BOOK REVIEW: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ του ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ από ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

(Της  Κατερίνας Τσαμπά ) Είναι κάποια βιβλία μπροστά στα οποία σκύβω το κεφάλι και νιώθω τόσο μικρή όταν ειδικά καλούμαι να γράψω δυο λόγια για αυτά. Ένα τέτοιο είναι και το βιβλίο της ανησυχίας του Πεσσόα. Αν δεν επέμενε τόσο η Γιώτα (Βασιλείου) για να το διαβάσω, ίσως να μην το τολμούσα ποτέ. Την ευχαριστώ γιατί η αναγνωστική μου εμπειρία μαζί του ήταν εκπληκτική. Το ταξίδι, που λέμε καμιά φορά, υπέροχο. Τι να πρωτογράψω σκέφτομαι κι αυτό που υπερτερεί στο μυαλό μου είναι ότι το βιβλίο αυτό μοιάζει σαν απολογισμός της καθημερινότητας και καταγραφή συναισθημάτων, ώστε να τα διαβάσει κάποιος κάποτε. Σαν να θέλει να αφήσει μια παρακαταθήκη για τη ζωή, την τέχνη, τον θάνατο και τόσα άλλα. Μοιάζει να θέλει να δηλώσει τη θέση του. Λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο ότι δεν εγκατέλειψε εντελώς τον Θεό αλλά ούτε και δέχτηκε ποτέ την ανθρωπότητα. Ότι η πραγματικότητα που μας δόθηκε δεν είναι άλλη από τις αισθήσεις μας κι αυτές εξερευνούμε. Θεωρεί τη ζωή ως “πανδοχείο” και σε αυτό περιμ...

Audio Book Review: FLATIRON, του ΝΙΚΟΥ ΓΚΙΚΑ


(Της Γιώτας Βασιλείου)

Με τον όρο “flatiron” περιγράφεται η ψυχολογική κατάσταση ασθενών που παλεύουν με το άγχος,  τις κρίσεις πανικού, την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD), την κατάθλιψη, το τραύμα ή έχουν δυσκολίες στη μετάβαση στα διάφορα στάδια της ζωής τους, στις διαπροσωπικές σχέσεις κτλ.* Εκτός αυτού, “flatiron” ονόμαζαν παλιά το σίδερο σιδερώματος, ξέρετε, αυτό που έπαιρνε τα κάρβουνα μέσα. Το “Flatiron” όμως του Νίκου Γκίκα, είναι ένα θεατρικό audiobook, που ως ιστορία, χαρακτηρίζεται εν μέρει, από  κομμάτια και των δύο προαναφερόμενων ορισμών. Η μαγνητοφώνηση έχει γίνει με τη βοήθεια ειδικού προγράμματος (speech synthesizer), όπου ο κάθε ήρωας έχει τη δική του φωνή. 

Πρόκειται για μια whodunnit ιστορία, διάρκειας κάτι λιγότερο από δυο ώρες, με υπόβαθρο κι επιρροές Agatha, από την οποία πρέπει να σας πω, λείπει ο μπάτλερ!!! Στη θέση του όμως υπάρχει ένας ψυχίατρος και γύρω του περιστρέφονται έξι, φαινομενικά αθώοι αλλά εν δυνάμει ύποπτοι. Η ιστορία επί τροχάδιν έχει ως εξής: Παραμονές Δεκαπενταύγουστου, σε μια άδεια Αθήνα, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες βρίσκονται από λάθος (;) να περιμένουν την ίδια ακριβώς ώρα, στην αίθουσα αναμονής ενός ψυχιάτρου, με το γιατρό να είναι άφαντος και να μην έχει αφήσει καν, μήνυμα. Ξαφνικά διαπιστώνουν ότι όχι μόνο δε βρίσκονται κατά λάθος εκεί αλλά επιπλέον, κάποιος τους έχεις κλειδώσει μέσα στο χώρο. Σε μια στιγμή λαμβάνουν ένα τηλεφώνημα, από το οποίο ενημερώνονται ότι ένας από αυτούς, αυτό το βράδυ θα πεθάνει. Πανικόβλητοι, θυμίζουν άγρια ζώα που μόλις τα εγκλώβισαν σε κλουβί. Κάθε προσπάθεια επικοινωνίας με τον έξω κόσμο πέφτει στο κενό. Τι συμβαίνει; Γιατί τους κάλεσε όλους μαζί, την ίδια ώρα ο γιατρός; Που βρίσκεται ο ίδιος τώρα; Τι σχέση έχουν οι έξι μεταξύ τους; ΤΙ-ΣΧΕΣΗ-ΕΧΟΥΝ-ΟΙ-ΕΞΙ-ΜΕΤΑΞΥ-ΤΟΥΣ; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ; ΓΙΑΤΙ;

Η ιστορία που πραγματεύεται ο Γκίκας, δεν είναι κάτι που δεν το έχουμε συναντήσει ξανά, ούτε και το concept του κλειστού δωματίου προκαλεί κάποια έκπληξη. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται ο συγγραφέας την πλοκή και τους χαρακτήρες τους. Έχει μια καλογραμμένη ιστορία, μεστούς κι αληθοφανείς διαλόγους, αξιόλογα plot twists. Επιπλέον, οι ενδιάμεσες παύσεις, συνοδευόμενες από τα ανάλογα cliffhangers ανάμεσα στις «πράξεις» του έργου και η επιλογή των μουσικών φόντων,  ήταν στο σύνολο τους πολύ ενδιαφέροντα. Αν τη θέση του ρομπότ έπαιρναν αληθινοί ηθοποιοί, πιστεύω θα το απογείωναν. Ξέρω ότι φαντάζει ξένο και κουραστικό το ν’ ακούς ένα ρομπότ να μιλάει, με αυτή τη ψυχρή μεταλλική φωνή του, η αλήθεια όμως είναι ότι προσωπικά, από ένα σημείο και μετά, απορροφήθηκα τόσο πολύ από την ιστορία που έπαψα να το προσέχω. 

Ολοκληρώνοντας το σχολιασμό μου θέλω να πω ότι βρήκα πανέξυπνο τον τίτλο που επέλεξε ο Νίκος και ευρηματική την σύνδεσή του με την ιστορία (ή το αντίθετο). Θεωρώ ότι το “Flatiron” είναι ένα έργο που με λίγη ακόμη δουλειά και το σωστό casting, θα μπορούσε να γίνει μια εξαιρετική και πολύ ατμοσφαιρική, θεατρική παράταση. Θα ήμουν η πρώτη που θα έτρεχε! 

* Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί για τη συγκεκριμένη λέξη. Μέχρι και περιοχή στη Νέα Υόρκη υπάρχει καθώς και στάση στο σεξ (!!!). Ωστόσο, θεωρώ ότι ο ορισμός της ψυχιατρικής είναι αυτός που ταιριάζει γάντι στο πόνημα του Νίκου. Σημειώστε ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα της έρευνας που πραγματοποίησα προσωπικά στο διαδίκτυο, οπότε συγχωρήστε τα όποια λάθη ή ανακρίβειες υπάρχουν. Ήθελα μόνο να σας βοηθήσω να κατανοήσετε τον τίτλο του έργου σε σχέση με το περιεχόμενό του.

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το audiobook εδώ.


Σχόλια