BOOK REVIEW: ΟΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, της EVA GARCIA SAENZ DE URTURI , από Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Πολλές φορές, διαβάζοντας βιβλία του ίδιου συγγραφέα, οι περισσότεροι από εμάς, μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δυο βιβλία από την ίδια σειρά. Όσο και να προσπάθησα λοιπόν να αποστασιοποιηθώ, δεν τα κατάφερα. Νοιώθω ότι σε αυτή τη δεύτερη προσπάθειά της, η Eva García Sáenz de Urturi δε μου έδωσε αυτά που διακαώς περίμενα.

Θα ξεκινήσω από τα πολύ θετικά του βιβλίου, τα οποία δεν είναι άλλα από την υπέροχη κι επιβλητική ατμόσφαιρα, τις μαγευτικές περιγραφές των ιερών τοποθεσιών και τις λεπτομέρειες της Κέλτικης μυθολογίας και των εθίμων που η συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας. Πέρασα πολλές ώρες στο διαδίκτυο αναζητώντας τους τόπους, τις γιορτές και τα λατρευτικά έθιμα που μας περιγράφει. Πραγματικά θεωρώ ότι έχει κάνει έξοχη δουλειά σε αυτό το κομμάτι.

Με τα μικρά του κεφάλαια, τα οποία μας ταξιδεύουν πίσω-μπρος στο χρόνο, «Οι τελετουργίες του νερού» διαβάζονται πάρα πολύ γρήγορα και ξεκούραστα. Η πλοκή είναι καλοστημένη κι εξελίσσεται ομαλά, ακριβώς όπως και στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, με αρκετές ανατροπές στο ενδιάμεσο. Ως εκ τούτου, για έναν αναγνώστη ο οποίος θα γνωρίσει τη συγγραφέα με αυτό της το βιβλίο, θα ενθουσιαστεί πιστεύω.

Θεωρώ πως  αν δεν είχα διαβάσει το πρώτο μέρος, το πιθανότερο είναι ότι θα μου άρεσε πολύ. Τώρα όμως, το βρήκα άνευρο και χλιαρό, τουλάχιστον μέχρι τη σελίδα 400, οπότε άρχισε να έχει ενδιαφέρον. Με κούρασε πολύ με τις συχνές αναφορές στην αφασία του Ουνάι και με τις διακυμάνσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις των ηρώων. Άσε που μου προέκυψε το εύλογο, πιστεύω ερώτημα: Μα καλά, όλα σε αυτόν τον άνθρωπο συμβαίνουν; 

Μιλώντας μας για το παρελθόν του Κράκεν και των φίλων του, από όταν ήταν στη μεταεφηβική ηλικία, διαπίστωσα ότι δεν έχουν αλλάξει ή εξελιχθεί, στην πορεία της ζωής τους, πράγμα το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει σε όλους μας. Μεγαλώνοντας αλλάζουμε, άλλοι προς το καλύτερο άλλοι προς το χειρότερο. Σε αντίθεση, οι δευτερεύοντες ήρωες της de Urturi μεγαλώνοντας έγιναν χάρτινοι. Επίπεδοι και χωρίς πλαστικότητα.

Τέλος, κάτι που με μπέρδεψε ήταν το πώς αποδίδεται ο χρόνος. Παρόλο που κάθε κεφάλαιο ξεκινά με μια ημερομηνία, κάπου δεν υπάρχει συνοχή ή λογική.  Είναι κάπως σουρεαλιστικό όλο αυτό. Για παράδειγμα, μιλάει για κάτι που συνέβη μόλις μερικούς μήνες πριν αλλά  το περιγράφει σα να συνέβη χρόνια πίσω. Προσωπικά κάποια στιγμή ένοιωσα να ζαλίζομαι στην προσπάθεια να συνδέσω χρονικά τα γεγονότα.

Κλείνοντας θα πω ότι αν και δεν ήταν αυτό που περίμενα, τουλάχιστον δε μου στέρησε την επιθυμία να διαβάσω και το τρίτο μέρος. Θα το περιμένω αλλά όχι με την αγωνία που περίμενα αυτό. 

Μπορείτε να δείτε την άποψή μου για τη "Σιωπή της Λευκής Πόλης" εδώ.

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.