Oldies but goodies: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ AGATHA CHRISTIE

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ AGATHA CHRISTIE: 

100 χρόνια από την πρώτη έκδοση του "Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς" 

«Ό,τι έχει υπάρξει, συνεχίζει να πλανάται στην Αιωνιότητα»

(Της Γιώτας Βασιλείου)

Σαν σήμερα, 21 Ιανουαρίου, πριν εκατό χρόνια, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα της  Agatha Christie (Αγκάθα Κρίστι), με τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς» (Τhe mysterious affair at Styles). Το βιβλίο είναι αυτό στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά, ο πιο διαβόητος ντετέκτιβ, ο Ηρακλής Πουαρό. Δράττοντας λοιπόν την ευκαιρία αυτή, σκέφτηκα να κάνουμε μια μικρή «βουτιά» στην ζωή και το έργο της αγαπημένης μας συγγραφέα αλλά και να δούμε από κοντά το πρώτο της βιβλίο, με το οποίο μας γνώρισε τον αγαπημένο μας Βέλγο με το τσιγκελωτό μουστάκι. 

Και πραγματικά, αρχικά είχα στο νου μου να κάνω μια απλή παρουσίαση, έκτασης το πολύ 1200-1300 λέξεις. Αλήθεια σας λέω, τα νούμερα αυτά ήταν εξ’ορισμού ουτοπία. Πώς να χωρέσει σε 1200 λέξεις μια τόσο γιγάντια προσωπικότητα; Πώς να επιλέξεις τι θα κρατήσεις και τι θα διώξεις, σαν να είναι κάτι περιττό κι ανεπιθύμητο; Έτσι αποφάσισα να αφήσω την ίδια  την Άγκαθα να με πάρει από το χέρι και να με πάει όπου εκείνη θέλει.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στον κόσμο της …

Δυο γάμοι, ένα παιδί και μια εξαφάνιση

Η Άγκαθα με την 
κόρη της Ρόζαλιντ

Η Agatha Mary Clarissa Miller, Lady Mallowan, (15 Σεπτεμβρίου 1890 – 12 Ιανουαρίου 1976), η γνωστή σε όλους μας Αγκάθα Κρίστι, γεννήθηκε στο Ντέβον και μεγάλωσε στο Άσφιλντ της Μεγ. Βρετανίας. Έζησε δυο γάμους στην ζωή της, τον πρώτο με τον Άρτσι Κρίστι, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Rosalind. Ο Άρτσι την εγκατέλειψε, μετά από μερικά χρόνια γιατί ερωτεύτηκε σφόδρα, μια οικογενειακή τους φίλη. 

Άγκαθα και Άρτσι Κρίστι

Μετά το χωρισμό της με τον Άρτσι, το 1926, η Άγκαθα εξαφανίστηκε για περίπου 11 ημέρες, χωρίς κανείς να μπορέσει να την εντοπίσει. Βρέθηκε εν τέλει σε κάποιο ξενοδοχείου του Harrogate, μόνο αφού το προσωπικό την αναγνώρισε και κάλεσε την οικογένειά της. Η ειρωνεία; Η κράτηση του δωματίου είχε γίνει στο όνομα της ερωμένης του συζύγου της! Οι λόγοι της εξαφάνισής της παρέμειναν άγνωστοι, αφού η ίδια ισχυριζόταν ότι δε θυμάται τίποτα και μετά την ανεύρεσή της, δεν το ξανασυζήτησε ποτέ. Ο γάμος του Άρτσι με την Άγκαθα έληξε οριστικά το 1928, οπότε κι εκδόθηκε το διαζύγιο.

Άγκαθα Κρίστι και
Μαξ Μαλάουαν

Ο δεύτερος της σύζυγος, με τον οποίο έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της, ήταν ο Max Mallowan, αρχαιολόγος στο επάγγελμα, για τον οποίο αναφέρει χαριτολογώντας: «Mόνο ένας αρχαιολόγος μπορεί να εκτιμήσει μια γυναίκα που γερνάει.» Τα χρόνια που ακολούθησαν τον γάμο τους (1930), το ζευγάρι ταξίδεψε πολύ. Αρκετά από τα ταξίδια αυτά ήταν στη Μέση Ανατολή, απ’ όπου κι εμπνεύστηκε αρκετές από τις ιστορίες της, όπως το «Έγκλημα στη Μεσοποταμία».

Εν ριπή μολυβιού

Ή Άγκαθα αποτελεί θρύλο στον κόσμο του μυστηρίου και των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Η μοίρα της το φύλαγε, να γίνει μεγάλη και τρανή! Από μικρή λάτρευε να γράφει, να «γεννάει» χαρακτήρες και να «πλάθει» ιστορίες. Εκτός από τα 80  αστυνομικά μυθιστορήματα, με τα οποία την έχουμε γνωρίσει οι περισσότεροι, είναι και η συγγραφέας πολλών ρομαντικών μυθιστορημάτων (με το ψευδώνυμο Mary Westmacott) καθώς και αρκετών συλλογών διηγημάτων και θεατρικών έργων. Ωστόσο, η δουλειά της στα μυθιστορήματα μυστηρίου, είναι αυτή που την κατέστησε θρύλο στην αστυνομική λογοτεχνία και της χάρισε τον τίτλο της «Βασίλισσας του Εγκλήματος».  Εκτιμάται ότι τα βιβλία της έχουν πουλήσει πάνω 1 δις αντίτυπα στα αγγλικά κι ένα ακόμη δις σε πάνω από 100 άλλες γλώσσες. Τα έργα της τα έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις μόνο η Αγία Γραφή και τα έργα του Σαίξπηρ!

Πολλά από τα έργα της έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, την τηλεόραση μα και στο θέατρο, σημειώνοντας πάντα τεράστια νούμερα θεαματικότητας. Μάλιστα, η θρυλική «Ποντικοπαγίδα» θεωρείται το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, καθώς εξακολουθεί και παίζεται στο West End (Λονδίνο) από το 1952 έως και σήμερα. Τέλος, αρκετές από τις ιστορίες της προσφιλούς μας συγγραφέα έχουν εμπνεύσει κόμικς, επιτραπέζια παιχνίδια μα και video games.

Η Άγκαθα Κρίστι θεωρείται ακόμη και σήμερα ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς στην εξέλιξη του λογοτεχνικού αυτού ρεύματος. Διαφοροποιημένη πλήρως από τους υπόλοιπους συγγραφείς αστυνομικών της εποχής της, αποκτά το δικό της στυλ, το οποίο την βοηθά να ξεχωρίσει μέσα από τις μάζες. Αστυνομική λογοτεχνία έχουμε και πριν και μετά την Άγκαθα Κρίστι. Η ίδια όμως είναι σταθμός. Τα βιβλία της είναι μια κατηγορία από μόνα τους. Η πολυμορφική της προσωπικότητα αναδύεται μέσα από τις ιστορίες της. Πάντα έχει κάτι νέο να πει και κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Δεν την βλέπουμε ποτέ να επαναλαμβάνεται. Η μανία της να παρατηρεί τις ανθρώπινες συμπεριφορές και να διακρίνει το «δάσος πίσω από το δέντρο», ήταν ίσως το πιο δυνατό της «εργαλείο». Τα βιβλία της είναι η ίδια η Άγκαθα. «Πρέπει να τοποθετείς το βιβλίο εκεί που ζουν οι άνθρωποι», αναφέρει σε κάποια συνέντευξή της, εννοώντας ότι ο παράγοντας άνθρωπος είναι αυτός που κάνει πάντοτε τη διαφορά. 

Ένας ήρωας για την Αγκάθα…

Αν ρωτήσει κάποιος ποιος ήταν ο πιο γνωστός λογοτεχνικός της ήρωας, σίγουρα η απάντηση θα είναι «ο Ηρακλής Πουαρό» και σε δεύτερη σκέψη, «η Μις Τζέιν Μαρπλ». Η αλήθεια όμως είναι ότι  η Αγκάθα έγραψε ιστορίες με πρωταγωνιστές κι άλλους ντετέκτιβ, όπως το ζευγάρι Τόμι και Τάπενς («Σύντροφοι στο έγκλημα» και «Οι άγγελοι δεν φλυαρούν»), ο Πάρκερ Πάιν κι ο κύριος Χάρλεϊ Κουττίν, οι οποίοι εμφανίστηκαν σε σύντομες ιστορίες και το το ζεύγος Μπέρεσφορντ, που πρωταγωνιστούσε στο τελευταίο της μυθιστόρημα με τίτλο «Η Πύλη του Πεπρωμένου» (1973).

Το 1975 είναι χρονιά σταθμός για την συγγραφέα, γιατί τότε «σκότωσε» τους δύο αγαπημένους της ήρωες, τον Ηρακλή Πουαρό στο «Αυλαία: η τελευταία υπόθεση του Πουαρό» και τη Μις Μαρπλ στο «Ρετρό στην ομίχλη». Η Αγκάθα Κρίστι είναι η μόνη συγγραφέας, της οποίας ο ήρωας (Ηρακλής Πουαρό), νεκρολογήθηκε από τους New York Times.

Από το 1974 και μετά, ίσως γιατί προαισθάνθηκε ότι πλησιάζει το τέλος, η Αγκάθα εγκατέλειψε τη συγγραφή και αφοσιώθηκε στους αγαπημένους της. 

Ο Ηρακλής Πουαρό και τα φαιά του κύτταρα!

Το 1921 έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά, ο ιδιόρρυθμος Βέλγος ντετέκτιβ, Ηρακλή Πουαρό (The Mysterious Affair at Styles). Όπως αναφέρει η συγγραφέας στην «Αυτοβιογραφία» της, εμπνεύστηκε τον ήρωά της από τους Βέλγους πρόσφυγες στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: «Σκέφτηκα τους Βέλγους πρόσφυγές μας. Είχαμε μια αποικία σχεδόν από Βέλγους πρόσφυγες στην ενορία του Τορ. Όταν έφτασαν, ξεχειλίσαμε όλοι από ευγένεια και συμπάθεια. Ήθελαν να μείνουν μόνοι, να συγκεντρωθούν στον εαυτό τους. Ήθελαν να εξοικονομήσουν χρήματα, να σκάψουν τον κήπο τους. Γιατί να μην κάνω ντετέκτιβ έναν Βέλγο; Τι θα λέγατε για έναν πρόσφυγα αστυνομικό; Έναν που να έχει βγει στη σύνταξη. Όχι νεαρό. Τι λάθος που έκανα εκεί! Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ντετέκτιβ που δημιούργησα πρέπει τώρα να είναι πάνω από εκατό χρονών! Τέλος πάντων, κατέληξα σε Βέλγο ντετέκτιβ. Του επέτρεψα να αναπτυχθεί σιγά-σιγά μέσα στον ρόλο του. Θα έπρεπε να ήταν επιθεωρητής, ώστε να έχει συγκεκριμένες γνώσεις γύρω από το έγκλημα. Θα έπρεπε να είναι σχολαστικός, πολύ τακτικός, σκέφτηκα, καθώς ξεκαθάριζα ένα σωρό ακατάστατα μικροπράγματα στο δωμάτιό μου». 

Στο μυαλό της Κρίστι, ο Πουαρό ήταν ένας κοντούλης, στρογγυλός άντρας, πολύ σικ, με το καπέλο, το μπαστούνι και το all time classic, τσιγκελωτό μουστάκι του. Ο ντετέκτιβ της έπρεπε να διαθέτει πολύ κοφτερό μυαλό, να είναι ιδιόρρυθμος και μονομανής. Λάτρης της τάξης, δεν αντέχει οτιδήποτε δεν είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Στην ονοματοδοσία του η Άγκαθα φαίνεται ότι τα βρήκε ελαφρώς «μπαστούνια». Ήθελε από τη μια, το όνομά του να είναι μεγαλόπρεπο κι από την άλλη να είναι εύηχο και εύκολο να το θυμάται κανείς. «Ηρακλής», σκέφτηκε… «ωραίο όνομα. Το επίθετό του ήταν πιο δύσκολο. Δεν ξέρω πώς κατέληξα στο όνομα Πουαρό − αν μου ήρθε ξαφνικά ή αν το είδα σε κάποια εφημερίδα, εν πάση περιπτώσει μου ήρθε. Ήταν εντάξει, δόξα τω Θεώ».

Ωστόσο, σήμερα και μετά από έρευνες που έχουν γίνει στο έργο της Άγκαθα, έχει γίνει γνωστό ότι το όνομα του θρυλικού ντετέκτιβ έχει τις ρίζες του σε δυο άλλους λογοτεχνικούς ήρωες, τον Ηρακλή Πόποου (Μέρι Μπέλοκ Λόουντς) και τον μεσιέ Ποαρέ (Φρανκ Χάουελ Έβανς).

Η λογοτεχνική ζωή του Ηρακλή Πουαρό διήρκεσε από το 1921 έως το 1975, οπότε πεθαίνει χτυπημένος από ανίατη ασθένεια, αφού πρώτα σκοτώσει ένα φονιά («Αυλαία: η τελευταία υπόθεση του Πουαρό»). 

Heistings… listen to me mon ami…

Μεθοδικός, αποφασισμένος, ανορθόδοξος μα κι εκλεπτυσμένος, ο Ηρακλής Πουαρό είναι ομολογουμένως ο πιο σύνθετος μα και συγχρόνως ο πιο αγαπητός χαρακτήρας που έπλασε ποτέ η φαντασία ενός συγγραφέα. Κάθε φορά μέσα από τις περιπέτειές του, έχει και κάτι νέο να μας διδάξει, ενώ πολλές από τις ατάκες του έχουν μείνει στην ιστορία. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει μερικές από τις αγαπημένες μου. Απολαύστε τον!

• «Τα μικρά φαιά μου κύτταρα, είναι έτοιμα για ένα νέο μυστήριο»
• «Κάθε δολοφόνος, κατά πάσα πιθανότητα, είναι ο παλιός φίλος κάποιου. Δε μπορείς να αναμείξεις το συναίσθημα με τη λογική.» (Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς)
• «Οι μέθοδοι του Hercule Poirot είναι δικές του. Τάξη και μέθοδος και τα μικρά φαιά κύτταρα» (Οι Μεγάλοι Τέσσερις)
• «Δεν χρειάζεται να σκύψω και να μετρήσω τα ίχνη ή να σηκώσω τη γόπα του τσιγάρου ή να εξετάσω τα λυγισμένα φύλλα του γκαζόν. Αρκεί να καθίσω πίσω στην καρέκλα μου και να σκεφτώ.» (Πέντε μικρά γουρουνάκια)
• «Στην Αγγλία, η τέχνη να διατηρείς μουστάκι παραμελείται δυστυχώς» (Σιωπηλός μάρτυρας)
• «Δεν έχει σημασία το παρελθόν, αλλά το μέλλον» (Θάνατος στο Νείλο)
• «Καταλάβετε αυτό, σκοπεύω να φτάσω στην αλήθεια. Η αλήθεια, όσο άσχημη από μόνη της, είναι πάντα παράξενη και όμορφη για τους αναζητούντες μετά από αυτή» (Η δολοφονία του Roger Ackroyd)
• «Εάν επιτρέψετε στον Πουρό να σας προσφέρει μια σοφή συμβουλή: η επιδίωξη εκδίκησης είναι σπάνια καλή ιδέα.» (Το μυστήριο των τριών τετάρτων, Sophie Hannah)

Πίνακας του Όσκαρ Κοκόσκα (1969), για τα 80στά γενέθλιά της.

Η συγγραφέας/ντετέκτιβ που ακόμα και νεκρή λύνει εγκλήματα!

Όπως προείπα, κατά τη διάρκεια του Β.Π.Π. η Άγκαθα εργαζόταν ως βοηθός φαρμακοποιού. Κατά την υπηρεσία της εκεί έμαθε σχεδόν τα πάντα, γύρω από την παρασκευή δηλητηρίων. Η ενασχόλησή της με τις φαρμακευτικές ουσίες εικάζεται ότι ήταν αυτή, που την ενέπνευσε να χρησιμοποιήσει ως φονικό «όπλο» τα δηλητήρια, σε πολλά μυθιστορήματά της. «Το δηλητήριο ασκεί μια κάποια γοητεία. Δεν είναι τόσο ωμό όσο η σφαίρα του περιστρόφου ή ένα αμβλύ αντικείμενο», γράφει στο μυθιστόρημα «Οι δύο όψεις ενός εγκλήματος».

Οι γνώσεις της Άγκαθα λοιπόν, ήταν διάχυτες, εκτεταμένες και πολύ αναλυτικές μέσα στα βιβλία της, τόσο που μετά το θάνατό της, βρέθηκε η λύση σε ένα έγκλημα, μέσω ενός από αυτά. Ένα κοριτσάκι ήταν άρρωστο από καιρό και όλο χειροτέρευε. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί το παιδί δεν αναρρώνει. Μέχρι που μια από τις νοσηλεύτριες, που εκείνη την περίοδο διάβαζε το “The Pale Horse”, σκέφτηκε ότι το παιδί παρουσίαζε όλα τα συμπτώματα που παρουσίαζε κι ο χαρακτήρας του βιβλίου, ο οποίος είχε δηλητηριαστεί από θάλλιο.  Ζήτησε λοιπόν να εξεταστούν τα επίπεδα θαλλίου, στο αίμα του παιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το κορίτσι είχε στον οργανισμό της 10 φορές περισσότερο θάλλιο από το επιτρεπτό! 

Όμως, στην πραγματική ζωή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Το ίδιο ακριβώς βιβλίο που από τη μια βοήθησε να σωθεί ένα μικρό παιδί, ενέπνευσε το 1970 τον Γκρέιαμ Φρέντερικ Γιανγκ, να σκοτώσει δυο συναδέλφους του, που δεν συμπαθούσε, ρίχνοντας θάλλιο, στον καφέ και το τσάι τους! Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάστηκαν οι υπηρεσίες του Πουαρό για να εντοπιστούν οι μεγάλες ποσότητες θαλλίου, στο σπίτι του φονιά!

Τι είπαν οι συνάδελφοι συγγραφείς για την Άγκαθα και το έργο της;

Το 2007, ο συγγραφέας Μπράιν Άλντις αποκαλύπτει ότι η ίδια η συγγραφέας του είχε εκμυστηρευτεί ότι, αφού ολοκλήρωνε τα βιβλία της αποφάσιζε ποιος χαρακτήρας ήταν ο λιγότερο ύποπτος και στη συνέχεια άλλαζε κατά τα δέοντα το κείμενο, προκειμένου να «ενοχοποιήσει» το συγκεκριμένο χαρακτήρα!

Μια σκληρή επίθεση θα δεχτεί ο Ηρακλής Πουαρό, από τον Ρέιμοντ Τσάντλερ στο δοκίμιό του «Η απλή τέχνη του φόνου», όπου αναφέρει χαρακτηριστικά για το «Οριάν Εξπρές»: «Υπάρχει και το κόλπο της Αγκάθα Κρίστι που καθιέρωσε τον κύριο Πουαρό, τον δαιμόνιο Βέλγο που μιλάει σε φιλολογική μετάφραση γαλλικών του δημοτικού και περιφέρεται βαριεστημένα με τα μικρά φαιά του κύτταρα, τον κύριο Πουαρό λοιπόν, που αποφασίζει ότι κανείς μέσα στις κουκέτες δεν θα μπορούσε να κάνει μόνος του τον φόνο, άρα όλοι τον έκαναν μαζί με κάποιον άλλον και τεμαχίζει τη διαδικασία του φόνου σε μια σειρά απλών ενεργειών, λες και ξεβιδώνει το μηχάνημα που χτυπάς τα αυγά. Είναι η περίπτωση που εγγυάται μια λύση που μόνον ένας χαζός θα μπορούσε να μαντέψει». 

Το ίδιο ανελέητος κι ειρωνικός, ο  Έντμουντ Γουίλσον σχολιάζει: «Η κυρία Κρίστι είναι αναγκασμένη να εξαλείψει κάθε ενδιαφέρον από τους ανθρώπινους χαρακτήρες ή, πιο σωστά, πρέπει να γεμίσει τη σκηνή με μια ανθρώπινη παρωδία τους. Πρέπει να βρει μαριονέτες που να ανταποκρίνονται στην αγωνιώδη προσμονή του αναγνώστη. Όλα μοιάζουν με ταχυδακτυλουργική επίδειξη. Ο μάγος σάς αποσπά την προσοχή σε ανύποπτο χρόνο και ανακατεύει την τράπουλα. Μπορούν να προσφέρουν μια ελαφριά διασκέδαση κι ένα ξάφνιασμα, όσο το μπορεί και μια ταχυδακτυλουργική παράσταση. Αλλά η λογοδιάρροια είναι αφόρητη και τα χρησιμοποιούμενα υλικά δεν έχουν την κομψότητα της τράπουλας». 

Αντίθετα, ο μαρξιστής φιλόσοφος Ερνστ Μπλοχ, περισσότερο δεκτικός κι εμφανώς λιγότερο επιθετικός, χαρακτηρίζει τον Πουαρό ως «τέκνο μιας εποχής που δεν είναι πια τόσο ορθολογική» και προσθέτει ότι «συλλαμβάνει ενορατικά την ολότητα της επιμέρους περίπτωσης, σύμφωνα με τη νοητική λειτουργία - που έχει γίνει πιο ανορθολογική - της παρακμάζουσας αστικής τάξης». 

Ένας αιώνας γεμάτος μυστήρια!

Σήμερα όπως είπαμε, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την επίσημη πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου με τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς». Όπως αναφέρει ο Τζόν Κάραν, που προλογίζει την επετειακή έκδοση του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, το πρώτο αυτό μυθιστόρημα με κεντρικό ήρωα τον Πουαρό, απορρίφθηκε πολλάκις από τους Βρετανούς εκδότες, μέχρι που το 1919, ο Τζον Λέιν από την The Bodley Head Ltd., του έδωσε την ευκαιρία που του άξιζε. «Αν και άρχισε να γράφει τη Μυστηριώδη υπόθεση στο Στάιλς το 1916 (το μυθιστόρημα τοποθετείται στο 1917), […], το βιβλίο δεν έμελλε να εκδοθεί παρά τέσσερα χρόνια αργότερα.» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κάραν.

Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (αριστερά) και
τα εξώφυλλα των εκδόσεων Ψυχογιός

Ο αναγνώστες λάτρεψαν αμέσως τον ευφυή Βέλγο με την πληθωρική προσωπικότητα,  χαρακτηρίζοντάς τον ως «ιδιαιτέρως καλοδεχούμενη παραλλαγή του μυθιστορηματικού ντετέκτιβ», ενώ ο Τύπος έγραψε διθυράμβους για αυτό! Οι Times, όπως μας λέει ο Κάραν στον πρόλογό του, έκαναν λόγο για μια «έξοχη ιστορία», ενώ οι Sunday Times το βρήκαν «πολύ καλοστημένο». Η Daily News έκανε λόγο για «μια επιδέξια ιστορία και ένα πρώτο βιβλίο που δείχνει ταλέντο», ενώ η Evening News το χαρακτήριζε «έξοχο θρίαμβο» και περιέγραφε την Κρίστι ως μια «επιφανή προσθήκη στον κατάλογο των συγγραφέων του είδους». «Καλογραμμένο, καλά δομημένο και γεμάτο εκπλήξεις» ήταν η ετυμηγορία του The British Weekly. 

Η ιδιαιτερότητα αυτής της ιστορίας της Άγκαθα Κρίστι είναι ότι, αρχικά η λύση του μυστηρίου δίνεται από τον Πουαρό, ενώπιον του δικαστηρίου. Μετά όμως από αίτημα του Τζον Λέιν, η συγγραφέας αλλάζει τη σκηνή κι ενώ η λύση στο μυστήριο παραμένει η ίδια, η αποκάλυψη γίνεται στο σαλόνι της έπαυλης, μια σκηνή η οποία έμελλε να επαναληφθεί σε πολλά από τα επόμενα βιβλία της. Η σκηνή του δικαστηρίου, περιλαμβάνεται ως μια εναλλακτική του δημοσιευμένου 12ου κεφαλαίου, στην επετειακή έκδοση των εκδόσεων Ψυχογιός!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε την επετειακή έκδοση του βιβλίου, στο site των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ εδώ. 

Η τελευταία πράξη

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Κρίστι έγινε το 1974, δύο χρόνια πριν να πέσει η αυλαία της ζωής της, στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές». Παρόλο που απόλαυσε την ταινία, η συγγραφές του πολύκροτου έργου, δεν έχασε την ευκαιρία να παραπονεθεί ότι το μουστάκι του Ηρακλή Πουαρό δεν ήταν τόσο «πλούσιο», όσο το φανταζόταν. 

Η Agatha Mary Clarissa Miller, Lady Mallowan, άφησε την τελευταία της πνοή, στις 12 Ιανουαρίου του 1976, από φυσικά αίτια, αφήνοντας «ορφανούς» τους φανατικούς αναγνώστες της. Παρακαταθήκη της, η τεράστια λογοτεχνική και πολιτιστική κληρονομιά! Το βράδυ του θανάτου της, τα θέατρα του West End στο Λονδίνο, έσβησαν τα φώτα τους για μία ώρα!

Άκου τι σου λέει η Άγκαθα!

Δέκα πέντε αποφθεγματα για να λύσεις τα μυστήρια της ζωής!

• «Είναι περίεργο, αλλά μόνο όταν βλέπεις ανθρώπους να φαίνονται γελοίοι, μόνο τότε συνειδητοποιείς, πόσο πολύ τους αγαπάς»
• «Οι χαρούμενοι άνθρωποι συνήθως είναι αποτυχημένοι, επειδή έχουν τόσο καλή σχέση με τον εαυτό τους, που δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα»
• «Ό,τι έχει υπάρξει, συνεχίζει να πλανάται στην Αιωνιότητα»
• «Το ένστικτο είναι ένα υπέροχο πράγμα. Δεν μπορεί ούτε να ερμηνευθεί ούτε να αγνοηθεί»
• «Η καλύτερη στιγμή για να σχεδιάσεις ένα βιβλίο είναι ενώ πλένεις τα πιάτα»
• «Ένα από τα πιο τυχερά πράγματα που μπορεί να συμβεί στη ζωή κάποιου, νομίζω, είναι να έχει μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία»
• «Τα σκυλιά είναι σοφά. Σέρνονται σε μια ήσυχη γωνιά για να γλείψουν τις πληγές τους και δεν επανέρχονται στον κόσμο παρά μόνο όταν είναι και πάλι ολόκληρα»
• «Η καλή συμβουλή είναι πάντα βέβαιο ότι θα αγνοηθεί, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να μην τη δώσεις»
• «Ο φόβος είναι η ελλιπής γνώση»
• «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δολοφόνος»
• «Μένει κανείς με τη φρικτή αίσθηση ότι ο πόλεμος δεν λύνει τίποτα, ότι το να κερδίσεις τον πόλεμο είναι το ίδιο καταστροφικό με το να τον χάσεις»
• «Όποτε υπάρχουν στη μέση πολλά λεφτά, δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι κανέναν»
• «Περίεργα πράγματα οι συνήθειες. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν γνώριζαν ποτέ ότι τις είχαν»
• «Το βέβαιο είναι ότι για ό,τι αγαπάς, πρέπει να πληρώσεις ένα τίμημα»
• «Αν βάλεις το κεφάλι σου στο στόμα ενός λιονταριού, τότε δεν μπορείς να παραπονεθείς αν μία μέρα τύχει να σε δαγκώσει»

Το ξέρατε ότι:

• Η Άγκαθα Κρίστι λιποθυμούσε και μόνον στη θέα του αίματος!
• Ο πρώτος της σύζυγος Άρτσι και η Άγκαθα ήταν από τους πρώτους Βρετανούς σέρφερς!
• "Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς" προέκυψε μετά από ένα στοίχημα της Άγκαθα με την αδελφή της. Εννοείται πως το στοίχημα το κέρδισε η αγαπημένη μας! 
• Η Άγκαθα αγαπούσε να γράφει μέσα στη μπανιέρα, συνήθεια που εγκατέλειψε όταν άρχισαν να μην τη βολεύουν οι μπανιέρες που σχεδίαζαν εκείνη την εποχή!
• Ο Ηρακλής Πουαρό κατέφυγε ως πρόσφυγας στη Μ. Βρετανία, μετά το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου;
• Έχουν διασωθεί 73 σημειωματάρια της Άγκαθα Κρίστι, πάνω από 7.000 σελίδες, ιδιόγραφων σημειώσεων. Οι σημειώσεις περιλαμβάνουν από ιδέες για μελλοντικές ιστορίες και ποιήματα, μέχρι λίστες βιβλίων προς ανάγνωση και ταξιδιωτικά ημερολόγια.
• Ο γραφικός χαρακτήρας της Άγκαθα είναι ιδιαίτερως δυσανάγνωστος και δυσκόλεψε πολύ τους ειδικούς, που προσπαθούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τα κείμενά της.

Η Άγκαθα κι ο πρώτος της σύζυγος ήταν δεινοί σέρφερς!

Βιβλιογραφία: 

• Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς, Agatha Christie (εκδ.Ψυχογιός)
• Poirot and me, David Suchet (Headline Publishing Group)
• Agatha Christie: Murder in the Making: More Stories and Secrets from Her Notebooks Paperback , John Curran  (Harper Collins)

Διαδικτυακές πηγές: 

wikipedia.org,  mixanitouxronou.gr, lifo.gr, thedailyowl.gr, news.gr, iefimerida.gr, sansimera.gr tvxs.gr, bovary.gr, 

Φωτογραφικό υλικό:

Διαδίκτυο