον τομέα της και η κόρη της Φανής, η Χριστίνα, έφηβη μαθήτρια, που στην πολύ τρυφερή ηλικία των 15 ετών, γνωρίζει το άσχημο πρόσωπο του διαδικτύου. Οι τρεις γυναίκες ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο, που μοιάζει με μια μεγάλη, ροζ, ζαχαρένια τσιχλόφουσκα. Κι όταν αυτή σκάει ξαφνικά κι απροειδοποίητα, έρχονται αντιμέτωπες με τον πραγματικό κόσμο, που βρίσκεται πίσω από τα ροζ λαστιχένια τοιχώματα και πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν η κάθε μία, το προσωπικό της «κακό λύκο».

Και σε αυτό της το βιβλίο, η συγγραφέας μας προσφέρει μια ρεαλιστική ιστορία, η οποία έχει στοιχεία από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Μας μιλάει για πράγματα απτά, τα οποία ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις και μας γνωρίζει τις ηρωίδες της, που θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Με λόγια που μαστιγώνουν, μας διηγείται την ιστορία των τριών γυναικών και μας κάνει να δούμε τη σκοτεινιά, πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Η στεγνή αλήθεια είναι ότι, σε αυτό τη το βιβλίο η Βαρδάκη δε χαρίζεται στους αναγνώστες της. Μας «γρονθοκοπεί» αμείλικτα, με σκηνές που σοκάρουν. Προσωπικά, ένα 24ωρο μετά κι ακόμα να συνέλθω από το σοκ που βίωσα, διαβάζοντάς το. Δεν ήταν εύκολο να το ολοκληρώσω, το παραδέχομαι. Με πόνεσε πάρα πολύ, ιδίως σε κάποιες συγκεκριμένες σκηνές, πιάστηκε η αναπνοή μου κι η καρδιά μου έχασε το ρυθμό της. Ωστόσο, τώρα που αυτό τελείωσε, ξέρω ότι δε θα μπορούσα να μη το διαβάσω. Ακόμα και τώρα που ξέρω το πόσο σκληρό είναι, ευχαρίστως το ξαναδιάβαζα. Γιατί είναι αληθινό κι ειλικρινές και γιατί είναι ανθρώπινο. Και ξέρω επίσης, ότι πλέον μπορώ να περιμένω τα πάντα, από αυτό το ξανθό κορίτσι με τη «χρυσή» πένα! Είναι πηγαίο ταλέντο και το αποδεικνύει περίτρανα κάθε φορά. Προσωπικά, σαν Ελληνίδα, σαν αναγνώστρια αλλά και σα γυναίκα, δε μπορώ παρά μόνο να αισθάνομαι περήφανη κι ευτυχισμένη που τη γνώρισα! Ειρήνη συνέχισε έτσι να μας συγκλονίζεις!

Όσοι από τους αναγνώστες είστε γονείς, θεωρώ ότι θα σας αγγίξει περισσότερο. Θα σας βάλει και σε σκέψεις σχετικά με τη σχέση γονέα-παιδιού, την ενδοοικογενειακή  βία, το bulling στα σχολεία αλλά κυρίως, θα τσιγκλήσει τις χορδές του πιο ενδόμυχου φόβου σας, για τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά σε καθημερινή βάση, διαδικτυακούς και όχι μόνο. Και ξέρω ότι θα θελήσετε να πάρετε σφιχτά στην αγκαλιά σας τα παιδιά σας, ακόμα κι αυτά έχουν πάψει από καιρό να είναι παιδιά και να τους πείτε «Σ’αγαπώ, να προσέχεις. Όταν δε θα είμαι εγώ εκεί, να προσέχεις διπλά». Τα γράφω αυτά και νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και τα μάτια μου υγραίνονται επικίνδυνα κι ας μη μου έδωσε παιδιά ο Θεός. Μου έδωσε όμως ζωάκια, που τα έχω σαν παιδιά μου. Κι όσοι το διαβάσατε ή πρόκειται να το διαβάσετε, θα καταλάβετε τι εννοώ.  

Κλείνοντας, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα σε σχέση με το βιβλίο, το οποίο κλωθογυρνάει στο μυαλό μου από χθές, που διάβασα την τελευταία αράδα του βιβλίου: Και τελικά, τι είναι προτιμότερο, μία ζωή γεμάτη πόνο και βάσανα ή ένας λυτρωτικός θάνατος; 

Υγιαίνετε.