Book Review: Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ - ΑΚΟΗ, των VINCENT KLIESCH και SEBASTIAN FITZEK, από εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ


(Της Γιώτας Βασιλείου)

«Οι θύτες ψάχνουν θύματα, όχι αντιπάλους.»

Μια κλήση στη γραμμή έκτακτης ανάγκης από μια μητέρα η οποία ωρύεται όχι χάθηκε το μωρό της, είναι η αιτία που ο δικανικός γλωσσολόγος Mattthias Hegel, ο επονομαζόμενος και “auris” ή «νυχτερίδα», θα βρεθεί εκτός του σωφρονικού ιδρύματος όπου κρατούνταν για τη δολοφονία της συζύγου του. Για τον ίδιο λόγο θα διασταυρωθεί κι ο δρόμος του με αυτόν της Jula Sorge, της δημοσιογράφου, η οποία ερευνά πραγματικά εγκλήματα. Ο Ματτίας έχει πληροφορίες που η Γιούλα τις θέλει διακαώς κι η Γιούλα έχει κάτι που ο Ματτίας στερείται. Την ελευθερία της. Έτσι η συνεργασία των δύο είναι μονόδρομος.

«Η απόφαση είναι το παν...»

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Kliesch και Fitzek είναι πολύ πιο στρωτό, πιο σωστά ανεπτυγμένο, με σφιχτή δομή και αυτό που λέμε  αρχή, μέση και τέλος. Για μια ακόμη φορά ο ρυθμός είναι καταιγιστικός και η ανατροπή του τέλους κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Είναι το κομμάτι που έδωσε ώθηση στο όλο πόνημα. Η ιστορία είναι έξυπνη, ξετυλίγεται με σταθερό ρυθμό και δεν κάνει κοιλιά στην πορεία. Τα σύντομα κεφάλαια με τα γνωστά, μίνι cliffhangers που συναντάμε σε όλα τα βιβλία του Φίτσεκ, «αναγκάζουν» με τον τρόπο τους τον αναγνώστη να προχωράει την ανάγνωση χωρίς διακοπή. Να προχωρά μέχρι να φτάσει στο άκρως ανατρεπτικό τέλος. Και φυσικά να συναντήσει εκεί ακριβώς, το μεγάλο cliffhanger της ιστορίας. Τον «ομφάλιο λώρο» που το συνδέει με το τρίτο μέρος της σειράς (το οποίο εύχομαι να μην καθυστερήσει). 

Επιπλέον, ενώ στο πρώτο μέρος υπήρξαν θέματα τα οποία δεν εξηγήθηκαν επαρκώς, εδώ δεν υπήρξε κανένα κενό, καμία απορία. Επίσης, πήραμε ακόμη περισσότερη γεύση από το τι σημαίνει δικανική γλωσσολογία, κάτι που μου είχε λείψει πολύ στην «Ακοή».

Αν του καταλόγισα κάποιο μειονέκτημα αυτό είναι το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία το βρήκα πολύ «τακτοποιημένο». Σαν να άκουσαν οι συγγραφείς τις παρατηρήσεις των αναγνωστών και να μην ξαναέπεσαν στα ίδια λάθη ή σα να μην τους έβγαινε η ιστορία αλλιώς. Δε μπορώ να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, από το φόβο του spoiling. Επίσης, θα προτιμούσα να είχαν αφήσει τον πρωτότυπο τίτλο, ο οποίος μεταφράζεται ως «Η συχνότητα του θανάτου» (Die frequenz des todes).

Ανεξάρτητα όμως από τα όποια αρνητικά, το σημαντικό είναι ότι πέρασα υπέροχα διαβάζοντας το. Είναι εμφανές ότι υπάρχει εξαιρετική χημεία μεταξύ των δύο συγγραφέων και ότι η συνεργασία τους αποδίδει κάθε φορά και καλύτερα. Ανυπομονώ για το τρίτο μέρος της σειράς, που φέρει τον πρωτότυπο τίτλο Auris 3 – Todesrauschen (σε ελεύθερη μετάφραση «φρενίτιδα αίματος»).


Το ξέρατε ότι: 

"Auris" σημαίνει «αυτί»

και ότι:

«Μέσα στο αυτί μας υπάρχει ένας μυς που στρέφει το τύμπανο προς τα εκεί όπου κοιτάμε;» 


Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ή να αγοράσετε το βιβλίο εδώ.

Σχόλια