Book Review: ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ, του GUILLERMO ARRIAGA, από εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Πολλοί από εμάς το γνωρίζουμε ως το βραβευμένο σκηνοθέτη και σεναριογράφο ταινιών όπως «Οι τρείς ταφές του Μελκιάδες Εστράδα (καλύτερο σενάριο, φεστιβάλ Καννών/2005), τα «21 Γραμμάρια» (Χρυσή Σφαίρα, φεστιβάλ Βενετίας/2003) και οι «Χαμένες αγάπες» (καλύτερη ταινία, φεστιβάλ Καννών/2000). Κάποιοι άλλοι σαν το συγγραφέα των «Ρετόρνο 201» και «Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου». Ο λόγος φυσικά, για το Μεξικανό συγγραφέα, καθηγητή πανεπιστημίου και σκηνοθέτη Guillermo Arriaga.

Στο βιβλίο του λοιπόν με τίτλο «Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, ο Arriaga πραγματεύεται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος με ηθικούς αυτουργούς τους κατοίκους ενός χωριού. Ένα φονικό, σε μια λιλιπούτεια κοινωνία ανθρώπων, τη Loma Grande, όπου τα προσχήματα και οι προκαταλήψεις κρατούν τον πρώτο ρόλο και η αλήθεια το ρόλο του κομπάρσου. Μια γλαφυρή αποτύπωση της αγροτικής κοινωνίας, με τις ίντριγκες, τα ψέματα και τη βία να καιροφυλακτούν ρητά και σιωπηρά και σε καθημερινή βάση. Κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, όταν αυτή βρίσκεται σε συνθήκες πένθους και πίεσης. Οι κανόνες και η ηθική που θα περιμέναμε να διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι σχεδόν ανύπαρκτα ενώ η αστυνομία, διεφθαρμένη μέχρι το κόκκαλο, γυρνά το πρόσωπο αλλού, πυροδοτώντας ανεξέλεγκτες παρανοήσεις και φήμες που, αφού δε βρίσκουν τον πραγματικό ένοχο, τον εφευρίσκουν, στο πρόσωπο του πλέον άσχετου ανθρώπου. Και στο τέλος της μέρας, η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου δε φαίνεται να έχει πλέον κανένα νόημα, αφού το μόνο που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να αποδοθεί η δικαιοσύνη, όπως την καταλαβαίνουν οι κάτοικοι αυτού του μικρόκοσμου.

Η αφηγητική δεινότητα του Arriaga είναι απολαυστική και το βιβλίο διαβάζεται σχεδόν σα να βλέπεις ταινία. Είναι τόσο εύκολο να κάνει ο αναγνώστης εικόνα την κάθε σκηνή. Είναι σκέτη μαγεία το πώς κατορθώνει ο συγγραφέας να μεταφέρει τη ζέστη και τη σκόνη του χωριού, τον ιδρώτα που κολλά στα καυτά κορμιά, τη γλυκερή μυρωδιά του θανάτου που τυλίγει το σώμα της άτυχης κοπέλας. Μου άρεσε κι ο τρόπος που χειρίστηκε και διαχειρίστηκε τους χαρακτήρες του. Διαθέτουν πλαστικότητα κι αληθοφάνεια, ενώ οι λεπτομερείς περιγραφές κάποιων από αυτούς, μας κάνουν να τους βλέπουμε ζωντανούς, μπροστά μας.

Κάτι που δε μου άρεσε στο βιβλίο, ήταν ότι υπήρχαν αρκετές αναφορές σε μάρκες προϊόντων λες και ήταν οι χορηγοί στο έργο. Αυτή η πρακτική δε μου αρέσει γενικά, όταν τη συναντώ σε βιβλία. Σα διάλειμμα για διαφημίσεις.

Για να καταλήξω, το βιβλίο διαβάζεται εν ριπή οφθαλμού. Είναι μια από τις καλύτερες νουάρ ιστορίες, που έχω διαβάσει φέτος και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα! Θέλω να δω και την ταινία!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.